შენი თმა
ყოველდღიური სიტყვების გამოგონება
მახსენებდა რაღაც მივიწყებულს,
გონების ლაბირინთში მიწებებული სიზმრების ლიცლიცმა
მერამდენედ გამოაღვიძა ორანგუტანგი თავგადაპარსული –
მას გალია არ ჭირდება დროის ქომაგად.
დაგლეჯილი ფეხისგულები,
ცეკვა ძვლების გარეშე
და მოსალოდნელი ფეისკონტროლი ,
ასაზრდოებდა მიწის მხურვალებას.
მწერების გამონაყარი კანზე,
მომაკვდინებელი ლენცოფას ღეჭვა
მავიწყებდა ყოველივეს,
სანამ სახელს მივაგენი.
ლაპარაკობდნენ ჩემზე უაქცენტოდ.
მივიწყებული სიტყვები
ახლა შენს თმაში ფუთფუთებენ.
შენი თმა სასაფლაოს ჰგავს.