ნაჭრის  თოჯინა

 

აივანზე ვდგავარ და ვუყურებ, როგორ თამაშობენ ეზოში ბავშვები.
ჩემი ბავშვი ყველაზე თეთრია,
ჩემი ბავშვი ყველაზე ლამაზია. . .
ვეძებ კლასობანას უჯრებს,
ბავშვობაში რომ დავხაზე და ასფალტმა შეიწოვა,
ვცდილობ, თვალებით ლამაზად ამოვჭრა,
ზუსტად ისეთი ფორმა მივცე, როგორიც ჰქონდა.
ასფალტზე ტივტივებს ჩემი ბავშვობა,
ჩემი ბავშვი კი, რომელიც ეზოში თამაშობს,
მართლა ყველაზე თეთრი და  ლამაზია.
ალბათ, ერთხელაც, გავბედავ და აივნიდან გადავხტები,
თან ვეცდები, ზუსტად იმ ადგილზე დავეხეთქო,
დღეში რამდენჯერმე კლასობანას უჯრებს რომ ვხაზავდი,
მერე კი ცალი ფეხით ვახტებოდი,
ისე, რომ ხაზებს არ შევხებოდი…
და ეს ასფალტი, რომელმაც მილიონჯერ აისხლიტა ჩემი ნაფეხურები,
სისხლს ისე შეიწოვს, რომ როცა მიპოვიან,
აღარსად იქნება მისი ნაკვალევი.
ბავშვებს არ შეეშინდებათ –
ჩათვლიან, რომ ბამბის თოჯინა ვიყავი,

რომელიც აღარავის სჭირდებოდა,
აივნიდან მოისროლეს

და ხელფეხგაფარჩხული გდია ასფალტზე,
დიდი ამბავი, თუ არ სუნთქავს –

თოჯინებს სინთქვა არც მოეთხოვებათ. . .
და ეზოში მოთამაშე ბავშვების თვალები  ვეღასდროს დაიმახსოვრებენ,
როგორია აივნიდან გადმოვარდნილი და ასფალტზე დახეთქებული მკდარი.
არც ის ეცოდინებათ,

მკვდრები თავიანთ გარჩემო  სისხლის გუბეებს რომ იკეთებენ.

 

 

 

 

1 2 3 4 5