³

ვერ შემეშველე, არა ვარ მჩატე,

დახუნძრულ ხეებს ბავშვზე მეტად

სტკივათ მუხლები,

რადგან წაქცევა არ შეუძლიათ.

იარებია ეს ჩემი სახე

და ყველაფერი რაც შიგნით ფეთქავს

ხმება და ჭკნება.

ხვალ იქნებ მოვკვდე

და გავიტოტო ატმის ხედ შენში,

ან იქნებ ცოცხალს გადამექცე

გახსნილ პერანგზე..

არ ვიცი ახლა რას აქვს აზრი

წერილს თუ მძიმეს,

დუმილს თუ წერას,

ყველაზე სუფთა რაც შემომრჩი

უნდა მიყვარდე.

არა ვარ მჩატე, ვერ შემეშველე,

მტკივა ტერფები.

უმამურობას, უბავშობას

მოვათრევ ზურგით,

და ეს ხელები შეუხებლად

გრძნობენ ურჩხულებს

და ეს თითები კანის ქვეშაც

იხედებიან.

ვერ შემიფარებ,

მუხლებიდან მცვივა მტრედები,

კედლის კუთხეში ჩემებურად იმუხლებიან.

ვერ შემიფერებ,

მძიმე არის ჩემი ეს მხარე,

მძიმეა ჩემში უგვირგვინო

ბროწეულები.

მე პოეტი ვარ,

ვერ გადაგდებ მეორე მხარეს,

სანამ ბოლომდე სისხლისფრად არ

მოვითხუნები,

სანამ არ დაგწერ ისე კარგად რომ

უკვდავს გაქცევ,

სანამ არ გტანჯავ ისე მძიმედ რომ

ქრისტეს გავდე,

ამიტომ როგორც ქალი ისე

გემშვიდობები.

მშვიდად და წყნარად,

რომ არ გატკინო შენი წილი ბედნიერება

რომ არ გაგსვარო პოეტების ზიარებაში.