ბურუსი
ძმას
გაზაფხულია, ყველა ფუსფუსებს,
ყველამ გაიგო სიცოცხლის ფასი.
ცვივა ყვავილის თეთრი ბურუსი,
ყურში ჩამესმის ჩიტების ბასი.
ნიავი არხევს ატმების ბისონს,
ქუჩისკენ აფრა გაშლილა მსხალის,
ღობის ღრიჭოდან მომზირალ ფისოს
არა აქვს შიში უცნობი ხვალის.
მზით, გვირილებით ანთებულ ტვაფეს
ვხედავ და ვუსმენ ცხენების ფრუტუნს,
ქორი მაღლიდან წიწილებს დაფრენს,
მამა დაღლილი აბოლებს თუთუნს.
ვარდის ეკალით გამჭრია თითი,
მომდის სისხლი და ჩვენს ღელეს ლალავს,
ღელეზე მორის ჩამტყდარა ხიდი,
რომლის ნაპირიც ბავშვობას მალავს.
გაზაფხული
გავივლი ბაღში, გვერდს ავუქცევ ძაღლებს ქეციანს.
სკამზე ზის კაცი, განწირული თავდაღმართისთვის.
უფალს ამ კაცის ფერადები აუკეცია,
მალე ზამბახებს ამოიყვანს სხვების მარტისთვის.
თავის სინათლით სულ სხვა ჩითებს, სულ სხვა ჩითილებს
სულს ჩაბერავს და ამოხეთქავს მწვანე ლერწმებად,
ჩიტი სხვა ბუდეს აიშენებს, იცავს სიფრთხილეს,
ხეებს ფერადი სამოსელი გადაეცმება.
ასკილის სუნით აივსება ვაშპარიანი,
ბაბუაწვერა გადაუფრენს ბავშვის წამწამებს,
სხივის სინაზე, დღე მაღალი და ქარიანი
ვაშლის ყვავილებს მერე ისევ სხვისკენ დაძრავენ.