***

იმ ყვავილებს კრეფ

რომლის სუნიც ვაზამდე ქრება,

შენ ისევ ისე უსულო ხარ

როგორც საგანი,

მუცლიდან დამყვა ყველაფერზე

წინასწარ ღელვა

მერე ნელ-ნელა ერთმანეთზე

გადავამრავლე..

ვაზიდან იღებ დამჭკნარ ყვავილს,

მე რა უნდა ვთქვა თებერვლის იამ

ან რაზე უნდა გელაპარაკო.

მათზე ნადირობ ვისი ხორციც

უვარგისია.

სიტყვები ყრია

დღეები ყრია

თვეები ყრია

მე დავიგრძელე ყურზე საყურე

და ეს ღიმილი ყველგან დავფანტე.

ისევ ჭრი ხეებს,

მაგრამ მათი ალი არ გათბობს

მათი ტოტები კანის ქვეშ ვერ იხედებიან.

 გადაჭრილი ხე

გადაჭრილ ხეზე ვინც მჯდარა იცის

რომ არაფერი არ გვარდება ერთხელ გადაჭრით..

მანამდე თუნდაც გაზომო ასჯერ.

ღამით ყველაფერს ორმაგად ამჩნევ

სხვენში მორბენალ ვირთხების ტანგოს,

წვეთების კაკუნს ფანჯრის მინაზე,

და მთავარია არავინ გნახოს

ჩაცმული როგორ წევხარ დივანთან.

იესოს ლოცვებს ფსკვნილის ნაცვლად

მარგალიტის მძივზე ითვლი და

რა საჭიროა ვეღარ ხვდები ამდენი გარჯა.

აქ არ დადიან მატარებლები,

რელსებზე ძაღლებს სძინავთ

ყინვაში უნდა ინატრო

რომ დაგიფაროს ყინვამ.

ერთხელ გადაჭრილ ხიდან მიათრევს

ასჯერ გაზომილ ბუდეს ფრინველი

და თითქოს სჯერა რომ მიატანს გაზაფხულამდე.

სამყარო მინდა გაუზომავ-უკაცრიელი

საკუთარ ლოკვამ ტკივილები რომ დამიამოს.

ხის თეთრ რაფაზე შემომიწყო კვერცხები ჩიტმა,

და სანამ ჩაი ორთქლად იქცა დამდნარ ქურაზე

მეზობლის ბავშვის ტირის თოფის უმიზნო რისხვამ

შემოაწირა დედა ჩიტი დამპალ ლულას და

ჩემი ცხოვრებაც თვალებს ზუსტად ისე ლულავდა

ჩემი ცხოვრება ზამთრის ერთი დიდი სიმკაცრე

ჩემი ცხოვრება ჩემ წინ იწვა და

მე ვიწვოდი მის წინაშე.

შველა

ყველას უნდა შველა.

მატარებლის მძღოლს,

იმ შავი ძაღლის პატრონს

და ხესთან რომ შარდავს იმ კაცსაც…

ჩემს სხვენში ბინა ვირთხამ დაიდო

ისევ, და შველა უნდა იმასაც.

მე დღეს ჩიტები არ დავაპურე

ქარია მეთქი.

ქარია მეთქი გესმით?

და მერე მე რომ შველა დამჭირდა

და მერე მე რომ მოვლა დამჭირდა

მე გავუკეთე ჩემს სხეულს ნემსი.

შველა ყველას უნდა

ისევ გაწვიმდა.

არწივებს მიაქვთ თავისი წილი

ლეში სხვენიდან.

მე მკვდარ ჩიტებზე პურის მარცვლებს

ვაწყობ და მტრედებს

ვეპატიჟები მათ სანაცვლოდ

იქნებ დავმშვიდდე.

შველა ყველას უნდა

იმ ქერა ქალსაც აფთიაქის გრძელი რიგიდან,

შაქარდაცემულს რომ დამიდგა წინ და უსიტყვოდ

უსიტყვოდ მომკლა,

იმ შავ მამაკაცს გზაჯვარედინზე უნაგირიდან

დედის გინებით რომ წავიდა,

ყველას გზის მოჭრით.

მეც მინდა შველა,

მაგრამ არა, მჭირდება უფრო..

იმ ავტორების ვერ გავიგე მატარებლებს რომ

უგდებენ ქალებს,

როცა ჩემ სხეულს ყოველ ღამე რელსებზე ვუწყობ

იმ იმედით რომ ვინმე მნახავს

სიკვდილზე ადრე.

ხვალ ჩემს ფანჯრებთან აღარ მოვლენ

ალბათ ჩიტები,

და მზად ვარ ღმერთო მოვისმინო ეს აღსარება.