გაქრობა

გამაღებინეთ კარი უფრო მეტი სხივისთვის

გულის, რომელიც იკუმშება საპირისპიროდ

თავისი კედლის, უფრო მეტად ბუღის და კვამლის,

ასე რომ ხრჩოლავს, იმავე დროს ხედვას ართულებს,

სუნთქვაზე დიდი ხანი არის არაფერს ვამბობ.

არაფერს ისე ვისაკლისებ როგორც თვალებით

ერთ დროს ფერების აღმოჩენის შესაძლებლობას,

რომელიც ზვინში ჩავარდნილი ნემსივით გაქრა

და თუ არ გვინდა ჯოხი მართლაც ნემსზე გადატყდეს,

თივას შევუნთოთ, ფერფლს კი ქარი როცა წაიღებს,

ფოლადის ღერი გაშავებულ ადგილს შერჩება,

როგორც პირველად პოვნის რაღაც უცხო ნიშანი.

და თუ ჯოხივით არ გვინდა რომ ნემსიც გადატყდეს,

თვალს მიფარებაც ნუგეშივით გახდეს ამაო,

თითის გაშვერა დაემსგავსოს წერტილის კვლევას

რომ ის არსებობს რამდენიმე და იმათიდან,

ყველაზე მკვეთრი იმსახურებს – მიყურადებას,

თვალ-თვალს, ან  თუნდაც სულ უბრალოდ ამოჩემებას,

მიგნებას იმის რომ თანაბრად ამ სისუსტეში

შორი-ახლოა შეგრძნებები რომელიც ახლა,

ბოლოს და ბოლოს როგორც იქნა წამომეწია

და გამაქრო.

საზურგე

დააკავშირე შენი დღე და შენი ამინდი

იმ ნისლის კბილა მთის სიზმართან,

რომელსაც დურბინდით იტყუებდი  ცხვირამდე

და ძირში ბაწარივით შემოვლებულ ბილიკზე წოწიალს

არაფერი გერჩივნა.

რამდენი სახლის სახურავის გამოტოვება შეგეძლო თურმე,

როცა ღამ-ღამობით სიმყუდროვეში

ჩურჩილის ბინადარ მწერებსაც ეზედმეტებოდათ შენი ფაჩუნი.

თითქოს სიყვარული  სიცოცხლის უხმაურო ფორმა ყოფილიყო,

თითქოს ცაცხვიდან აფრენილი ბეღურები

არც კი იმჩნევდნენ დაყვავილებულ ტოტებზე შერჩენილი ბუმბულის დანაკლისს.

ასე იცვლებოდა ყველაფერი და ამ მიმდინარეობიდან  თავის დაძვრენა

ძველი ხის სკამის საზურგეზე ამოჩხაპნილი ,,დამლახუჭა’’ – თიც იყო შესაძლებელი.