მიწის თევზები

როგორც კი მაყვლის კისელივით ბლანტი ამინდი,

ნიადაგიდან ამოწელავს უხმო შენობებს.

როგორც კი მწყრალად ჩამწკრივებულ უშნო კარკასებს

სილუეტები გადაეხრებათ,

თითქოს მაშინვე ვიღაც იწყებს ხელფრთიანების

უმოწყალო გამოდევნებას.

მერე ისინიც ზიგ-ზაგური რხევით, წრიპინით,

ამღვრეულ ჰაერს აწრიალებენ.

ვფიქრობ გაფრენის ყველა მცდელობას

კვალში ჩადგომის ელფერი დაჰკრავს,

რომ ამოიცნონ განცდებისა და ემოციების იდუმალება.

მე ბორნეოზე უნდა წავიდე.

მითხრეს იქ შევძლებ მონახულებას

შენობებიდან – მწიფე ნაყოფის

მსგავსად – მოწყვეტილ ახალგაზრდების

თუ ძველგაზრდების ან რა აზრი აქვს,

ზრდის რა სტადიას ეთავსება ცოცხალი მაშინ,

როცა არჩევანს უქუცმაცებენ,

არჩევანი კი გამორიცხავს სხვა საშუალებას.

ჰაერი იხშობს ინფორმაციას ჩამოვარდნების,

ჩამოტყორცნების, ჩამოფრენების.

მაგრამ ვინც ვრჩებით სიკვდილის მიღმა

რა თიხით უნდა გამოვძერწოთ მრგვალი ჭურჭელი,

ისე რომ ვინმეც დავარწყულოთ

და დამსხვრევისას მჭახე ხმისგან დავიცვათ ყური.

მე ბორნეოზე უნდა წავიდე.

რაც მითხრეს იქნებ არის ნუგეში

– „ქარების მღვიმე“ ოვალურ კედლებს

ხავსით და ნესტით ისე იმშვიდებს,

თითქოს სახის კანს იჯანსაღებდეს შუა ხნის ქალი

ლიმნით და კიტრის კანის ნათალით.

იმ კედლებს შორის დგანან ლოდები,

ნაწრეტი წლყების დინების მიღმა

და ირეცხავენ საყრდენ ადგილებს

დროის პირქუში ბზარების შიგნით.

მიწის თევზები მათ სიღრმეში ადგაფუნებენ

მარჯნისფერ ფარფლებს,

მკრთალ სინათლეზე ისე უშნოდ იფხორებიან,

როგორც ქარბუქში ზამთრის დღეები.

მე დამარწმუნეს რომ იქ შევძლებ იმის გაგებას,

თუ რა ფიქრები გააწბილეს დანარცხებამდე

სიცოცხლის ქროლვით, დამსკდარმა ძვლებმა.

მათ უსხეულო ფორმებს მოუხმობს მღვიმე – სახლივით

და მღვრიე თვალებს ისე დამიშრობს,

როგორც იმ ჭაობს სასტიკი გვალვა,

რომლადაც იქცა ჩემი საფლავი,

სანამ მიპოვნა გამოსავალმა

და უნუგეშო მთქნარების შიშით

მკვრივი სიტყვების უწყვეტმა ფორმამ

გადაკარგულად არ მიმიჩნია.

მე ბორნეოზე უნდა წავიდე

და მიწის თევზებს მივანიჭო უფლება იმის

რომ გამოშიგნონ მთელი სამყარო.

გადააპნიონ ქერცლი შენობებს

და ამოქოლონ „ქარების მღვიმე“.