ოცდაცხრამეტი წლის ვარ. ჩემი მეგობრები, რომელთა შორის ჩემი ყოფილი შეყვარებულებიც არიან, ხშირად ოხრავენ, რომ მათი ცოლები თავს ბედნიერ ქალად არ მიიჩნევენ. მე მათ მაშინ ვხვდები, როცა სახლში მივდივარ, ან ისინი ჩამოდიან პარიზში. დამირეკავენ ხოლმე: „გამარჯობა, უცხოელო“, მერე ერთმანეთს ყავაზე ვხვდებით და ახალ ჭორებს და ახალ ბავშვებს და ახალ სამსახურებს განვიხილავთ, მოგვიანებით კი, ან მეორე საღამოს, როცა დასალევად რომელიმე პატარა ბარში შევივლით, გამიმხელენ, რომ მათი ცოლები მათთან ბედნიერები არ არიან.
აზრზე არ ვარ, ამ დროს რა უნდა ვთქვა.
ვეკითხები, როგორ არიან თქო და კი მპასუხობენ, კარგადო, მაგრამ ხმაში მძიმე მელანქოლია იგრძნობა. მე ჩემი მეგობრების მჯერა – რა თქმა უნდა, მათი ცოლები არაჩვეულებრივად იქნებიან, ბედნიერები თუ არა, კმაყოფილები მაინც. ალბათ, ცდილობენ, სულ მცირე, კმაყოფილები იყვნენ. ან რა აქვთ დასამდური: მათი ქმრები მუშაობენ, უყვართ შვილები, ლაშქრობა და ახალი სახლი, ასევე უყვართ შაბათ-კვირის ახალ სახლში, ანუ ოჯახურ სიმყუდროვეში გატარება.
„მარია (ან ენი, ან ჯოისი) როგორაა?“ ვეკითხები ხოლმე ქმრებს.
„უჰ, რა ვიცი, გაწამაწიაში.“
ასე მპასუხობს შეი, რომელიც აქამდე შვიდი წელი არ მყავდა ნანახი, და არა მხოლოდ ის. ასე მპასუხობს ტრაბახა პოლიც, რომლის ცოლი ბედნიერების ღირსი ნამდვილად არ არის, და ტომიც, აუტანელი ტიპი, ოდესღაც ჩემი შეყვარებული, რომელმაც ნეტარება, მხოლოდ ღმერთმა თუ იცის, როგორ, კურთხეულ ქორწინებაში და ოთხ „ფანტასტიურ“ ბავშვში ჰპოვა. ცოლის ხსენებაზე ის დარტყმული ტომიც კი რაღაცნაირად იცრიცება, თითქოს ვერ იხსენებს, იმ ქალს იმ წუთას მის ცხოვრებასთან რა ხელი აქვს.
ვაღიარებ, რომ ჩემი მეგობრების ცოლების ვერშემდგარი ბედნიერება გულს მიმძიმებს, ოღონდ, სულ ცოტათი. მარიაც მეცოდება, შეის ცოლი, მოუხედავად იმისა, რომ ის არასოდეს მიყვარდა. გულს მიმძიმებს შეის სიყვარული მის მიმართ და ვკვდები, ისე მაინტერესებს, რატომ გაუჩნდა შეის სურვილი, ეს საკითხი მაინცდამაინც ჩემთან განიხილოს.
რა თქმა უნდა, მესმის, ამის შესახებ ლაპარაკი იმასთან უფრო ადვილია, ვისაც იშვიათად ხვდები. ალბათ ის გარემოება, რომ მე შვილები არ მყავს, ამ კაცებს რაღაცნაირად წარსულში აბრუნებთ, მე თითქოს ისევ ის ვარ, ქარაფშუტა მხიარული გოგო, ზუსტად ისეთი, როგორიც ადრე თავადაც იყვნენ.
ჰო, ასეა. თუმცა, ზოგჯერ მეც მიპყრობს სევდა და მგონია, რომ მორჩა, ჩემი ცხოვრება დასრულდა.
ჩემი ქმარი ჩემზე გაცილებით უფროსია, და ამიტომ, მეც, დროდადრო თავს მის თანატოლად ვგრძნობ. ჩემი ქმარი არც მდიდარია და ჩემს გამო არც ცოლი მიუტოვებია – მისი პირველი ცოლი გარდაიცვალა. ჩემმა ქმარმა წარმოუდგენელი ისტორიული ქარტეხილები გადაიტანა და მერე მიპოვა მე.
