ხალიჩები

 

ჯერ იყო სინკარების უსწორმაწსორო ზედაპირი,

მერე – მოჭიმული ბეტონი, საბოლოოდ –

ლამინირებული იატაკი, ზევიდან კი

ისინი: ორი – მოგრძო, ერთი – კვადრატული,

შინდისფერი, მწვანე და კრემისფერი ფიგურებით,

“დები და უფროსი ძმა” შევარქვით მე და ჩემმა

შვილმა. თავიდან ცალცალკე სახელები გვინდოდა,

მაგრამ გადავწყვიტეთ, რომ მათი მთლიანობა

არ დაგვერღვია. არავითარი “უფროსი ძმა და დები”,

ჩვენ ასე შევარქვით: “დები და უფროსი ძმა!”

 

სახლში რომ შემოდიხარ, პირველ დას აბიჯებ,

მასზე რომ გაივლი – მეორე დას, და თუ მარცხნივ

გაუხვევ, დიდ ოთახში, ძმაცაა დაფენილი,

ბოლოებით ერთმანეთს ეხებიან, ხელიხელ

ჩაკიდებულ ობლებს ჰგვანან, ამ ცხოვრებაში

მხოლოდ ერთმანეთის იმედი რომ აქვთ.

 

ვდარაჯობ: როცა, რომელიმე, ოდნავ გაცურდება და

მეორეს შორდება, იმ წამსვე უკან მივწევ.

და ისე მიხარია, თითქოს ატირებულ ბავშვს

მშობლების პოვნაში დავეხმარე, ან დაკარგული

ძაღლი პატრონს მივუყვანე. ასე, სახლიდან გაუსვლელად,

შემიძლია უამრავი სიკეთე გავაკეთო.

 

წლების წინ კი, რემონტიდან ორიოდე თვის შემდეგ,

როცა ზაფხულის გიჟური წვიმები დაიწყო,

პირველად ჩამოვიდა… სათლებით და ტაშტებით

ვირბინეთ, მაგრამ იმდენ ადგილას წვეთავდა,

რას აუვიდოდით. ელექტრონივთებს, ავეჯს და თაროებს

გადავაფარეთ ცელოფანი, ხოლო ხალიჩები

არავის გაახსენდა, სანამ მე არ ავკეცე.

რა დიდი საქმე იყო წვიმის წყლით დასველება, მაგრამ

მაინც ვერ გავიმეტე, და მშრალ ადგილას დავდე.

 

ხოლო მერე, ყოველდღე, ცას მივშტერებოდი,

და შავი ღრუბლების გამოჩენა მაძრწუნებდა,

ვოცნებობდი, რომ ხელის ერთი აქნევით

გამეფანტა ისინი და მზე გამოსულიყო.

ხომ გესმით ეს ბავშვური სისულელეები…

სახურავზე დაფენილი ბრეზენტი გიშველის?!

სინკარებს შორის ჩამდგარი წვიმის წყალი

კვირობით წვეთავდა. სად გავექცეოდი.

მგონი, ჩემი ნევროზი სწორედ იქიდან იწყება.

 

ხალიჩები, წვიმისგან ალაგ-ალაგ ამობერილ

იატაკზე, მთა – გორიან ლანდშაპტს ჰგავდნენ.

ადრე, სოფელში, დიდი ხალიჩის ქვეშ ტანსაცმლებს

ვჩურთავდი, რომ ასეთი გარემო შემექმნა,

და თამაში ნაკლებად მოსაწყენი ყოფილიყო.

პატარა სატვირთოთი, მოტოციკლით თუ სპორტული

მანქანით, მსხვილად ნაქსოვ ფერდობებზე

და წარმოსახვით სერპანტინებზე სიარული მიყვარდა.

 

ერთხელაც, ხალიჩის შუაში, არა მტკაველა მანქანა,

არამედ კუბო დადგეს, შიგნით კი ჩაწვა ბაბუა,

რომელიც ჩემი ციცქნა, მოსწორებული მთა – გორების და

ნამდვილი სერპანტინის გავლით ავიდა სასაფლაოზე.

