„არავისთვის მითქვამს.“ ვეუბნები.

„არა?“

„არა.“

„სწორი გადაწყვეტილებაა.“ მეუბნება შეი, რომელსაც უყვარს პატარა ტანმოვარჯიშე და ყოველ საღამოს ჭურჭლის სარეცხი მანქანის ჩართვას აძალებს. როგორ მაინტერესებს ჩემი ქმრის ცოლი! ნეტავ, ვერც მან აიხდინა ოცნებები? არ ვიცი. ერთადერთი, რაც ვიცი, ისაა, რომ ზოგჯერ ვეჭვიანობ. მხოლოდ ზოგჯერ. ვეჭვიანობ ქალზე, რომელიც ჩემს დაბადებამდე ოცდახუთი წლით ადრე დაიბადა და ახლა დიდი ხნის მკვდარია. ასე მგონია, ის ჩემზე მეტად უყვარდა. ეს ვუთხარი კიდეც ერთ დილას ჩემ ქმარს, როცა გარიჟრაჟზე გამეღვიძა და ის კი, ფანჯარასთან იჯდა და სივრცეს გაჰყურებდა.

„ძალიან ლამაზი იყო.“ მითხრა ჰოამ და ორიოდე წუთი  მასზე ფიქრობდა.

„კარგად აღარ მახსოვს.“ ჩაიმღერა ბოლოს.  ”Je ne me rappele bien d’elle.”

უცებ ვხვდები, რომ აზრზე არ ვარ რას ნიშნავს, გაგანია ომში გიყვარდეს ქალი, დაქორწინდე და იცხოვრო საიგონში. მე არ ვიცი, რას ნიშნავს, გიყვარდეს კაცი, რომელიც ახლა მიყვარს.

“გითხრა სიმართლე, აქ რამ ჩამოიყვანა?“ მეკითხება შეი.

რატომღაც მეცინება. მერე ვჩერდები.

ჩემ ქმარს შუადღის ძილი უყვარს. როცა იღვიძებს, იატაკზე ჩამოცურებულ ბუმბულის საბანს ისწორებს. ის წესრიგის მოყვარული ადამიანია. თუმცა, არ იყვირებს, თუ საბანი ისევ ჩამოუვარდება, საწოლზე არ წამოჯდება,  როგორც შეის ცოლი წამოჯდებოდა, და არეულ სახლს და აუხდენელ ოცნებებს არ გამოიტირებს.

„საფრანგეთი ყოველთვის იზიდავდა. ფრანგოფილია.“ ვეუბნები ფრთხილად.

ჩემი ქმრის შესახებ საუბარს ვაგრძელებ და შეი ჰოას ასაკს ხვდება. და იქცევა ისე, როგორც კაცები იქცევიან ხოლმე, როდესაც ვარაუდობენ, რომ  სექსი არასაკმარისად მაქვს –  იღიმება მხიარულად და საკმაოდ ბილწად, თითქოს მეუბნება „მე კარგად გაგჟიმავდი.“

ჩემი ქმარი შუადღისას ყოველდღე იძინებს. ზოგჯერ მის ოთახში შევდივარ და გამოვდივარ, ისე, რომ ვერც კი ვამჩნევ, რომ იქაა. მისი სუნთქვის ხმაც კი არ მესმის. ის, შეიძლება, საწოლზე გაჭიმული ქაღალდის ფურცელი მეგონოს. ზოგჯერ ჰოა თვალებს ახელს და მხედავს.

„და რამდენი წლისაა?“ მეკითხება შეი. ახლა უკვე ვსვამთ.

აი, ამ საკითხსაც მიადგა.

„უკვე დიდია.“ ვპასუხობ.

შეი სათვალეს იხსნის.

„სიყვარულს გაუმარჯოს.“

თხუთმეტი წუთის შემდეგ ის თავისი მსუქანი, ფართო ხელით მაგიდაზე ჩეხვის იმიტაციას აკეთებს. ის ამბობს, რომ ჩვენი პარტნიორები შეიძლება ლტოლვილები ან კიბოთი დაავადებულები არ არიან, მაგრამ ცხოვრების აზრი ისაა, რომ, რაც გინდა მოხდეს, ჩვენ ბოლომდე გვეყვარება ისინი და არავითარ შემთხვევაში არ მოვატოვებთ. მე მას ბოლომდე ვეთანხმები და იგივეს თქმა მინდა, მაგრამ შეი, ლაპარაკის დაწყების წინ ჩემს ჩასუნთქვას მისკენ მიმართულ წინააღმდეგობად იღებს და საბრძოლველად ემზადება.

