ჯერ ვერ მივხვდი, რას მეუბნებოდა დედა და კლასელ გოგონებს ვკითხე – ასე მითხრა დედამ და ნეტავ რა იგულისხმა-მეთქი. კლასელების უმრავლესობამ სიცილი დამაყარა და მითხრეს – მასწავლებელს ჰკითხეო. მეც გაკვეთილების მერე დავრჩი, დაველოდე მასწავლებელს და დედაჩემის დარიგების შესახებ მოვუყევი. მასწავლებელმა სკამზე დამსვა და მშვიდად, სრული სერიოზულობით მელაპარაკა:

– ჩვენს ქალაქში ნებადართულია გოგონების გაუპატიურება. ამას არც უნდა გაუძალიანდე და არც გაგიკვირდეს. ეს კანონი იმიტომ მივიღეთ, რომ შობადობა ამაღლდეს, გავმრავლდეთ და თან ჩვენი ბიჭები მუდამ კმაყოფილნი იყვნენ.

მე ვკითხე:

– რომელი ბიჭები? ბიჭი თვალითაც არ მინახავს.

– მოვა დრო და ნახავ, – მიპასუხა.

ერთხელ მაღაზიაში ისე წავედი, რომ ელექტროსამაჯური შინ დამრჩა. საერთოდ, სახლში ვიხსნიდით ხოლმე – ჯერ ერთი, მძიმე იყო და თან სულ წუოდა. მოკლედ, მაღაზიაში გამომთათხეს. ჩაიწერეს ვინ ვიყავი; მითხრეს, ამას სათანადო ორგანოებს შევატყობინებთო და უპუროდ და უსურსათოდ გამომაგდეს. მაღაზიიდან ატირებული მოვდიოდი. ცალი ხელი თოკზე მეჭირა, მეორე ხელით კი ცრემლს ვიწმენდდი. მოვთქვამდი: დედას როგორ შევხედო თვალებში-მეთქი. უეცრად, ნისლიდან გამოყოფილმა ვიღაცის ღონიერმა ხელებმა ჰაერში ამიტაცა და ნისლში შემათრია. მე ვერც მის სახეს ვარჩევდი და ვერც გარეგნობას. მივხვდი, რომ მამაკაცი იყო. მან ალერსი დამიწყო: ჯერ მკერდი და ტუჩები დამიკოცნა, თან მხდიდა. ბოლოს, საცვალიც რომ გამხადა, მესიამოვნა კიდეც – მე ხომ მამაკაცს პირველად შევეხე და ასე სასიამოვნო თუ იყო, ვერც კი წარმოვიდგენდი. თავისას რომ მორჩა, ვთხოვე, კიდევ გაემეორებინა. მან კი მკაცრად მითხრა:

– ახლა გპატიობ უსამაჯუროდ რომ ხარ. იმიტომ გპატიობ, რომ პირველი მამაკაცი ვარ შენთვის. ახლა კი მოუსვი შინ და უსამაჯუროდ მეორედ არ გამოხვიდე გარეთ!

მე მადლობა ვუთხარი ყველაფრისთვის, ჩავიცვი და შინ წავედი. სახლში რომ მივედი, დედას მოვუყევი, რაც გადამხდა. დედა მომეფერა და მითხრა:

– კარგია, რომ მოგეწონა და შინ მშვიდობით დაბრუნდი. ახლა კი ვილოცოთ, ის კაცი შენი ძმა არ აღმოჩნდეს.

მე დედა დავამშვიდე:

– ის კაცი ჩემს ძმაზე ბევრად უფროსი იქნებოდა. თანაც, ტანად გოლიათი იყო.

დედაჩემისგან ვიცოდი, რომ ჩვენს ჯიშში მაღლები არ იყვნენ. თან, ჩემი ძმა ჯერაც ყმაწვილი უნდა ყოფილიყო. დედამაც დაამატა:

– ნუ გეშინია, შვილო. შენი ძმა თუ აღმოჩნდა და მისგან დაფეხმძიმდი, ბავშვი მახინჯი, ხეიბარი ან ავადმყოფი დაიბადება და მოკლავენ.