 

გასვენების მეორე დღეს თამაში გადავწყვიტე,

მაგრამ იმ ხალიჩის და იმ ოთახში შესვლის

უკვე მეშინოდა, თან თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი,

რომ ბაბუაჩემის, ტკბილი ბაბუის, შემეშინდა.

ბოლოს მაინც სხვა ოთახში, პატარა ხალიჩაზე

დავაპირე, მივედი ჩემს უჯრასთან… ჩემი უჯრა,

სათამაშოებით სავსე, უშველებელი უჯრა,

ცარიელი დამხვდა, მეზობლის ბავშვებს ეყოჩაღათ,

მხოლოდ ერთი, საბურავნაკლული სატვირთოღა ეგდო.

 

იმ სატვირთოთი ხელში, ვიდექი აივანზე,

გავცქეროდი შემთვრალ კაცებს – სეფა დაეშალათ,

და ცრემლი მახრჩობდა, თან ცოტა სიხარულსაც

ვგრძნობდი, რომ თამაშით ბაბუაჩემის ხსოვნა

არ შევურაცხვყავი, თითქოს თოფის სროლას,

ტელევიზორის ჩართვას, ან მუსიკის მოსმენას ვაპირებდი…

 

ეს ხალიჩები კი, დედმამიშვილი ხალიჩები,

დილით გასარეცხად წაიღეს, ერთ კვირაში

უკან მოიტანენ, მაგრამ მათ გარეშე უკვე აღარ მომწონს,

აღარ არის ისეთი სიმყუდროვე, ლაპარაკიც

ექოდ ისმის, თითქოს სახლი ცარიელია,

და ნაბიჯების ხმაც მაღიზიანებს.

 

ხალიჩაზე თუ არ წამოვწექი, წიგნს ვერ წავიკითხავ,

ხალიჩაზე ვაკეთებ ხოლმე აზიდვებს და

პრესის ვარჯიშებს, შესვენების დროს ჭერს ავცქერი

და ძრწოლით ვიხსენებ იმ დროს, როცა წვიმა

ჩამოდიოდა. ვერც მე და ჩემი შვილი ვთამაშობთ,

რადგან ხალიჩა-კუნძული აღარ გვაქვს,

და “კუნძულობანას” როგორ ვითამაშებთ?!

 

ასეთ დროს სხვის იმედად დარჩენა… ამიტომ, მისწრებაა,

როცა სახლთან ახლოს მდინარე გაქვს, ხელაობის

გარდა, შეგიძლია ხალიჩა გასარეცხად ჩაიტანო,

როგორც დედაჩემმა, ბაბუას გასვენების შემდეგ:

ათასი მომსვლელის ფეხის ჭუჭყით მოსვრილი,

ტოტში ჩავაფინეთ, ზედ ქვები დავალაგეთ,

რომ მდორე დინებას არ წაეღო. თევზები

ისე დაცურავდნენ საოცარ კალაპოტში, თავი

ზღაპარში თუ ეგონათ. ერთმანეთს ჩახვეული ორი გველი –

ვინ იცის, რა ტკბილ და საამო ბურანში მყოფი –

ჯოხით ძლივს მოვაშორე ლამაზი ფსკერიდან.

 

გულმოდგინედ გავრეცხეთ, ჭუჭყთან ერთად, თითქოს,

უცებ მოსული სიკვდილიც წყალს გავატანეთ,

დიდი ხნის მანძილზე მარტო მტვერი ედებოდა ხალიჩას,

სიკვდილი მხოლოდ ოცი წლის შემდეგ დაბრუნდა,

იმ განსხვავებით, რომ – პროგრესმა მოიტანა, –

ახლა დიდ ოთახში კუბო-მაცივარი იდგა, შიგნით კი

ბებო იწვა. ღამის სიჩუმეში მაცივრის ზუზუნი

ჭკუიდან მშლიდა და მეზობელთან ვიძინებდი…

ხალიჩა ისევ გავრეცხეთ და, გაურკვეველი ვადით,

სიკვდილიც მოვიშორეთ…

 

ამ ხალიჩებს კი, დედმამიშვილ ხალიჩებს,

სამრეცხაოში ამ დილით წაღებულ ხალიჩებს,

მხოლოდ ბუზების ცხედრები და ძეობის სუფრა ახსოვთ.

1 2 3 4 5