სიახლოვე

ვარ მოციმციმე ცრემლი ღამეში,
როცა მომიხმობს უფლის შენობა,
დიდი ცრემლების სიკამკამეში
გულს მაწევს ვარდის გაუშლელობა.

მსურდა დათრობა და გაბრუშება,
მსურდა, წყვდიადის გზები მეთელა,
დედა ამაოდ მეგუნგრუშება,
ბავშვი ვარ დიდი და გულფეთელა…

როცა წყნარდება ქარის სისინი,
ისმის მისი ხმა, ვინც ახლოშია;
ანგელოზებად ჩანან ისინი,
ტოტიდან ტოტზე დახტის შოშია.

შემოვა ჩემში ჭრიჭინობელის
უცხო დუმილის ყრუ ხმაურობა
და ახლო არის დაუჭკნობელი
ვარდების მხარის უცნაურობა.

***

სად ხარ, სად დაიარები?
იცი, უშენოდ წავრწყმდები.
უშენოდ პატიმარი ვარ,
საკუთარ სხეულს ვაწყდები.
სულ მოელვარე სხივი ხარ,
ჩემს სიზმრებშიაც არ წყდები.
ვერ გხედავ, მტვერად ვიქცევი,
ვერ გხედავ, ასე ვსაწყლდები.
შენ ჩემი სისხლის დენა ხარ-
იდინებ და არ დაწდები.