ქალაქში გავდივარ და მარტო ვხეტიალობ. მთელი ქალაქი ერთი გრძელი ქუჩაა, სადაც საკმაოდ ინტენსიურად მოძრაობენ მანქანები. რატომღაც ქობულეთის სახლის დიასახლისი მახსენდება, რომელსაც მეგი ჰქვია. მახსენდება სამოციანი წლების ერთი სიმღერა – “ამბობენ, რომ მეგი, მიაგავხარო ზღვას” – და მეცინება. მეგი ხორცსავსეა, დიდრონი მკერდი და ცივი ცისფერი თვალები აქვს. “ზღვის ცხოველი” – ვფიქრობ ჩემთვის და კიდევ უფრო მეტად მეცინება.

ქობულეთურ სახლებში ყველაზე მეტად რიკულებიანი კიბეები და ეზოები მომწონს. განსაკუთრებით მიზიდავს კიბის ქვეშ ან სახლის განაპირა მხარეს შემყუდროებული სივრცე. აქ სოხანეზე სუბტროპიკული მცენარეებისაგან აძრულ ბინდ-ბუნდში წაგრძელებულ მაგიდას დგამენ. საღამოთი სუფრა იშლება, სადილობენ. ალბათ ეს სიმყუდროვე მაგონებს ბავშვობას, რომელიც თითქოს სხვა ცხოვრებაში იყო. მაგრამ ნუთუ მართლა იყო? მე ვგულისხმობ ბავშვობის ზღვისპირეთისეულ ფრაგმენტებს, საიდანაც თითქოს არაფერი არ მახსენდება. მხოლოდ ეზოების ეს შემყუდროებული სივრცე და თლილი რიკულები აღმიძრავს შინაურულ განცდას, რაც მაფიქრებინებს, რომ ოდესღაც მე აქ ნამდვილად ვიყავი, ვიყავი სრულიად სხვა ადამიანებთან ერთად და ახლა ჩამოვედი აგრეთვე სხვა ადამიანებთან ერთად, რომლებიც მაშინ ჩემს ცხოვრებაში არ არსებობდნენ ან საერთოდ არ არსებობდნენ. ახლა კი თვითონ მეც სხვა ვარ.

ლორთქიფანიძე მხვდება, ეს ჩემი ერთადერთი ნაცნობია, რომელიც ქობულეთში ვნახე. “ წავიდეთ, ბათუმური ლუდი დავლიოთ” – მთავაზობს ის და ახლა უკვე სანაპიროსკენ მივეხეტებით. ლორთქიფანიძე შილიფად არის გამოწყობილი, მუხლებზე ოდნავ გადმოშვებული შარვალი აცვია. მას სადგურის მიდამოებში აქვს ნაქირავები ბინა და ჰყვება, რომ ღამე იქაც ჩხუბი იყო. “რა ვიცი, ბიჭო, ეს აქაურები ნამეტანი გამეტებით ურტყამდნენ ერთმანეთს, მერე ისეთი კაკაფონია იდგა, გათენებამდე არ დამეძინა”.

ერთ-ერთ კაფე-ბარში შევდივართ და კუთხეში ვსხდებით. ლირთქიფანიძე ლაპარაკობს. მე გავყურებ ზღვის ჰორიზონტს, რომელიც თეთრად ელვარებს და ვგრძნობ, რომ გახევება ჩემში სიუცხოვის გრძნობამ შეცვალა, სიუცხოვეს ვგრძნობ ამ თეთრი დასალიერის მიმართ. ლორთქიფანიძე ჰყვება თავისი სამსახურის ამბებს. მერე ზაზას მოსაგონარს წარმოთქვამს. მეც ვუერთდები და ვიხსენებთ ჩვენს მეგობარს, რომელიც მოულოდნელად გამოგვაკლდა. ისევ ზღვის კიდეს გავყურებ და გული მეწურება, ვგრძნობ, რომ ზაზა აღარც იქ არის. მქრქალ ჰორიზონტზე პატარა გემი ჩნდება, რომელიც ნელა მიცურავს ბათუმის პორტისაკენ…

