ამრიგად, ლირიკული გმირის უმთავრესი სადარდებელი ის არის, რომ შიშობს, ვაითუ მისმა ხორცმა ფასკუნჯის საგზლად არ იკმაროს! დრამატიზმის სხვა წყარი კი ის გახლავთ, რომ თავისას მარტო ფასკუნჯი კი არ მოითხოვს, ხორციც თავისას მოითხოვს: ხორცი მოითხოვს იმას, რასაც ამქვეყნიურ სიამეებს უწოდებენ, ეს სიამეები ექაჩებიან მიწისკენ მხედარს, აბრკოლებენ მის სრბოლას მზისაკენ:

„მექაჩებიან მიწისკენ

ძმაბიჭები და სუფრანი;

ხრეითით მესმის მე კრინი,

პატარძეულთით, – სოპრანო… “

ზემოდან დანახულ მშობლიურ სანახებს, მდინარეებით ნაგვირისტევს, ლირიკული გმირი ადარებს ობობას (ბაბაჭუას) ქსელს, რომელშიც, თუ გაები, ძალიან ძნელია თავი გამოიხსნა:

„ძირს სამშობლოა გაშლილი, –

ორი ვეშაპის შუაში;

ქსელია პირწავარდნილი

რომელიც ბაბაჭუასი, –

გულდასმით ნაგვირისტევი

მტკვრით, ქსნით, ალაზნით, არაგვით…

მე თავი გამოვგლიჯევი

რომელსაც დავიდარებით.

გაფრენილს, – მზისკენ გაფრენილს, –

შემომცქერიან დაბლიდან:

ხცისი, ბეღლევი, ავლევი,

თიღვა, იკორთა, მთაწმინდა…

ლხენანი ამ ქვეყნისანი,

თავისუფლების სიტკბონი, –

რაც ვერ დაიცვა კრწანისმა,

რასაც იცავდა დიდგორი“.

მაშასადამე, ფასკუნჯი მოითხოვს მხედრის ხორცს მხედრისავე სულიერი მიზნის მიღწევისათვის ხელშეწყობის საფასურად, მხედრის ხორცი კი მოითხოვს ამქვეყნიურ სიამეთ, რომელთათვისაც არის იგი გაჩენილი. ანუ სული თავისას ითხოვს, ხორცი – თავისას.

მხედარი ცდილობს სულიერ ინტერესებს ემსახუროს ხორციელი ინტერესების დათრგუნვის ხარჯზე, თუმცა არ არის დარწმუნებული, რომ ამას შეძლებს, ან, თუ მაინც მიაღწევს მიზანს, ექნება თუ არა იმისი შესაძლებლობა (ფიზიკურად), რომ ეს ბედნიერება განიცადოს.

ლექსის ფინალი არის გოდება იმ ადამიანისა, რომლის ცხოვრება სულიერი და ხორციელი ინტერესების მომსახურებას შორის გამუდმებული და ძნელი არჩევანის პირობებში წარიმართა:

„მზის წინ როდესაც წარვდგები

ნატამალიღა მე ჩემი,

ცათა საცერში გაცრილი, –

მე, – ჩემი მცირე ნაწილი

(ფასკუნჯი როცა შემომღლეტს,

ჩემში რაცაა ზედმეტი), –

მე (ჩემთვის უკვე უჩინარს)

მზე მეტყვის, ვიცი, მზე მეტყვის:

– კაცო, ვინა ხარ?! – აღარ ხარ! –

ხარ კაცის მეათასედი! –

რა გზები გამოიარე,

შე უბედურო ასეთი?!“