მეთევზეები

დროის მდინარის ყინულოვანი
სანაპირო
კამკამებს ცისფრად –
საით წავიდნენ მეთევზეები?
ლურჯი სუსხიდან წელიწადისა,
გაქრნენ უკვალოდ.
ქალაქი – სავსე, ოკეანის ლურჯსავსე ხმებით –
დაცარიელდა…
გაუჩინარდნენ მეთევზეებიც.

ისინი ჰგავდნენ სიმშვიდის მცველებს,
ფრთებად ერგუნათ მათ ანკესები
და დარაჯობდნენ სილურჯის ქალაქს,
როგორც აღთქმული სიმშვიდის ხმელეთს.
არსად არიან მეთევზეები.

თითქოს აღარც რამ საფორიაქო
აღარ არსებობს,
დღე-ღამე გაცრილ ქვიშას წააგავს
და ვეღარასდროს იხილავ ნანახს:
ვერსად ირგუნებ გულჩვილ სიმშვიდეს –
ცას, ათასფერი კენჭით მოკირწყლულს,
ამ ცისქვეშეთში ნანახს და მავანს.

საით წავიდნენ მეთევზეები?

იასამანი

მონასტრის ნოტიო კედლებს
ირეკლავენ
ზამთრის სიზმრები.
უწინ, სადაც მიტკლისფერი
თოვლი ღვიოდა,
ახლა მსუსხავი თვალებით
სდუმს მთის შემოდგომა.

იქ, სადაც ახლა ზამთარი დგას სამარადისო,
ოდესღაც იყო მუქქარვისფერი სახლი,  –
მის ადგილას მონასტრის ნოტიო კედლებია,
მის ადგილას თოვლისფერი მინდორი ყვავის –
ოდნავ სველი,
ოდნავ მზითგამთბარი.

სიზმრის მთელი ალაგი მოუცვავთ მონასტრის კედლებს
და ზამთრითმძიმე,
სუსხიანი მეხსიერება,
ცდილობს,
დაიმახსოვროს ის სურნელი,
იქ რომ ტრიალებს.
ეს სურნელია იასამნისა.

მონასტრის ნოტიო ნეტარებაში
დალივლივებს
ბავშვის ღიმილი,
ღიმმოქარგულ ბერებს კი ულხინთ –
კვლავაც ყვავილობს იასამანი,
მზის ფარდაგებს იისფერი გადავლებიათ
და სანთლის შუქში გამოთლილი სიმარტოვიდან
უთქმელ სიტყვებად დაიბნევა მხოლოდ შემდეგი:
რომ მას უყვარს იასამანი,
ჩემს ძმას უყვარს იასამანი.

ცას იმკვიდრებს მშვიდი ფერი იასამნისა…