სპირტი მოვსვი და ჰორიზონტს გავხედე. სულ ოდნავ, ლიმონისფრად ამოსულიყო მზე და უკვე ვარჩევდი გადაღმა, უამრავ, ერთმანეთში ახლართულ ლიანდაგს და მატარებლის სხვადასხვა ფორმის და ფერის ვაგონებს, სატვირთოს თუ სამგზავროს. დიდებული ხედები ჰქონია ამ უბანს. ყოველ შემთხვევაში, ამ ადგილს მაინც. ბომჟის კარმიდამოს. ბომჟი რაღაცას უყვებოდა სოფას. ვუყურებდი ორივეს და მივხვდი, რო კაი ზორბა მოთხრობა გამომდიოდა უკვე, და აღარც იყო საჭირო, კიდევ რაიმე რო მომხდარიყო, კიდევ ვინმე რო გამოჩენილიყო. ახლა მარტო იმას ვფიქრობდი, როგორი უნდა ყოფილიყო ბოთხრობის ბოლო. ფინალი. სიტყვების ნაცვლად, ალბათ, კადრი უფრო გაასწორებდა: ლიმონისფერი მზე რო ბრწყინავს ვაგონებზე და რელსებზე. სუნიც გაასწორებდა. სპირტის, მაზუთის და კიდევ რაღაც სუნი. განთიადის სურნელი. მაგარი იქნებოდა მართლა, რო მორჩები კაცი კითხვას და ტექსტის ბოლოს გაიჩითება ვირტუალური ღილაკი, რომელსაც დაკლიკავ და უცებ ამოაგდებს კადრს და მობილი, ან ლეპტოპი, ან ქინდლი თუ რა ჯანდაბაც იქნება, აუშვებს არომატს. განთიადის არომატს. მაგრამ ვინაიდან ჯერ ტექნოლოგიები ასე არ განვითარებულა, სიტყვებით უნდა გავიდე ფონს.
– ჰეი, მომხედე! – დავუძახე ბომჟს. ბომჟმა გამომხედა. – შენ რო ახლა მწერალი იყო და მოთხრობას წერდე, როგორ დაამთავრებდი? – ვეკითხები.
– რავი, ჩვეულებრივად, – თქვა ბომჟმა.
ოკ.
2022 წ. სექტემბერი.
