(ინდიელი ქალაქში)

თვალი მოგკარი, როცა ქუჩა გადაკვეთე, დაჟანგულ ფარეხებს

შორის გაძვერი, სიბნელეში ბჟუტავდა და „ოპელის“ პარპრიზზე

ირეკლებოდა ერთადერთი ლამპიონი. მოგყვები, ვაბიჯებ

გაზონებს, ფოთლებს. ზარიანმა საათებმა თორმეტი დარეკეს.

შენ აქ საიდან, მეგობარო?! ხმელეთი და ზღვები და ტბები და

ცა გადმოლახე, მიზეზი კი უცნობია, და მინდა, მე მინდა

მიზეზი მითხრა. უკან მოგდევ, როგორც მტერი, რომელსაც უნდა, რომ

ყელი გამოგჭრას, მერე გული ამოგგლიჯოს და, როგორც წესია,

უმად შეჭამოს, მაგრამ შენი მოკეთე ვარ, ამაზე ნუ დარდობ,

სხვებს მოერიდე, იქნებ სულაც გიჭერენ, ან… ან, სულაც, გესვრიან.

უნდა იცოდე: აქ ვერავინ ეგუება უცხოს და უცხოებს,

დაიმახსოვრე: აქაც ისე, როგორც შენთან, ძალიან რთულია

თავის გატანა, აქაც ისე (იქნებ უფრო) შიათ და სწყურიათ

ხორცი და სისხლი. თან თუ გნახეს, რომ სუსტი ხარ, ან ყნოსვით თუ გრძნობენ,

რომ დაიღალე, ვინ დაგინდობს, დაგესევა სუყველა, ვინცაა

ახლოს, შორს მყოფნიც იყნოსავენ და წამოვლენ. მე შენი მიწა ვარ –

ამომეფარე, შენი ტყე ვარ – შემეფარე, წვიმაც და ქარიც კი

ვიქნები, მათთვის, იმ სხვებისთვის, კვალის წაშლას ყოველთვის ვეცდები,

ახლა სკვერში ხარ, სხედან, სვამენ და იქ შესვლით საკმაოდ გარისკე,

და იმ სკვერიდან აფრინდნენ და გადაფრინდნენ სხვა სკვერში მტრედები.

ბნელოდა, ამიტომ გვერდით ისე ჩაუარე,

რომ ვერც კი შეგნიშნეს, ბზის ბუჩქებში შეხვედი და

მიდიხარ, იხსენებ სცენას ბოლო შეხვედრიდან:

მოდიხარ, შენების ხმადაბალი საუბარი

ზურგსუკან მოგყვება. ცრემლს ჩაყლაპავ და ბილიკებს

მოიცვლი ქვევითკენ და მდინარის ნაპირისკენ.

აქამდე არასდროს გასცდენიხარ შენს მშობლიურ

მიდამოს, რომელიც გიყვარს და იგერიებდი

მომხდურებს, იცავდი… მაგრამ, თითქოს, ნამყოფი ხარ

აქ, სადაც არც ტყეა და არც ვრცელი პრერიები.

დახლართულ ქუჩებში გზას ამაღამ ისე იგნებ,

თითქოს ხარ ქალაქის ძველისძველი ბინადარი,

და მინდა ვიცოდე: ნეტავ მე ვის შემადარებ,

მაგრამ არ ჩერდები, მიდიხარ და მისეირნობ.

მოგდევ და გეძახი, არც კი გესმის, ან გესმის და

არ მიმჩნევ, მიყრუებ. ქუჩის გაღმა, „ავერსიდან“,

გოგონა გამოდის და უხდება „იროკეზი“,

მოგხედა, წავიდა, ვიწრო ჩიხში შეუხვია,

ურნასთან ძაღლი წევს და გადახსნილ ჭრილობაზე

სისხლი აქვს შემხმარი. ჭრელ ხურჯინში გადანახულ

მალამოს უსვამ, მე მოვრბივარ, სულ ცოტაც და მხარზე ხელს დაგადებ,

მაგრამ ვჩერდები, მიშეშდება ფეხები და ნაბიჯის გადადგმა

მიჭირს, და ვხვდები: ამ მანძილის შუალედით (მხოლოდ ამ), სანამდეც

შევძლებ, უფლება მაქვს, რომ გდიო, სხვა ძაღლები გიყეფენ და მათი

ყეფა აღვიძებს ქუჩას. ყეფენ ყოველგვარი პოლიფონიური

წესის დარღვევით. წამოდგები, გზას აგრძელებ, იარე, იარე,

რა დამრჩენია?! შორიახლო გამოგყვები, ჩამოსვლის მიზეზი

უკვე იმდენად არ მაღელვებს. შევეგუე, რომ შენთან ფოტოსაც

ვერ გადავიღებ ფეისბუქზე დასადებად. სიცოცხლეს მივცემდი

ერთი ფოტოსთვის… ჩერდები და ბოძზე მიბმულ ჭუჭყიან მოტოციკლს¹

უცქერი. იქვე, არც ისე შორს, ბაიკერთა კლუბია, ეზოშიც

მოტოციკლები აყენია, შენობაში არყით მთვრალ, დაბოლილ

პატრონებს სძინავთ, და ეზოში რა არ ყრია: ნახმარი ტამპონი,

მამალი ნამწვი, ლუდის ქილა, ტაროს კარტი, ამპულა… მეზობლად

რესტორანია, რესტორნის წინ ალუჩა დგას, რომელსაც შემოსვლა

არ დააცალეს, ფოთლებიღა შერჩენია, მარტო დგას. მეზობლად

ავტოსკოლაა: სწორ ასფალტზე ფოსფორული პუნქტირის ხაზები,

შუქი ადგება მიყოლებით ჩამწკრივებულ კონუსებს, ბოძკინტებს.

შემდეგ სახლია რკინის მესრით, და მესრიდან – აქამდე ასეთი

არსად გინახავს – გამომძვრალი ფრანჟიპანის ყვავილი მოწყვიტე.