სველი სითეთრე

ეს ცა რომ დედაჩვენივით გაიჭინთოს და

ათასი ფიფქი იმშობიაროს,

გადაეყაროს ცარიელ ყანებს,

მაშინვე შევნიშნავთ ყველგან ჩვენს თეთრთმიან, მკვდარ ბაბუებს,

შემდეგ ხეებსაც დავარხევთ და გავიტრუნებით სველ სითეთრეში,

წამებში რომ დნება და

ნაქსოვ სვიტერებს თითქოს ცრემლები ამოსდიოდეთ.

გინახავთ დანაყრებული ძაღლი,

ძვალს რომ ვეღარ ერევა და ლოკავს დაღლილი ენით?!

იცი, რომ არ გერჩის და განაგრძობ გზას.

აი, მშიერი ძაღლიც ხომ გინახავთ,

როცა შენს, ლუკმებით გამოტენილ, ყბებს უყურებს წყლიანი მზერით,

შენ კი გასძახი: ” – გადი, ძაღლო, გარეთ!”

და ისე შეიბრახუნებ კარს,

თითქოს მთელ შენს ჯოჯოხეთში იკეტები.

ის კი წვება ფეხსაცმლის საწმენდ ჩვარზე, მოგრეხილი,

და ყოველ გამვლელს უყეფს და მაინც გიცავს.

ასე აგრძელებ წამიერ ცხოვრებას,

თეფშზე კი სველი ჩოგნით ამოჭრილი ღომი ცივდება ძაღლის წკმუტუნში.

რამდენჯერ დამიხუჭავს თვალები აღდგომის დილას, სასაფლაოზე,

რამდენჯერ მიფიქრია:

ახლა რომ ეს დროგანკურნებული ჭირისუფლები გაქრნენ და

მარტო აღმოვჩნდე ამხელა ქეიფში…

ცოტახნით მაინც რომ იფხიზლონ გარდაცვლილებმა და

დაგვცინონ მე და ამ სააქაოს…

ხომ ვარ ღირსი, ასცდეს მეხი ასწლოვან მუხას და დამეცეს სულზე.

მერე სად წავიდე, ვინ მიმიღებს ასე გაპობილს,

წიფლის კუნძივით,

ან ვის შევუშვირო პეშვი,

რომ ჩაღვაროს ჩუმი სიყვარული, თვალსახვევით დავაძინო,

შევულოცო ბუტბუტით:

მეტად შემიყვარე, გესმის?!

ღირსი ხარ ამ ცოდვის,

წამიყვანე იმ ტბასთან,

სადაც კოთხოჯი დამალავს ჩვენს ლოშნას.

რა კარგია, რომ არა გვყავს მეფე,

შენც გადაურჩი საჭურისობას.

გამოდი გარეთ, მშიერო სულო,

უნდა გაჭამო ტკბილი ხორბალი.

გამოდი ციდან, შაბათის მთვარევ,

ჯერ არ შევსილო, ისევ უბიწო.

გამოდი, ქარო, კედლის ყურედან,

შენ, გასახედნო შინაქალივით,

მთლად გაცვდა შენი ვერცხლის მზითევი,

გამოდი, ტურფავ, და არა ქმარო,

გადმოდი ჩემში, ნუღარ ორჭოფობ.

რაღა გიამბო შენ, ჩემო დღეო,

არც კი მანაღვლებს, რომც არ გათენდე,

ვივლი ამ წყვდიადს, ოღონდ ვიხილო:

ერთხელაც მოდგეს სველი სითეთრე.