„აბა, როგორ ხარ?“ მეკითხება შეი, რომელიც შობის წინა დღეებში ჩემს სანახავად სპეციალურად ჩამოვიდა.
„ჯანდაბა, მითხარი, როგორ ხარ.“ და თან თავიდან ბოლომდე მათვალიერებს. თუმცა, აუცილებლად უნდა ავღნიშნო, რომ მკერდს ყველაზე დიდ ყურადღებას უთმობს. ღმერთმა დაგლოცოს, შეი!
„კარგად, გმადლობ, მართლა კარგად.“
სიმართლე რომ ვთქვა, ეს კაცები, ახლა უკვე ოჯახის კაცები, ქმრები, რომელთა ცოლებმაც ვერ ჰპოვეს ბედნიერება, ჩემთვის არიან ბიჭები, ვისთანაც ერთ დროს მეძინა. თუმცა, ეს არაა ყველაზე მნიშვნელოვანი დეტალი მათ შესახებ. სექსზე არასოდეს ვგიჟდებოდი. ტვინში სულ სხვა აზრები მიძვრებოდა.
„ძალიან კარგად გამოიყურები.“ აღნიშნავს შეი, რაც იმას ნიშნავს, რომ არ გავსუქებულვარ, არც შარმი დამიკარგავს და არც სიმშვიდე. ახლაც, პატარა მაგიდასთან ვზივარ, და მიმტანს აუღელვებლად ვუხსნი, ჭამას ვაპირებთ თუ არა.
შეის აღფრთოვანებული მზერა თან მაშფოთებს, თან მსიამოვნებს. როცა სიგარეტს ვუკიდებ, ის კვნესის, რადგან კარგა ხანია, აღარ ეწევა. ვხედავ, როგორ იქავებს ხელებს, როცა სიგარეტის კოლოფს უყურებს.
„Slainte“
“Cheers.”
ჩემი ქმრისთვის ადამიანის სოციალურ მხარეს დიდი მნიშვნელობა არ აქვს. მას სულ არ ანაღვლებს, რომ ირლანდიელი ვარ, თანაც ძველმოდური გაგებით და თანამედროვე ფრანგული იერით. ჩემი Agnès B -ს მოსაცმელი და Hermès-ის შარფი არაა ის, რაც მის თვალში სილამაზეს შემმატებს. ზოგჯერ ამიტანს ხოლმე სურვილი, რომ მან ამ კუთხითაც დამინახოს. ძირითადად, ჩემი ცხოვრებით კმაყოფილი ვარ. წარმოდგენა არ მაქვს, ჩემმა ქმარმა სიყვარულის ობიექტად მე რატომ ამირჩია, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ორივემ დიდ სიყვარულს მივაგენით.
„მიხარია შენი ნახვა.“
„მეც ძალიან მიხარია შენი ნახვა.“
„აბა მითხარი, როგორ ხარ?“ – მეკითხება შეი.
გარეთ სინათლით სავსე პარიზი შობას დიდებულად ზეიმობს. ეკლესიას ზემოდან ლაზერის ვარსკვლავები დასციმციმებს, საცხოვრებელი სახლის ფანჯრები ჩვეულებრივად ჩაბნელებულია. ზოგჯერ რა ახლობელი ხდება ხოლმე ეს ქალაქი ჩემთვის!
ზოგჯერ.
„ახალი რა ხდება, ყველაფერი მიამბე.“
მიხარია შეის ნახვა. დუბლინში კოლეჯში ერთად დავდიოდით, მაგრამ ერთმანეთს ლონდონში მუშაობის დროს დავუახლოვდით. იქ თავს უცხოელებად ვგრძნობდით და ყველგან ერთად დავდიოდით, ხოლო პარასკევ საღამოს, წესისამებრ, გონების დაკარგვამდე ვსვამდით. ალბათ იმიტომ, რომ ვცდილობდით, თავიდან აგვეცილებინა ჩვენი ურთიერთობის ადვილად პროგნოზირებადი დასასრული – ერთად ძილი. ახლა ისეთი გრძნობა მაქვს, რომ ეს ყველაფერი წინა ცხოვრებაში ხდებოდა. მაგრამ აი, შეი ახლაც აქაა, ჩემთან, ხორციელი და რეალური.
