მონოლოგი კასანდრასთვის

ეს მე ვარ, კასანდრა.

ახლა თქვენ თვალწინ ფერფლად ქცეული ჩემი ქალაქი  გადაიშლება.

ესენი ჩემი ნაზირ-ვეზირები, ესენი კი ორაკულები არიან,

კუთხეში რაც გდია, ეჭვებში გახლართული ჩემი ფიქრებია.

სიმართლე ისაა, რომ გავიმარჯვე

და დღეს ეს გამარჯვება ისეთივე კაშკაშაა,

როგორც მთვარე სავსემთვარობისას;

მსგავსი რამ მხოლოდ ისეთ წინასწარმეტყველს შეემთხვევა,

რომლის ნათქვამისაც არავის სჯერა,

რომელიც მაშინვე საქმეზე გადადის,

მისი ნაწინასწარმეტყველები კი ისე სწრაფად   ახდება ხოლმე,

თითქოს, არც ყოფილაო.

ცხადად მახსოვს:

როგორც კი შორიდან დამლანდავდნენ,

სანახევროდ წარმოთქმული სიტყვები ბაგეებზე ეყინებოდათ,

ნახევარსიტყვებთან ერთად ღიმილიც დუმილში უვარდებოდათ,

ერთმანეთზე გადაჭდობილი ხელები ცალკევდებოდნენ,

შეშინებული ბავშვები კი თავიანთ მშობლებთან გარბოდნენ.

წარმოგიდგენიათ? – თითოეულის არაფრისმთქმელი სახელიც კი ვიცოდი

და მწყინდა, ჩემი თანდასწრებით მწვანე ფოთოლზე შექმნილი სიმღერის

ბოლომდე დასრულებას რომ ვერავინ ბედავდა. . .

მე ისინი მაინც მიყვარდა. . .

მიყვარდა, მაგრამ ჩემი სულის სამრეკლოდან,

სიცოცხლის მიღმა – მომავლიდან,

ანუ იქიდან, სადაც მუდამ ქაოსია

და საიდანაც სიკვდილის ხილვა უფრო მეტად გვიადვილდება.

მგონი, ვნანობ,  ჩემი ხმა მჭახე და შეუვალი რომ იყო:

– შეხედეთ საკუთარ თავს ვარსკვლავებიდან – გავყვიროდი,

– შეხედეთ საკუთარ თავს ვარსკვავებიდან. . .

ისინი ისმენდნენ და ფეხქვეშ იყურებოდნენ –

ქარიშხლებისგან განდევნილები

მხოლოდ ერთ განზომილებაში ტივტივებდნენ. . .

მორჩილად იწვნენ სხეულებში –

დაბადების წამიდანვე რომ უნდა გამომშვიდობებოდნენ.

თუმცა ცოცხლობდა მათში რაღაც – მოლიპული ოცნების,

ან, იქნებ, სულაც მოციმციმე კოცონის მსგავსი,

რომელიც შიმშილს თავისი სიკაშკაშით აორთქლებდა. . .

მათ კარგად იცოდნენ, რაც ნიშნავს წამი. . .

იქნებ, ერთი მათგანი მაინც. . .

სულ ერთია, რომელი. . .

ნებისმიერი. . .

მანამ, სანამ ჯერ კიდევ შემწევს რაღაცის ძალა. . .

მაგრამ არა – შეუძლებელია, აქედან რამე გამომივიდეს. . .

ეს ხომ მხოლოდ ცეცხლის ენისგან დადორბლილი ჩემი შესამოსელი

და ფარატინა წინასწარმეტყველური ბოდვებია. . .

ეს ხომ მხოლოდ ჩემი დალეწილი სახეა.

სახე, რომელმაც არ იცოდა, რომ თამამად შეეძლო, ლამაზი ყოფილიყო.