*  *  *

მიწა  მიწაა,

უნაყოფო,

თუ ათასი ჯურის ხეებით,

რომელთაც არ აქვთ მეხსიერება,

დამიჯერე!

ჰაერიც,

ჯინივით გამჭვირვალე,

იგივეა.

ვგავარ მე ახლა ადამიანს,

ვინც დგას ზამთარში

და ვინც ვერაფრით შეიყვარეს? –

შავი, მტირალა, მდედრობითი.

ეს მგლის ტყავი,

აივანზე გაგდებული და გაქუცული,

ან ეს წიგნები –

ბიბლია და ყურანი – არაბულად

და ათას ერთი ღამე – არაბულად

და ანბანი – უგარითიდან…

ჩაყარე ტომარაში

და ლეკვებივით გადაუძახე

ვიწრო ხიდიდან.

ხმასაც არ გაიღებენ,

დამიჯერე!

და კარები ჩაკეტე გასაღებით

და დარაბები გადაღებე

და ზოგჯერ ახსენე,

ჩემი ადვილი სახელი,

გულს გარეთ.

* * *

მერცხალი,

გულზე წითელი ლაქით

და ანგელოზი მეცხრე ციდან,

სულებს რომ მიერეკება.

ჩქარობს –

გზები გადავსებულია.

და გაყინული თითები,

ალბათ უკრავენ თოვლის

თეთრ როიალზე

და ალბათ დედა  უჯავრდება:

– ჩუმად, პატარას სძინავს!

და ვიდრე საღამო მოვა,

ჯერ მარცხენა ავაზაკს

ჩამოვხსნი ჯვარცმიდან,

მერე მარჯვენას.

ქრისტე,

მე უფრო ლამაზი მეგონა.