„უფ, ბევრი არაფერი.“ ვპასუხობ.
რა მაქვს მოსაყოლი? ჩემი ქმარი სამოცდასამი წლისაა. უმუშევარი. პარიზში საიგონიდან ჩამოვიდა. როცა თვალებში ვუყურებ, ზუსტად ვხედავ, თავში რა აზრი უტრიალებს. ის ერთსა და იმავეს არასოდეს იმეორებს. ერთხელ, ერთ გრძელ ღამეს, მიამბო, რაც საკუთარი თვალით ნახა – მაშინ მარიასში, ჩემს ძველ ბინაში ვცხოვრობდით. ის ღამე დღემდე სიზმარივით მახსენდება.
ჩემ ქმარს პირი ახალგაზრდული შერჩა, ასაფეთქებლად მომზადებული კვირტივით მკვრივი და ფაფუკი. სექსუალურ საკითხებს ფაქიზად უდგება. უყვარს ჩემი თვალიერება, როცა სახლში აქეთ-იქით დავდივარ. მისი ყოველი შეხება განსხვავებულია, მსუბუქი და გულდასმით შერჩეული. როდესაც მესიყვარულება, არასოდეს ყოყმანობს. და მართალია, ახლა უწინდებურად ხშირად აღარ ვეძლევით სიყვარულს, მაგრამ ყოველ ჯერზე „წარმატებას“ ვაღწევთ.
ამის თქმა მინდა შეისთვის, რადგან თავს ბრალდებულად ვგრძნობ, რაც ბუნებრივიცაა, გარკვეული გრძნობების თუ კომპრომისის გამო. ჩემმა ცხოვრებამ სულ სხვა გეზი სრულიად მოულოდნელად აიღო და ახლა მთელ რიგ საკითხებს რადიკალურად განსხვავეულად აღვიქვამ. აი, მაგალითად, ვფიქრობ, რომ ბევრი წყვილი ლოგინში თავს ბედნიერად გრძნობს, მხედველობაში მაქვს ერთი შეხედვით, შეუფერებელი წყვილები, მრავლად რომ გვხვდება მეტროში. რამხელა საიდუმლოა! და მაინტერესებს, ნეტავ სექსუალური დაუკმაყოფილება – ეს თანამედროვე ჭირი – ბოლოს ჩვენი დროის უდიდესი ტყუილი ხომ არ გამოდგება. მე ვიტყოდი, რომ ეს ალბათ დიდი კაპიტალისტური ტყუილია. თუმცა, ამის მოსმენაზე ჩემ ქმარს თვალები დიდი ხნით ეხუჭება.
თვალდახუჭულ კაცს ლე ქუან ჰოა ჰქვია და სხეული ნიშნებით აქვს დაფარული. არის რაღაცეები, რაც მას აკრთობს. მაგალითად, ძაღლები, საიდანღაც გამოსრიალებული ჩრდილები, და კიდევ ისეთი რაღაცეები, რისი გაგებაც მიჭირს. ჭიქაში ჩაგდებული ყინულის ხმაზე გული უსკდება და ცახცახებს. ამის დანახვაზე, შფოთი მიპყრობს. როცა მის ხელში ჭიქას და ახლოს კი ყინულს ვხედავ, ვდგები და ჭიქას ვართმევ. სულ ესაა, რის გაკეთებასაც მისთვის ვახერხებ. თავად არ უნდა, რომ დავიცვა, ალბათ იმიტომ, რომ არ არის მიჩვეული, ჩემს გაცნობამდე დიდი ხანი ცხოვრობდა პარიზში მარტო. მისი პროტესტის მიუხედავად, მე მაინც ვართმევ ხოლმე ჭიქას და მაგიდაზე ვდგამ. როგორ მაინტერესებს, ჭიქის წკრიალს თუ აქვს მის თავში განსაკუთრებული გამოხმაურება. სიყვარულის დროს საზრიანობით არ გამოვირჩევი: არც მგზნებარე ხმებს ვუშვებ, არც ვიკბინები, არც ყინული მაქვს მომარაგებული საწოლის გვერდით, რომ მის ხერხემალს ჩამოვაყოლო.