ჩემს უკრაინელ მეგობრებს: დარიას, ოკსანას, კატერინას, მარინას
აცხოვნე, უფალო, ერი შენი
შიში მახსოვს. მარტო შიში მახსოვს და კიდევ ის, რომ პირით კედლისკენ ვიწექი. ვიწექი და მეშინოდა. ვიწექი და არ მეძინა. არ მეძინა, მეშინოდა.
მანქანების ბღუილი. ერთი. ორი. სამი. ოთხი. ბევრი მანქანა. ჩაიქროლეს. ანთებული ფარები, რადგან ღამეა. ღამეა და სოფელია. სოფელია და ლამპიონი არ არის ან არის, მაგრამ არ ანათებს. სინათლის სხივები. ერთი სხივი. ორი სხივი. სამი სხივი. ბევრი სხივი. ჩაიქროლეს, ჩაიბღუილეს. ბღუილი, ქროლა – გაუჩერებლად.
მოძრაობა. მოძრაობა და უძრავი მე. კედლისკენ პირით.
დედაჩემი გარეთ ზის (ჩვენს სახლს ფართო აივანი აქვს, აივანი – არა, ბანი). დედაჩემი გარეთ ზის, ლოცვანი უჭირავს.
მამა თბილისშია. მამა არ ჩამოვა.
მანქანები ბღუიან. ქუჩა სულ ჩუმი იყო. ქუჩა სულ ცარიელი იყო. ახლა – არა.
მე ვწევარ. პირით – კედლისკენ.
ერთხელ თავსხმა იყო. მაშინ ვილოცე, რადგან ჩვენს სახლში შემოიჭრა წყალი, შემოასხა, კინაღამ ფანჯრები დაგვალეწა თავზე. შიში არ იყო მაშინ. შიში არ იყო და ამიტომ ვილოცე. ჩემი პატარა ლოცვანი ავიღე, რადგან მეც პატარა ვიყავი და არ ვიცოდი, როგორ მელოცა. მაგრამ იქ არ იყო ლოცვა წყალიდიდობისთვის და არც ლოცვა იმისთვის, როცა წყლით იჟღინთება კედლები და სახლი გენგრევა თავზე.
მაგრამ იყო „ლოცვა ერისა და მამულისათვის.“
მე ვწევარ. პირით – კედლისკენ.
ჩემი გული ამბობს: „აცხოვნე, უფალო, ერი შენი…“ ჩემმა გულმა იცის ეს ლოცვა – ახლა უკვე იცის, რადგან მაშინ იმდენჯერ გავიმეორე, იმდენჯერ… სანამ არ შეწყდა წვიმა და არ დავრწმუნდი, რომ სახლიარ ჩამოგვექცეოდა, არც ჩვენ წაგვიყოლებდა წყალი და არც არავის.
მე ვწევარ. პირით – კედლისკენ.
მანქანები ბღუიან გარეთ. პირველადაა ამდენი მანქანა ღამით, პირველადაა ამდენი ხმაური ღამით. და მეც პირველად, სულ პირველად შიში ვარ, სულ შიში ვარ. იმიტომ, რომ ახლა, პირველად, სახლი მართლა მექცევა თავზე. წვიმა კი არა, წყალი კი არა, კაცები აქცევენ.
არ წარმოვიდგენ – როგორ. არ წარმოვიდგენ – რით. ვერ წარმოვიდგენ – სულ შიში ვარ.
ჩემი გული ამბობს: „აცხოვნე, უფალო, ერი შენი…“
და აკურთხე სამკვიდრებელი შენი
-დაბომბავენ, – მამაჩემი ამბობს, – აბა, ქალაქს სხვანაირად როგორ აიღებ – ყოველი სახლი არი ციხესიმაგრე.
მამაჩემი ამბობს და მე ვფიქრობ, რომ მეგობრები მყავს უკრაინაში. სად ცხოვრობენ? ერთი – ლვივში[1], მეორე – კიივში, მესამე? მეოთხე?
არ ვიცი. არ მიკითხავს. ვეღარც ვკითხავ. მაგას ხომ არ ვკითხავ: „სად ცხოვრობთ?“ საერთოდ, რას ვკითხავ? ამ დროს შეიძლება, რამე ჰკითხო? ამ დროს შეიძლება, მისწერო, როგორ ხარო?! როგორ იქნება?! როგორ უნდა იყოს?!
-დაბომბავენ, – მამაჩემი ამბობს.
ამბობს და მე ვხედავ ალეპოს. ალეპო ჰქვია სირიის იმ ქალაქს? ვხედავ: ალეპო არის რუხი. ალეპო სირუხეა. ნაცარი და ფერფლი. შენობები ნაშენობრებია – დამტვრეული, ჩაშავებული კბილები ბებერი კაცის პირში.
ლვივი. ლვივში მე უნდა ჩავსულიყავი. სექტემბერში უნდა ჩავსულიყავი. ლვივი დასავლეთითაა.
ალეპოს ვხედავ.
ჩემი ლვიველი მეგობარი მწერს: „ეს რომ მორჩება, რამე ლიტერატურული გავაკეთოთ“.
ჩემი კიიველი მეგობარი მწერს: „ჩვენ არ დაგვიწყია ეს ომი, მაგრამ ჩვენ დავამთავრებთ!“
აღარ ვხედავ ალეპოს. ლვივს და კიივს ვხედავ. ლვივს და კიივს, რომლებიც არასოდეს მინახავს…
1ვიყენებ ქალაქების უკრაინულ სახელწოდებებს და არა – მათ რუსულ ვარიანტებს, რომლებიც ჩვენს ენაშია დამკვიდრებული.