შეისთან საუბარი თითქმის დავასრულე. ვუყურებ და მის ნაცვლად  სიყვარულის ნანგრევები მოჩანს. შეი აუტანლად უხეშია, უხეშია მისი კანის სტრუქტურა, სახის დიდი ნაკვთები. როგორც თავად აღნიშნავს, მან არაფერი, თუ  ძალიან ცოტა იცის ისტორიის ამ მონაკვეთის შესახებ. ბუნდოვანი წარმოდგენა აქვს, რა მოხდა, ან ვის რა ბრალი მიუძღვის. ბოლოს, მარწმუნებს, გავიგო, რას საქმიანობდა ჩემი ქმარი ომის დროს.

მე ახალ სიგარეტს ვუკიდებ. შეი, ჩემი სახის გამომეტყველების დანახვისთანავე უკან იხევს.

ამას მოსდევს გულწრფელი  სინანული, და ხანგრძლივი, მწარე ბოდიში, რაზეც წესით, უნდა გამეცინოს, რადგან, ყველაფერი ჩემი ბრალია.

შეი დაიღალა და მოტყდა.

‘ბოდიშს გიხდი.“

განიცდის. შეის თავიდან ვერასოდეს მოვიშორებ, თუ რა თქმა უნდა, ბოლოს არ ვაღიარებ, რომ რაც გინდა დაარქვით და არსებობს უსახელო რამ, რაც არასწორად გავაკეთე – უარი ვთქვი ესტომში დარჩენასა და ამის გამო გლოვაზე.

„მშვენიერია“,  – ვფიქრობ მე, როცა გარეთ გამოვდივართ. ერთმანეთს ვემშვიდობებით და ვეხუტებით. – „თუ ერთმანეთს აღარასოდეს ვნახავთ.“

„ბედნიერ შობას გისურვებ, შეი.“

„შენც ასევე.“

მშვენიერია – ვფიქრობ, როცა პარიზის სინათლეში გზას მივიკვლევ იმ კაცისკენ, რომელსაც ნაგაზის დანახვაზე გული უკანკალებს და მარცხენა ფეხის კოჭზე თხუთმეტი მოტეხილობა ჰქონდა. ერთ ჩვეულებრივ ხნიერ ვიეტნამელ კაცთან, რომელიც ზოგჯერ ისე მეპყრობა, თითქოს მისი მოსამსახურე ვიყო, კაცი, რომელიც ყოველ დილას ათი წუთი მხრებზე დგას, რომ  ჰემოროიდალური კვანძი მოირჩინოს.

მშვენიერია.

ჩვენი ქუჩისკენ ვუხვევ. აქ ერთხელ ერთი სახლის აივანზე იარაღიანი კაცი დავინახე. იდგა და მოგრძო პისტოლეტს  გზაჯვარედინს უმიზნებდა. მერე მოტრიალდა და ჩემკენ, თუ სადღაც ჩემს იქით გამოიშვირა.

კუთხის სახლებს თვალს ვერ მოწყვეტ, ისეთი ლამაზია. მშურს მათი, ვინც აქ ცხოვრობს. მეხუთე უბანზე ვამბობ. ამ ადგილას ასეთი რამეები არ ხდება ხოლმე, მაგრამ აშკარაა, რომ ნამდვილად მოხდა. ამისთვის დროც შეუფერებელი იყო, არც საუნდტრეკი ისმოდა და სიუჟეტიც ბანალურად მეჩვენა. ზემოთ აღარ ამიხედია, ალბათ, არ მინდოდა მისი ყურადღება ზედმეტად მიმექცია – გზა ჩვეულებრივად გავნაგრძე, ქუჩას ბოლომდე ჩავუყევი და მეორე მხარეს გადავედი. უკან არ მიმიხედია, რომ მენახა, რა ჰქონდა მიზანში ამოღებული, ან, ისევ იქ იდგა თუ არა.

თითქმის ყოველ საღამოს იგივე გზას გავდივარ. და ყოველ ჯერზე ვფიქრობ ზურგში მოხვედრილ ტყვიაზე- ამბავზე, რომელიც მე არ შემთხვევია.

სახლისკენ მივაბიჯებ, ლე ქუან ჰოასთან, და ვფიქრობ მის სხეულზე სიკვდილის შემდეგ. სუფთა და ლამაზი ჩანს ჩვენი ქორწინების საწოლზე. კარს ვაღებ და ვფიქრობ, ის რეალურია თუ არა. ან, ისევ ცოცხალია თუ არა.

ინგლისურიდან თარგმნა

დალილა გოგიამ