_ გამოგიგზავნი.

_ რას?

_ ალბომს. არ ვიცოდი არც შენი სახელი, არც შენი მისამართი. თუ მეტყვი, გამოგიგზავნი. ღვინოს გამოგიგზავნი კიდე, ადესას, რო დავწურავთ.

_ არ მინდა ფოტოები, არ შეწუხდე…

_ არც ღვინო?

_ რა გაცინებს?

_ არ ვიცინი, გეკითხები.

_ არა, იცინი. მიხარია რო იცინი, ასლან! დედის საფლავს გეფიცები, მაგრად მიხარია. რა კარგია არა სიცილი?

ორივეს ეცინება. ხარხარებენ. ფანერით აკრული კედლები ზრიალებენ ამ სიცილზე, სატელეფონო კაბელის გასწვრივ ჩარიგებული ჩრდილები, ელექტროსადენები, ლიანდაგები, საკვამურებიდან ამობოლქვილი ჭავლის მწკრივები.

ზრიალებს სიცოცხლის ქიმიური ნაგავი. საზღვრის გაღმა–გამოღმა. უწვრილესი კვამლით ხრჩოლავს მისი ფოსფორი და ანათებს ყველაფერს. სინათლის სვეტი დგას ოთახში, ყველგან. საზღვრის გაღმა და გამოღმა. ვიღაცამ იქნებ ხელიც კი შეუშვიროს ამ შუქს. არადა ნაგავი იწვის, ადამიანის ნაგავი, და ეს გამჭვირვალე ფოსფორი ედება სივრცეს, ციცინათელას ჭორფლიანი ფრთებივით.

ბუენოს–აირესში წვიმას ელოდებიან. გადარეცხავს ეს წვიმა ოთახის ფოსფორს?.. ჩააქრობს ნათლისვეტს?..