კვირა. ნეპტუნის დღე. გამჭვირვალე ტაბლეტები.
სასაფლაოზე ასულ გოჩას, თიკას და ნიკას საფლავი ჩემი გათხრილი დახვდათ, ხოლო ნაძვის კუბო – თავახდილი და ცარიელი.
-ფინიტა ლა კომედია! – აღმოხდა ამის დანახვაზე გოჩას.
-ღმერთო, რა ვანდალიზმია? – აწრიპინდა თიკა.
-ვის უნდა ამოეთხარა? რამე ხომ არ ჩაატანეთ ისეთი? – გადახედა მამას ნიკამ.
-იქ არ იყავი? – ამოიწრიპინა თიკამ. – ცხვირსახოცი, სანთებელა და კარტი… ფეხსაცმლის გამო ხომ არ ამოთხრიდნენ?
-იქნებ გაცოცხლდა, აყვირდა და მესაფლავეებს გააგონა?. – დააბრეხვა უცებ ნიკამ.
თიკამ და გოჩამ ერთდროულად გახედეს ნიკას.
-გაცოცხლდაო!? – აწიკვინდა თიკა. – როგორ გჯერა ეგეთების კიდევ?
-აბა მაინცდამაინც რობოტების უნდა გვჯეროდეს? – გადაეკითხა ქალიშვილს გოჩა.
-მაშინ ვიღაც მშიერმა ნეკროფილებმა ამოთხარეს და შეჭამეს! – მოუვიდა აზრი ნიკას.
-ნ.ა.ს.ა-ს – ნაჩალიჩები მგონია მაინც! – ბოლთას სცემდა ადგილზე გოჩა.
ჰაერში მტვრის პატარა ნაწილაკებს უდარდელად ატრიალებდა სასაფლაოს სიო.
მე კიდევ, მართლა სად ჯანდაბაში ვიყავი ამ დროს?
პასუხი ძალიან მარტივია:
„ნ.ა.ს.ა“-სგან მსუყედ და ასე კეთილად დაჯილდოებული, (თან პოლიგლოტ- და თავში რადიოიან, დაკუნთულ მამაკაცად დარჩენილი) სახლში ველოდი ოჯახის დანარჩენ წევრებს და აივანზე მდგომი რკინის უმძიმეს გირებს ჰაერში ჰაერის ბუშტებივით იოლად ვათამაშებდი.
სკოლების რობოტიზაცია უკვე სულ არ მაღელვებდა – ასე დარჩენილს პირადი მომავალი სრულიად ახლებურ პერსპექტივებს მთავაზობდა.
