ჩასაფრება

ხანდახან წიგნები თავისით ირჩევენ ადგილს.

კარგი ალღო აქვთ.

ხვდებიან, სად უნდა დაუდარაჯდნენ მკითხველს.

აგერ, რახანია, აივანზე ჩამისაფრდა ერთი.

ლეპტოპიდან წამოვყოფ ხოლმე ორ საათში ერთხელ თავს,

ტექსტების რედაქტირებით და თარგმნით გატანჯული,

ღრმად ამოვისუნთქავ და

სიგარეტის გასაბოლებლად მივეშურები,

ხეების კენწეროებისათვის თვალის შესავლებად,

სინტაქსური და მორფოლოგიური ამოცანებით

გაჯერებული ტვინის გასანიავებლად,

ცხოვრებისეულ ამაოებებზე კიდევ ერთხელ

ხანმოკლედ დასაფიქრებლად,

ვაღებ კარს, გავდივარ აივანზე და მხვდება ისიც:

“ეჰ, ბესარიონ” – აწერია უჟმურ, ნაცრისფერ ყდაზე

და მიყურებს თანაგრძნობით,

ოხრავს ჩემ ნაცვლად,

ბუტბუტებს,

სიგარეტსაც ეწევა მგონი,

აბა სხვა რაა ეს რუხი ფერი,

თუ არა ნიკოტინით გაჟღენთილი ბოლი,

ლექსებიდან რომ გარეთ გამოაღწია…

„ეჰ…“ – ვპასუხობ მეც,

სევდიანი,

მაგრამ რატომღაც ცოტათი ღონემიცემული,

ნამწვს ხის საფერფლეში ვაჭყლეტ,

კიდევ ერთხელ ვავლებ თვალს

ხეთა ზანტად მოქანავე კენწეროებს,

და ვბრუნდები უკან,

შრომისაგან გაცვეთილ კლავიატურის კლავიშებთან.

ხანდახან წიგნები თავისით ირჩევენ ადგილს.

კარგი ალღო აქვთ.

ხვდებიან, სად უნდა დაუდარაჯდნენ მკითხველს.