ეთერ თუთბერიძე - დედაჩემი ძალიან ცუდად იყო, შემდეგ კი მოციგურავემ დამტოვა

18:15, 30.03.2019

ფიგურული ციგურაობის ცნობილმა მწვრთნელმა ეთერ თუთბერიძემ პიონჩანგის 2018 წლის ოლიმპიადა და მასთან დაკავშირებული ემოციები გაიხსენა.

სპეციალისტმა, რომელმაც არაერთ სპორტსმენს მოუტანა საერთაშორისო აღიარება, „ინსტაგრამზე“ (instagram) ვრცელი პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც ალინა ზაგიტოვაზე და ევგენია მედვედევაზე ისაუბრა.

თუთბერიძემ განაცხადა, რომ ის ბოლომდე ბედნიერი არ იყო, როდესაც მისი ორი მოციგურავე ოლიმპიურ პოდიუმზე იდგა, რადგან მაშინ დედაზე ფიქრობდა, რომელსაც ტვინის სიმსივნის დიაგნოზი ოლიმპიადის დაწყებამდე დაუსვეს.

„ზუსტად იმ დღეს, როდესაც იაპონიაში ოლიმპიადისთვის მოსამზადებლად წავედით, დედაჩემს ინსულტი დაემართა, მოგვიანებით კი ტვინის სიმსივნის დიაგნოზი დაუსვეს. მახსოვს, რომ თითქოს ნისლში ვიყავი. ჩემი ქალიშვილი სკოლაში ცხოვრობდა, რათა სახლში მარტო არ ყოფილიყო. დედა საავადმყოფოში, კრიტიკულ კონდიციაში იმყოფებოდა. როდესაც ქალიშვილს ვურეკავდი, ის მუდმივად ტიროდა, დედაჩემი კი სიცოცხლისთვის იბრძოდა. შემდეგ კი იყო ოლიმპიადა, მედლები. ხალხი მილოცავდა და ჩემს თვალებში ბედნიერების ნიშნებს ეძებდა, თუმცა იქ მხოლოდ ტკივილი იყო.

ოლიმპიადის შემდეგ, რამდენიმე მოსწავლესთან უცნაური განშორება მქონდა. ერთ-ერთი მათგანი სამაგალითო (მედვედევა) იყო და მისთვის ყველაფერი გავაკეთე, ჩემი ძალების 200 პროცენტი მივუძღვენი. ამას კი მოჰყვა ბრალდებები, რომელმაც ტკივილი გააძლიერა“, – წერს ეთერ თუთბერიძე ინსტაგრამზე.

2019 ფიგურული ციგურაობის მსოფლიოს ჩემპიონატზე, რომელიც იაპონიაში გაიმართა, პოდიუმზე თუთბერიძის ორი მოწაფე ავიდა – ზაგიტოვამ საიტამაში ოქრო აიღო, ხოლო ელიზაბეთ ტურსინბაევამ კი ვერცხლი. მედვედევა კვლავ ბრინჯაოს დაეუფლა.

View this post on Instagram

Менее года назад я написала письмо, хотела поделиться чувствами, которые испытывала на тот период. Мои друзья мне запретили опубликовывать это письмо, посчитав, что это проявление слабости на тот момент. *** Странные, смешанные чувства в душе. Казалось бы вот- Апогей спортивных достижений и профессионального счастья, столько лет безостановочной работы, две личных медали на Олимпиаде (золото и серебро). Целых две. Ну, радуйся, ну хотя бы улыбнись. А в душе стоит комок, комок невысказанной боли. И вот, не сдержавшись, я всё же пишу. В день моего отъезда в Японию на сборы перед Олимпиадой, у моей мамы случился удар, вначале частичная парализация, позже оказалось – рак головного мозга. А дальше? Дальше, как в тумане. Моя дочь живёт в общеобразовательной школе, чтобы не жить дома одной. Моя мама находится в больнице, в тяжелейшем состоянии. Слёзы моей дочери по телефону, которая осталась в Москве, в одиночестве. Борьба за жизнь матери, у которой безутешный диагноз. Олимпиада. Медали. Награждение. Люди поздравляют, заглядывают в глаза и ищут ответную радость, а её как будто нет. Боль…. А по возвращению в Москву – борьба, ежедневная борьба за жизнь, пусть уже и не очень осознанную моей мамы. Мозг отказывается принимать, что мама неизбежно уходит. Мой отец не дожил пол года до Сочинской Олимпиады, моя мать не смогла осознать и порадоваться за только прошедшую Олимпиаду. Дальше – странный уход моих учениц, одну из которых я всем ставила в пример и для которой я честно сделала 200% из 100 возможных в спорте. Обвинения…. От которых больнее уже и не становится. Говорят, что Бог даёт нам по заслугам и силам. Господи, я бесконечно благодарна тебе, что многолетняя работа принесла наивысшие спортивные плоды. И дай нам силы Господи, дай нам силы, чтобы перелистнуть эту страницу жизни. *** И вот, по прошествии почти года, я могу сказать. Я перелистнула. Спасибо моим друзьям, близким и моим родителям.

A post shared by Eteri Tutberidze (@tutberidze.eteri) on Mar 24, 2019 at 8:31am PDT