– დედა, რა დროს ჩემი ბავშვია!

– ჰო, შვილო, მაგრამ ჩვენ ყველაფრისთვის მზად უნდა ვიყოთ. იმედია, თუ დაფეხმძიმდი, ბავშვი ან მკვდარი დაიბადება, ან არადა – მოკლავენ. ჰო, მოკლავენ.

– ნუ გეშინია, დედა. მე არ დავფეხმძიმდები.

მართალია, ამის მერე სამაჯური შინ აღარასოდეს დამვიწყნია, მაგრამ კვირაში ორჯერ-სამჯერ მაინც შემიტაცებდნენ ხოლმე ბურუსში. სხვადასხვები კი იყვნენ, მაგრამ ნასიამოვნები ყოველთვის ვრჩებოდი. ჩვენს ქალაქში არც პრეზერვატივები და არც ჩასახვის საწინააღმდეგო საშუალებები იყიდებოდა. მათ შესახებ არც კი ვიცოდით. მერე, მოგვიანებით გავიგე, რომ შეიძლება მამაკაცთან დაწვე და არ დაფეხმძიმდე. მიუხედავად არცოდნისა, როგორღაც მოვახერხე, არ დავორსულებულიყავი.

ერთ დღეს მასწავლებელმა შეგვკრიბა უფროსკლასელები და გვითხრა: ხვალ მეჯლისზე მივდივართ და ლამაზად ჩაიცვითო. თან განგვიმარტა, რა იყო ეს მეჯლისი – იქ გველოდა ზღაპრული სუფრა, მშვენიერი მუსიკა, ცეკვები, და რაც მთავარია – ბიჭები. ის ბიჭები, ასე რომ გვაკლდნენ. ძირითადად, სამხედრო კურსანტები და მომავალი პოლიციელები იქნებოდნენ. ჩვენი – გოგონების უპირატესობა ის იქნებოდა, რომ თავად ავირჩევდით ბიჭებს, და ასე განმეორდებოდა ყოველ შაბათ-კვირას. ერთი ეგ იყო, რომ ერთსა და იმავე ბიჭს ვეღარ ავირჩევდით. ყოველ შაბათ-კვირას სხვადასხვა ბიჭი უნდა აგერჩია. ეს დადგენილება იმიტომ მიიღეს, რომ ჩვენ – გოგონებსა და ბიჭებს ერთმანეთი არ შეგვყვარებოდა. მე გახარებული გამოვქანდი შინ და დედასთან ერთად ვარჩევდი მთელი ღამე კაბებს, ფეხსაცმელებს, საცვლებს…იმ შაბათს მოვიდა ავტობუსები, ჩაგვსხეს გოგონები და გაურკვეველი მიმართულებით წაგვიყვანეს. მე ხომ მხოლოდ ჩვენს უბანს ვიცნობდი, ისიც – უკუნსა და ნისლში გახვეულს. მივედით გაჩახჩახებულ, ძალიან ლამაზ შენობასთან. ტელევიზორში რომ სასახლეები გვენახა, ისეთი დიდი, მაღალი და შთამბეჭდავი იყო. მარმარილოს კიბეზე აგვიყვანეს. ვეება კარი ფართოდ გაიღო და უზარმაზარ დარბაზში ამოვყავით თავი. დარბაზი სავსე იყო ლამაზად ჩაცმული, კოხტა, ახალგაზრდა გოგონებით და სიმპათიური, ტანადი, უნიფორმიანი ბიჭებით. კუთხეებში მაგიდები იზნიქებოდა ათასგვარი საჭმლით, სასმელითა და ტკბილეულით. ასეთი საჭმელები ტელევიზორშიც კი არ მენახა. ჯერ სუფრასთან მიგვიწვიეს. დავსხედით და დავიბენი – აღარ ვიცოდი, რა მეჭამა და როგორ  მეჭამა, რომელ კერძთან  რომელი ჩანგალი, ან კოვზი, გამომეყენებინა. წინ ბიჭები დაგვისხეს. ჩემ წინ რომ ბიჭი იჯდა, ძალიან თავაზიანად მექცეოდა. მთავაზობდა სხვადასხვა კერძებს. პირველად მან გამასინჯა შამპანური. მითხრა, შამპანიური ჰქვიაო. არ მომეწონა. მოვსვი თუ არა, გაზი ცხვირში მომაწვა – კინაღამ დამახრჩო. მერე მითხრა, აბა კონიაკი გასინჯეო. კონიაკს არა უშავდა.  