დიდი და პატარა მათხოვარი

ადამიანი ბუნებით მათხოვარია,

ადამიანებისაგან ყურადღებას ითხოვს,

მე წარუმატებელი მათხოვარი ვარ,

ღმერთიც წარუმატებელი „მათხოვარია“..

ისიც მუდამ ხელგაშვერილია და სიყვარულის მთხოვნელი,

ისიც მუდამ გოდებს და წუხს რომ დაივიწყეს,

თუ სადმე ერთგულს და მოყვარულს შეეყრება,

სიხარულით აღარ არის,

ჩვენ როგორც ღმერთს, გვინდა რომ მუდამ ვახსოვდეთ,

არასოდეს გვივიწყებდნენ,

მუდამ ჩვენზე ფიქრობდნენ,

ჩვენც მისი გაუარესებული ხატი ვართ,

ვერ ვიტანთ მარტოობას…

ხშირად დავკვირვებივარ მათხოვრების ორთაბრძოლას,

სიონის კიბეებზე…

საწყალ,ნამდვილ მათხოვრებს როგორ

გაყრიან ხოლმე აგრესიული ბოროტი მათხოვრები,

დიდი ბრძოლა მიდის კიბეებზე ადგილის დაკავებისათვის,

ვაი სუსტებს,და უეშმაკოებს….

ერთი ქალი «მათხოვარი»ვიცი სამებაში ვითომ სალოსობს

დანარჩენ მათხოვრებს ეზოში არ უშვებს,

თვითონ თავისუფლად დაგელაობს

სამების ეზოში გულზე ჩამოკიდებული ღვთიშობლის ხატით, ფარშავანგივით მორთული,

ალბათ ყველას შეუმჩნევია.

გალაღებული მღვდლების მეგობარი,

ფარშავანგივით გაფხორილი,

ხურდას და წვრილმანს არ ღებულობს,

თუ მოწყალება გვარიანი არ არის,

შეიძლება შეგაჩვენოს,

რაღაცით ჩვენს წითელ ინტელიგენციას მაგონებს,

ესკლუზიურად რომ ითხოვენ თაყვანისცემას და ფულს,

სხვებს კი დიდი სისასტიკით ეპყრობიან,

ეშინიათ რომ მათი ადგილი

არავინ დაიკავოს სამათხოვრო კიბის საფეხურებზე.

ადამიანი თავისებური ფარშავანგია,

მუდამ სხვების თვალების სარკეებში

შლის თავის ფერად ბოლოს….

უყურებენ თუ არ უყურებენ,

მუდამ მოლოდინშია,

რომ ვინმემ შეაქოს,

ერთი სიტყვით ადამიანი საცოდავი მათხოვარია,

თუ სიამაყეც აქვს და თავის თავს არავის აძალებს,

სრულ მარტოობაში რჩება,

ის თვითონ ამბობს უარს იმაზე,

რაზეც უარს ეუბნებიან,

მარტოა ღმერთის იმედად იობივით დარჩენილი,

მიუხედავად ჭკუის დამრიგებელთა არმიისა,

ის არასდროს კარგავს იმედს,

მან იცის რომ სამართლიანობა იზეიმებს.

მხოლოდ სრულ მარტოობაში ეხსნება ადამიანს,

სულის ფარული უნარები,

მრავალი წყალი ჩაივლის სანამ ყალბი და ჭეშმარიტი გაირკვევა,

ის ვინც სიყვარულს და თანაგრძნობას ითხოვდა,

ახლოსაც არ გაიკარეს „ბობოლა მათხოვრებმა“.

კიბეზე ჩამოსაჯდომი ადგილი მისთვის არ გამოიძებნა,

ვერც გამოიძებნებოდა.