გადავუქნიე ხელი, მარცხნივ გადი და იქით იპოვი-მეთქი,

გავიდა და ეტყობა ვერ მიაკვლია, ისევ დაბრუნდა,

საწყალი მზერით შემომხედა,

მე ხეებს ვრწყავდი, არ მეცალა,

ჩემს ენაზე, რაც შევძელი, ავუხსენი კიდევ ერთხელ,

წავიდა და ისევ მობრუნდა,

სტრავინსკიო – ახლა მკითხა,

გაგაგიჟებს ეს ხალხი უკვე,

ათი ათასზე მეტი მკვდარია,

ერთმანეთზე უფრო მეტად ღირსეული თუ ვიგინდარა,

კი, არიან ასეთებიც,

ხალხის სისხლი რომ გააშრეს

და ამ მიწაზე მაინც მშვიდად განისვენებენ,

მიდი იმათთან, მიეფერე ან მიაფსი,

მაგრამ არა, მაინცდამაინც ეს ხუთი კაცი,

ლექსს რომ წერდა ან მუსიკას თხზავდა…

ამას წინათ, ბოლო-ბოლო მეც დავინტერესდი,

მაგ სტრავინსკის მოვუსმინე, უცნაურია,

რა ვიცი, იქნებ კარგიც არის,

მაგრამ მე მაინც ჩემი ვერდი ან როსინი მირჩევნია,

რომ ვმუშაობ,

ყურსასმენებით მაგათ ვუსმენ,

ერთხელ ვცადე სტრავინსკისთვის მომესმინა,

მაგრამ რიტმი ამერია გასაკრეჭი მანქანის და

ცუდად გავკრიჭე,

ჰოდა შევეშვი.

ის ბროდსკი ჯერ არ წამიკითხავს,

ბიოგრაფიას ჩავხედე მხოლოდ,

ვენეცია ყვარებია მეტისმეტად,

ასწავლიდა კიდევაც აქო…

ჩემი კუნძულის სიმშვიდისგან რომ დავიღლები

და არც ისეთი რია-რიასკენ მიმიწევს გული,

ვენეციას რომ მოაქვს ხოლმე,

მეზობელი კუნძულისკენ გავეშურები:

მინის ბრჭყვიალა საკვირველებებს ვათვალიერებ.

ეს არასდროს არ მბეზრდება,

განსხვავებით აქაური პოეტების პოეზიისა,

ანდა სულაც მუსიკოსების მუსიკისა,

მოცეკვავეთა ცეკვა ხომ საერთოდ რატომღაც ჩემთვის

ყველაზე უფრო მოსაწყენია…

ჰოდა დავდივარ მურანოში,

ვტკბები შუშის საოცრებებით,

ბურანოშიც შეიძლება გადავიდე,

თუმც იშვიათად,

ეს ჭყეტელა სახლები და

მოქარგული საცვლები და ქვედაკაბები მალე მბეზრდება.

მურანოდან ზოგჯერ ფერად ბურთს წამოვიღებ –

არ ვიცი, რატომ,

მაგრამ მიყვარს სიგიჟემდე ეს ბურთები –

მეორე დღეს კი,

სამუშაოზე რომ გამოვდივარ,

რომელიმე საფლავს შევარჩევ,

(დიდი ხანი ვარჩევ ხოლმე,

ისე არა, რომ იოლად გადავწყვიტო),

და ამ ფერად ქვას იმ მკვდარს ვუტოვებ,

ისე, როგორც იმ წოწოლა კაცმა

ბროდსკის საფლავზე ფურცლის ნაგლეჯი დატოვა ერთხელ.