რას ჩამაცივდა ეს კაცი, ერთსა და იმავეს მერამდენედ მეკითხება! გავღიზიანდი, მაგრამ ზრდილობიანი უნდა ვიყო, მაიზერ საბომ ნუციკოზე რაღაც იცის, უნდა დავტყუო:
-მომისმინეთ, ბატონო მაიზერ, -მივუგე მე, -ნუციკოს პალატიდან რომ გამოვედი, დერეფანი გავიარე, ფანჯარასთან შევყოვნდი და ეზოს გადავხედე. ყურებპარტყუნა, ცხვირშეჭყლეტილმა სანიტარმა ცარიელი საკაცე გამოაგორა. ნისლიანი, უჟმური დღეა, იმდენად უჟმური, გამეფიქრა, ყურებპარტყუნა სანიტარი ცარიელ საკაცეზე ცხედარს შემოდებს-მეთქი. თვითონ ამინდი ითხოვდა ცხედარს. გასაგებად ავხსენი?
-დიახ, დიახ, -თავი დამიქნია მაიზერმა, -განაგრძეთ!
-რაღა განვაგრძო, ნუციკოსთან დაბრუნება გადავწყვიტე, მაგრამ პალატა შემეშალა. თუ შეგიძლიათ, მიმასწავლეთ ნუციკოს პალატა, მადლიერი დაგრჩებით, სულ ესაა!…
-ესე იგი, ცხედარს ამინდი ითხოვდა? -მომაცქერდა პროფესორი.
-ჰო, ამინდი, ეს უჟმური დღე, სკამის საზურგეზე შემომჯდარი ჭილყვავი, მწვანე ჭიშკარი, ნისლი, ყველაფერი ერთად…
-პალატის კარი ღია იყო? -მკითხა მაიზერმა.
თავი ვეღარ მოვთოკე, წამოვენთე:
-აბა, დაკეტილი კარიდან როგორ გამოვაღწევდი?!
ხელები გაასავსავა:
-მშვიდად, მშვიდად, რატომ ღელავ? ყველაფერი რიგზეა, მალე ლუიზა მოვა…
რა შუაშია ლუიზა? ლუიზამ სიზმარში ნემსი გამიკეთა, ეს მაეჭვებს:
-ლუიზა რატომ გამოიძახე, ნემსი უნდა გამიკეთოს?
-ნემსს არავინ გაგიკეთებს. ლუიზა ჩემი ხელქვეითია, მასთან საქმე მაქვს, ამიტომაც გამოვიძახე, -მითხრა პროფესორმა.
-და ტარიელი ვინაა? -ვკითხე, რადგან ვერ დამარწმუნა ამ ფლიდმა და ისიც ზუსტად ვიცი, ფლიდს არასდროს უნდა ენდო.
-ტარიელიც ხელქვეითია, -თქვა მაიზერ საბომ, პირმოთნედ მომაცქერდა: -ხომ არ შფოთავ?
ასეთი შეუნიღბავი პირმოთნეობა მაცეცხლებს:
-რატომ უნდა ვშფოთავდე?!
-მეც მაგას ვამბობ; სანერვიულო და საშფოთი არაფერი გაქვს, -თქვა ეს და ალალად, გულწრფელად გამიღიმა, მაგრამ მე ვიცი, საიდანღაც ბეჯითად მახსოვს, რომ ფლიდები გულწრფელად იღიმიან. მომინდა, მისთვის რაღაც ისეთი მეთქვა, რაღაც ისეთი, -არასასიამოვნო, დამამცირებელი, რაღაც ისეთი…
-ესე იგი, აქ უფროსი ხარ? ხელქვეითებიც გყოლია…
-ჰო, -დამეთანხმა, -შეიძლება ითქვას, უფროსი ვარ.
-პროფესორიც ბრძანდები?
თავი დამიქნია, ისევ გამიღიმა:
-დიახ, დიახ, პროფესორიც გახლავარ!
-ჰოდა, იცი, რომ ამ დერეფანში საშინელი სუნია?
-სუნი? -მხრები აიჩეჩა პროფესორმა, -რისი სუნი?
-რისი სუნი, ბატონო პროფესორო და, თქვენს სამუშაო სივრცეში სტერილური სიმარტოვისა და ჩემთვის უცნობი წამლის მოტკბო სუნი იგრძნობა; თანაც, ბატარეები ზედმეტად ხურს და არასასიამოვნო სუნს ესეც ამძაფრებს!
ერთხანს მიცქირა, მერე თქვა:
-წამლის მოტკბო სუნი გასაგებია, ამას შევეჩვიე, ვეღარც ვგრძნობ, მაგრამ სტერილური სიმარტოვის სუნი ვერ გავიგე, იქნებ ამიხსნა!
ჩავფიქრდი; როგორ უნდა ავუხსნა, რას ნიშნავს სტერილური სიმარტოვე? ამას ან გრძნობ, ან -ვერა. მაინც შევეცადე:
-სტერილური სიმარტოვე სიმარტოვის უკიდურესი ფორმაა. სტერილური სიმარტოვე იმ ცხედარს ითხოვს, რომელსაც ვიღაც ცხვირშეჭყლეტილი, ყურებპარტყუნა იდიოტი, საკაცით გააგორებს ნისლიან, მოჟამულ ამინდში და თანაც, არ დაგავიწყდეს, ცხედრიან საკაცეს მოზრდილ გუბეს დაუმიზნებს; თავად ფეხს არ დაისველებს, მაგრამ საკაცეს გუბეს უცილობლად გადაატარებს და გაიკრიჭება. იქვე, ცარიელი სკამის საზურგეზე კი ჭილყვავია შემომჯდარი.
მაიზერ საბომ სათვალე მოიხსნა, ისევ გაიკეთა, მერე თქვა:
-გასაგებია, ყველაფერი გასაგებია, -მომაცქერდა, -შენ ეს მითხარი, ნუციკო როგორ არის?
-შინაურულად მოიკითხა ნუციკო, გული მომილბა:
-გმადლობთ, -ვუთხარი, -ახლა კარგადაა, სიცხემ დაუწია.
-სასიამოვნოა, -თქვა მაიზერ საბომ და მერე ძალიან უცნაური რამ თქვა: -რადგან ნუციკო კარგადაა, იქნებ სჯობს, ნუციკო თავისთვის იყოს, შენ -შენთვის იყავი…
-რას ნიშნავს, ჩემთვის ვიყო? აბა, სად ვიცხოვრო? -პროფესორს მივაცქერდი.
-ბინაში! -რატომღაც გაუხარდა მაიზერს, -შენს ბინაში! ვინმეს ჩემთვის რომ ეკითხა, ნუციკოს თვალებში ცხოვრება გიჯობს, თუ ჩვეულებრივ ბინაში ცხოვრებაო, -აუცილებლად ბინას ვარჩევდი.
გავღიზიანდი:
-მერედა, ნუციკოს თვალებში შენ ვინ გეპატიჟება?!
ხელები ისევ გაასავსავა: