არ მეგონა, ოდესმე თუ გნახავდი ასე ახლოს,

გადმოსულხარ როგორღაც წიგნებიდან, ფილმებიდან,

მოგეყვანა – ვნახავდი – ბიზონები, ირმები და

მუსტანგები… ვფიქრობ და, მედიისთვის სხვა სიახლე –

შენს მოსვლაზე ძვირფასი, – როგორ უნდა არსებობდეს,

მაგრამ ყველას სძინავს და, მხოლოდ მე ვარ, აზრზე მოდი,

ვინც ჯიუტად დაგყვება, არ გცილდება წამითაც კი,

და ვისაც შენ ანცვიფრებ, შენი ნახვა უხარია.

ბორდიურზე დაჯდები, ანძის შუქმა გაგიტაცა,

ხურჯინს გახსნი, ხელს ჩაყოფ (უკვე – სამის ნახევარი),

თიხის ჩიბუხს იღებ და გააბოლებ და აბოლებ,

ისე ზიხარ, მანერით შენი ტომის ბელადს ბაძავ,

სწორედ იმას, რომელმაც წამოსვლის წინ შეგამზადა

ყველაფრისთვის, იმისთვის, რაც გელოდა. არაფერი

გეღობება, კარგად ხარ, ჯერჯერობით სიმშვიდეა,

ცარიელი ქუჩები. შუაღამე. სამშაბათი

გათენდება, შენთვის კი სულერთია თახასია²

(წარმართული ღვთაების) მომდევნო დღე თუ ჯუმასი³

(წარმართული ღვთაების), ერთი იცი: ლამაზია

ლურჯი ანძა. წინ და წინ. ფანჩატური. უსურვაზი.

მეც მენატრება ჩემი სახლი, მდინარე და პატარა სოფელი,

სადაც წლებია არ ვყოფილვარ, დავივიწყე უძღები შვილივით.

ყველა შეგრძნება მენატრება: წყენა, ტკენა, სიცილი, ტირილი,

მხოლოდ და მხოლოდ იქაური. მესიზმრება: იებით მოფენილ

მდელოზე ვდგავარ, სურნელისგან თავბრუ მესხმის და მესმის შორიდან

ბაბუაჩემის ხმა, ხელს მიქნევს, მიხმობს, უნდა რაღაცა რომ მითხრას,

მე კი განძრევა მეზარება, ცას ავყურებ, სხვას ვფიქრობ, და ახლოს

კრავი აბია, და მის გვერდით ღვინით სავსე მოზრდილი ტიკი დევს…

უცებ ვიღვიძებ და ცრემლი მდის – თუ ვტყუოდე, ეშმაკმა დამლახვროს

(დამაშამათოს – როგორც გნებავს), – სულ მალე კი, უბრალოდ, ვიკიდებ.

იცი, რა მახსოვს?! ჩვენ, ბავშვები, გუბის პირას, ქვებისგან ვაგებდით

ორ ბარიკადს და ტალახის და ქვიშის გუნდებს ვუშენდით ერთმანეთს,

ზოგჯერ გუნდაში ქვას ვატანდით… სისხლჩაქცევით, სილურჯით შემკრთალებს,

თამაშის მერე გვრცხვენოდა და ვიშლებოდით, ერთნაირ სახლებში

დაბრუნებულნი ვივიწყებდით. მეორე დღეს იმავეს ვშვებოდით.

ჩვენი მამებიც ამ თამაშით ერთობოდნენ ოდესღაც, ჩვენამდე.

ვიცი, რა გახსოვს?! თქვენ, ბავშვები, ტყის სიღრმეში, უწვერო ისრებით

ერთმანეთზე რომ ნადირობდით, საფრდებოდით, ესროდით, ზოგჯერ კი

წვერს უკეთებდით სორგოს ისარს და სისხლს ღვრიდით. ასწრებდი. გასწრებდნენ.

სიკვდილს იჩვევდი, ვიდრე, მამა როგორც ამბობს, სიკვდილი მოგძებნის.

გვიანი ტაქსები კანტი-კუნტად ჩაივლიან,

გვიანი მგზავრები, ჩაწეული შუშებიდან

გიცქერენ, გზომავენ, თითქოს რაღაც საშინელი

მხეცი ხარ, რომელიც, სხვა სამყაროს ნაწილია,

რომელსაც აქ, მათთან, არაფერი ესაქმება,

რომ ჰკითხო, ყველას და, მათ შორის, შენს შესახებაც,

თავიდან ბოლომდე იციან და, რა თქმა უნდა,

ჩემზე ხომ იციან და იციან ყველაფერი.

შენც ისე გაგზარდეს, რომ არაფრით არ დაინდო

უცხო, თუ მტერია, დაელოდო შესაფერის

დროს… ამ ძველ ქალაქში ჩვენ გვყავს მხოლოდ ერთმანეთი,

მიდიხარ, მოგყვები, ვიწრო ქუჩა გადავკვეთეთ,

ხიდზე ვართ, ამ ხიდის ამ ჭუჭყიან პარაპეტზე

ოდესღაც შევდექი – თქვენ სულ კარგად! მე წავედი!..

დღესაც კი არ ვიცი, იქ, იმ ღამით, ის გოგონა

საიდან?! შარვალზე მომქაჩა და, მივაგენი

დარჩენის, სიცოცხლის გაგრძელების ერთ, უმთავრეს

მიზეზს, რომ მიზეზი სულ მალევე დამეკარგა…

დღემდე თავს მახსენებს ის, ბოლომდე შეუმდგარი –

ყველასთვის უცნობი – სიყვარული, და მეც, ალბათ,