ისევ ჩაივლიან მანქანები

ისევ ჩაივლიან მანქანები

მწვანე შუბლებით და

წითელი ტაკუნების გაქანებით.

ერთხელ დავინახე:

დაბერებული დედაჩემი,

წელში მოხრილი და ხმელი,

აივანზე გავიდა და

მანქანების დათვლას მიჰყო ხელი.

მოდიოდნენ მანქანები

წითელი ტაკუნების გაქანებით,

გმირთა მოედნისკენ ჩაქანებით.

იჯდა დედაჩემი აივანზე და ითვლიდა:

80, 115, 205.

ტროტუარზე დადიოდნენ მოქალაქეები

აჩქარებული ნაბიჯით და სულის ხუთვით.

მწვანეშუბლიან მანქანებს ხელს უქნევდნენ

გოგონები ზაგარებით და

ბიჭები იღლიაში ამოჩრილი ჯოისებით და თაგორებით,

სხდებოდნენ შიგ და მანქანებიც

გზას აგრძელებდნენ ტანის გრაციოზული გაგორებით.

ვუყურე ამას დიდხანს,

ვუყურე და პირველად გავიფიქრე:

ისევ და ისევ ჩაივლიან მანქანები.

ეტყობა დედაჩემი ჩემზე ადრე ფიქრობდა ამას.

ამიტომაც ითვლიდა შინაგანად აღელვებული,

მაგრამ გარეგნულად მშვიდი:

70, 108, 207.

ის ახლაც ზის აივანზე,

როგორც სადგურის ბაქანზე,

თვალს აყოლებს მანქანებს და თავს აქანებს.

დედაჩემის ეს სევდიანი ფიქრი გადმომედო მე,

და აწი, როცა არ უნდა გავიდე აივანზე,

ვიწყებ თვლას და ვდარდობ იმაზე, რომ

ისევ და ისევ ჩაივლიან მანქანები

მწვანე შუბლებით და

წითელი ტაკუნების გაქანებით.