ჩემი ქვედა მეზობელი გარდაიცვალა

თურმე, იმ დილით,

ფეხათრეული გაემართა კლინიკისაკენ,

რომ იღლიის ქვეშ გაჩენილი

ჯირკვლით დამფრთხალს

გაერკვია თავისი ბედი.

და ანალიზის შემდეგ გამოსულს

კიბეზე ფეხი დაუცდა და კეფით დაეცა,

და ისევ უკან შეაბრუნეს.

სამი დღის შემდეგ გარდაიცვალა…

არც გამიგია,

ისე ხმადაბლა მოასვენეს,

ისე ხმადაბლა დაასაფლავეს.

ადრე, როდესაც დავცქეროდი

მისი მოზრდილი, ღია აივნის

ზუსტად მოწელილ

და პედანტურად მოხვეწილ ბეტონს,

რომელიც, სველი,

სარკესავით ბრწყინავდა და, ლამის, თვალს მჭრიდა,

სულ მეშინოდა,

რომ ფეხი არ დასცდენოდა,

მაგრამ იქ არა, სხვაგან დაუცდა…

როცა, წვიმის წინ,

დედაჩემი დამირეკავდა და მეტყოდა:

სარეცხი ჩამოხსენიო,

ბუზღუნით და აჩქარებით ვხსნიდი,

რომ ვინმეს არ დავენახე,

ამ სიჩქარეში

თითო სარეცხი ან სამაგრი

მუდამ ქვევით მივარდებოდა.

თუ სახლში იყო,

აუცილებლად გამოვიდოდა

და ჩემს ჩაშვებულ,

ბაწარმობმულ კალათში დებდა

სარეცხს ან სამაგრს.

ამას ისე გულმოდგინედ

და მონდომებით აკეთებდა,

აშკარა იყო, უხაროდა

ეს პატარა დიდი სიკეთე.

ის კი არა,

მგონია, რომ ელოდა კიდეც,

როგორც ბავშვი ელოდება

ციდან ფიფქების ჩამოცვენას.

მერე ბურუსში ჩაკარგული ქალაქისკენ გამახედებდა

და მეტყოდა:

ასე მგონია,

ჩემი პატარა სოხუმიდან

თითქოს ავდრიან ზღვას გავცქერიო.

მეც ვიდექი და გავყურებდი

და ცოტა ხნით

თავი მართლა იქ მეგონა,

მის მშობლიურ ქალაქში, სადაც

არასოდეს არ ვარ ნამყოფი,

ზღვის ხმაურიც კი ჩამესმოდა

და ჩვენს პირდაპირ, იმ ბურუსის ქვეშ,

იყო არა თბილისი,

არამედ ზღვაში ჩაძირული დიოსკურია…

ამ დილით,

როცა დედაჩემი სარეცხს ჰფენდა,

ჩემი შვილის მაისური ძირს ჩაუვარდა,

მას ვეღარავინ ამოგვაწვდის,

რადგან ის სახლი დაკეტილია.

იქნებ შემთხვევით არაფერი

მართლა არ ხდება,

იქნებ ქვედა მეზობლის სულს

მართლა დასჭირდა ის მაისური?!

ეს თუ ასეა,

დაე, წაიღოს იმ ქვეყნად,

როგორც საბუთი,

რომ იყო კარგი ადამიანი,

რომელიც ჩავარდნილ სარეცხს

ჯერ გულმოდგინედ დაბერტყავდა,

ჭუჭყს აშორებდა,

და მის პატრონს

მხოლოდ შემდეგ აწვდიდა ხოლმე.

ან წაიმძღვანოს,

როგორც ღვთისადმი საყვედური,

იმის გამო,

რომ მისთვის შვილი არ გაიმეტა.