ბიჭი ტყავიდან ძვრებოდა – ეტყობა მოვეწონე. მაგრამ მე სხვა ბიჭს დავადგი თვალი. ცოტა მოშორებით იჯდა და  დროგამოშვებით ისიც თვალს აპარებდა ხოლმე ჩემკენ. არ მავიწყდებოდა მასწავლებლის ნათქვამი, რომ ბიჭის არჩევა მე შემეძლო და ჩემ წინ მჯდომი ბიჭის წინაშე უხერხულობას არ ვგრძნობდი. დადგა ცეკვის დროც, რაც ამავე დროს ბიჭის არჩევას ნიშნავდა. წამოვდექი, ხელებით ჩამოვიცილე სხვა გოგონები და ვინმეს რომ არ დაესწრო, პირდაპირ იმ ბიჭს ჩავეკონე, თავიდანვე რომ მომეწონა. ცეკვისას ვცდილობდი მაგრად მივხუტებოდი. ის ბიჭიც იგივეს აკეთებდა. ხანდახან ვკოცნაობდით. როგორც აღმოჩნდა, მართლა მოვეწონე. ცეკვების მერე, მე და იმ ბიჭმა ავიღეთ ორი ბოთლი კონიაკი, ნამცხვრები, ოთახის ნომერი – სადაც ღამე უნდა გაგვეტარებინა, და განვმარტოვდით. დაუვიწყარი ღამე იყო. ვიცოდი, ეს ბიჭი ჩემი აღარასოდეს იქნებოდა, მაგრამ უკვე მიყვარდა. ორი დღე გაგრძელდა ჩვენი სიყვარული. მე კი, კიდევ მინდოდა და ლოგინში, ყურში ჩავჩურჩულე ჩემი მისამართი. ვუთხარი, რომელ საათზე ვამთავრებდი სკოლას. ისიც ჩავჩურჩულე, სკოლიდან რომ გამოვალ, მაღაზიის აბრა რომ ჰკიდია თოკზე, იქ დაგელოდები, მერე შევძვრეთ ნისლში და ვისიყვარულოთ-მეთქი. მანაც ჩამჩურჩულა – კარგი, მოვალო. ჩურჩულით იმიტომ ვლაპარაკობდით, რომ მოსასმენი აპარატურის გვეშინოდა. კვირას, შეღამებულზე ჩაგვსხეს გოგონები ავტობუსებში და სკოლაში დაგვაბრუნეს. სკოლიდან შინ რომ ვბრუნდებოდი, ხელი დაბლა თოკს მოვკიდე – ვითომ პატარა ვიყავი. არ მინდოდა ვინმეს შევეთრიე ნისლში. არადა, რომ შეემჩნიათ, – დიდ გოგოს ქვედა თოკზე მქონდა ხელი ჩაჭიდებული, – სასტიკად დამსჯიდნენ. კიდევ კარგი, ღამე იყო, ნისლიც უფრო აბნელებდა გარემოს და ვერავინ დამინახა. შინ რომ შევედი, დედა ყველაფერს მიხვდა. მერე მითხრა, ბრწყინავდი და ანათებდიო. ჩემი პატარა და მიყურებდა, და ზედვე ეტყობოდა, ერთი სული ქონდა, მალე გაზრდილიყო და მალე წასულიყო მეჯლისზე. მეორე დღეს სკოლის მერე შევხვდით მე და ის ბიჭი, და დილამდე ნისლიდან არ გამოვსულვართ. მთელი თვე გრძელდებოდა ჩვენი შეხვედრები, მაგრამ ერთხელაც, რომ აღარ მოვიდა, მას მერე აღარც მინახავს და არც რამე გამიგია მის შესახებ.