ამ საღამოსაც სანაპიროზე გაშლილ ჭილობზე ვსხედვართ და გავყურებთ ბათუმის პორტში გაჩერებულ ერთადერთ გემს, რომლის სინათლეებიც ზღვაში ირეკლება. ეს განათებული გემი შუქურას ჰგავს, იმედისმომცემ შუქურას, ჩამავალი მზე კი ნაღველს ასხივებს. ანუკი ტალღებში ფეხებს ისველებს და მერე ფრთხილად აბიჯებს ქვიან სანაპიროზე. ის ისეთი ნატიფია და თხელი, რომ მისი ნაფეხურების სისველე არცკი ეტყობა მზეზე გამომშრალ ქვიშას. მე ვფიქრობ ჩემს უმცროს გოგონაზე, ანუკიზე, რომელიც სულ რაღაც შვიდიოდე წლის წინ დაიბადა, მანამდე კი არ არსებობდა. მიცურავენ ზღვაზე კატერები, დააბიჯებენ სანაპიროზე ნახევრად შიშველი ადამიანები, ვის აღარ ნახავ აქ, – ყველანი გვერდს უქცევენ ანუკის, როგორც უმნიშვნელო პაწია ნამცეცს. ჩემს თვალსაწიერში კი ის ისეა ჩაწერილი, როგორც ზღვა და დასალიერი, ჰორიზონტზე მცოცავი გემი და ზღვის ფერადოვანი ქამელეონური ელვარება. ეს ბავშვი რეალობის განუყოფელი ნაწილია, უფრო მეტიც, რეალობის ის ფრაგმენტი, რომელშიც ანუკი არ არის ჩაწერილი, ყოველნაირ აზრს ჰკარგავს. „ანუკი! – ვეძახი მე მას – ანუკი!“ ანუკი გაკვირვებული სახით ბრუნდება და ნელი ნაბიჯით მოიწევს ჩემკენ. გაჭირვებით აბიჯებს ქვებზე და ჩემამდე რომ მოაღწევს, სახეზე ღიმილი ეფინება. ის არ მეკითხება რატომ დავუძახე, რადგან იცის, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ დავუძახე, რომ არ შემეძლო არ დამეძახა.

ისევ ღამეა. ისევ მეღვიძება და შეშფოთებული ხმები ჩამესმის. უცნაურია ეს დღეები და ღამეები. დღისით დამსვენებლები და ადგილობრივი მაცხოვრებლები მშვიდად წვანან პლიაჟზე, მზეს ეფიცხებიან და ხმამაღლა საუბრობენ, ღამით კი თითქოს მათივე ქვეცნობიერიდან მიჩქმალული ქვენა ვნებები ამოდიან ზედაპირზე და შფოთი ისადგურებს სანაპიროზე ჩამოწოლილ წყვდიადში.

ახლაც ასეა. უძილობის კიდევ ერთი მტანჯველი ღამე მხვდა წილად. ქალის ხმა მესმის, რომელიც გაურკვეველ სილუეტებს უძალიანდება. ჩემი ფანჯრიდან ბნელში ჩაძირული ზურგი მოჩანს, სილუეტები კი ქვიშიან სანაპიროზე არიან გართხმულნი. “მე თქვენთან საქმე არა მაქვს!” – ეუბნება ვიღაცებს ქალი – “ხელი არ მახლო, თორემ ვიყვირებ!” კაცები უფრო ხმამაღლა ლაპარაკობენ, მაგრამ მერე მკვეთრი მოძრაობების ჩქამი აღწევს, რასაც გაქცევა მოჰყვება. ეტყობა, თავიდანვე ერთად იყვნენ და მერე რაღაცაზე წაკინკლავდნენ. ვიცი, რომ აღარ დამეძინება, კიბეზე ვეშვები და სწრაფი ნაბიჯით მივდევ გაქცეულებს. ქვიშაში გარბიან: ორი კაცი და ერთი ქალი. კაცები ქალს მისდევენ. მე ქვაფენილზე მივყვები მათ და ვცდილობ საგრძნობლად არ ჩამოვრჩე. უბრალოდ, მაინტერესებს რა ხდება, რა აუხსნელი და გაუგებარი კანონზომიერება მოქმედებს, რომლის კვალზეც ყოველღამე ამ მტანჯველი ფორიაქის მოწმე ვარ. და თითქოს მარტო მე ვარ ეს მოწმე, გარინდებული სასტუმროები და ეზოები, სკვერები და ლუდხანები გულგრილად აფენენ შემზარავ ჩრდილს სანაპიროს განათებულ ნახევარს და მე იძულებული ვარ შუაღამისას გავარკვიო, თუ რა ხდება ამ ნახევარზე. ქვიშაში, გაქცეული ადამიანის ნაბიჯები რჩება, თითქოს რჩება და ადგილიდან აღარ იძვრის. არადა, რომ წამოვიწევი, ნაბიჯები უკვალოდ იშლება და ადამიანებიც ქრებიან. ისინი მე ვერ მამჩნევენ, ვერ მხედავენ და ვერც წარმოიდგენენ, რომ რომელიღაც წერტილიდან მათ ვუთვალთვალებ. სანაპიროზე მაღალი პალმა შრიალებს, მე მას ვუახლოვდები და მის ქვეშ მონუსხულივით ვჩერდები. აქ სიბნელეა და ქვიშიან სანაპიროზე პალმის წაგრძელებული ჩრდილი მოძრაობს. შორიდან უკვე ნაბიჯების ხმა აღარ აღწევს. მხოლოდ მაღალი პალმა შრიალებს ბნელ სივრცეში. მერე თითქოს შრიალი ქვემოთაც ჩამოდის და ნერვიულად მიუყვება სანაპიროს. თანდათან სიუცხოვის გრძნობა მეუფლება და მინდა, რომ სასწრაფოდ მოვშორდე აქაურობას. ერთადერთი, რაც მამშვიდებს, – შორს, ბათუმის პორტში გაჩერებული გემია, რომელიც თეთრად მოციმციმე წერტილად ანთია და ზღვაშიც თეთრ ანარეკლს აფენს. ვტოვებ ამ უცხო ადგილს და უკან ნელი ნაბიჯით ვბრუნდები. ნაშუაღამევს ბულვარზე კაციშვილი აღარ ჭაჭანებს და სანაპიროს გაყოლებაზე ქვაფენილი ელნათურებით არის განათებული. ვუყურებ სანაპიროს გასწვრივ განლაგებულ უცხო ეზოებს და უცხო სახლებს, რომელთა წიაღშიც ჩამიჩუმი არ ისმის, ვუყურებ და ვფიქრობ, კარგი იქნება, აქაურობას სწრაფად მოვცილდე, რადგან აქ, ზღვის სიახლოვეს რაღაც სიმახინჯეა ფეხმოკიდებული. დღისით დამსვენებლები სანაპიროზე ამზეურებენ თავიანთ სხეულებს. ისინი ერთად წვანან და ზღვის პირისპირ ეს ერთად ყოფნაც თავისებური რიტუალია, რომელიც ყოველდღიურად სრულდება, ერთად ყოფნა მსწრაფწარმავალია ისევე, როგორც ყველაფერი ამქვეყნად. ძალიან ახლოს წვანან დამსვენებლები პლიაჟზე ერთმანეთთან, ძალიან ახლოს, თითქმის ებჯინებიან ერთმანეთს ქალები, კაცები, ბავშვები. ეს სხეულები ერთმანეთშია ჩახლართული და ჩაწნეხილი და შორიდან, ზღვაში გასული გემიდან თუ გადოხედავ სანაპიროს, ერთ მთლიან მასას დაინახავ. ეს მთლიანი მასა თითქოს ნელა მოძრაობს, ნელა ივსება და იწრიტება, მერე ისევ ივსება და იწრიტება, საღამოს პირზე კი ფორმას კარგავს და მერე თანდათან ქრება. ქრება, რადგანაც უკვე ღამის ცხოვრება იწყება, კაფე-ბარებიდან გამაყრუებელი ხმაური ისმის. ძნელია, ეს ხმაური მელოდიად მიიჩნიო, მაგრამ ამ ხმაურის რიტმსაყოლილი მოცეკვავეები, ეჭვგარეშეა, ხმაურს მუსიკად აღიქვამენ და თავდავიწყებულები ტრიალებენ საცეკვაო მოედანზე. აჭარულ ცეკვებს სომხური მოტივები ენაცვლება, დამსვენებლები ბარის შესასვლელთან დგანან და ამ უაზრო ვაკხანალიას უყურებენ. მერე კი, უკვე ნაშუაღამევს სანაპირო ზღვას ერწყმის და ყრუ უდაბნოდ იქცევა. ამ უდაბნოს დროდადრო მშფოთვარე გადაძახილები, ქვიშაში გაქცეული ადამიანების ხმაურიანი ნაბიჯები, ისტერიული გინება და სასოწარკვეთილი გმინვა სერავს. ეს ღამის ხმებია, ზღვის სანაპიროზე გაშლილი და გაფანტული, ავისმომასწავებელი ან უკვე სულისმღაფავი და ავადახდენილი. გათენებისას კი ყველაზე უფრო მძაფრი ვნებათღელვაც ქრება და ინდიფერენტული, მთვლემარე და ყველაფრისადმი განურჩეველი სიჩუმე ისადგურებს. ახლაც ეს დრო ახლოვდება, აღმოსავლეთით ოდნავ იცრიცება მტრედისფრად ცა. მე ნელა ვბრუნდები ჩვენს ნაქირავებ ბინაში, სადაც ყველას ღრმა ძილით სძინავს და ფანჯრიდან შემოჭრილი ელნათურის სინათლე ტოკავს ოთახის ყრუ კედელზე. “ სად არიან ახლა ის გაქცეულები, იქნებ კიდევ მირბიან და სულ ასე ირბენენ ბათუმის პორტამდე”- ვფიქრობ ჩემთვის და დაწოლისთანავე მეძინება.