***
უმჯობესია ისე მოკვდე, რომ
ნახევარი დღით მაინც შეძლო
სიარული სიკვდილის შემდეგ.
მიხვიდოდი მათთან, ვისაც ამოირჩევდი
ფეხისგულებში ჩარჩენილი მისამართებით.
ვინც ოდესღაც
თავის სახლის კარს დააცალა სახელურები,
რომ თვითონვე მიმხვდარიყავი
სტუმრობების უადგილობას.
მკვდარს რა ჭკუა მოეკითხება,
ყველას ნახავდი თვალდახუჭული,
მონაცრისფრო, ჯერ ოდნავ თბილი.
პანაშვიდებზე მოსვლაც აღარ
დასჭირდებოდათ,
წრესაც თავად შემოუვლიდი
მეგობართა ცოცხალ სხეულებს.
ვეღარ გეტყოდნენ ვეღარაფერს გასამართლებელს
და არც გჭირდება არაფერი,
როცა მკვდარი ხარ.
მხოლოდ უნარი – გადაადგილდე,
რომ დაგინახონ
როგორი ხარ სიცოცხლიდან უკვე გასული,
და აღიარონ,
რომ დამარცხდნენ სიყვარულის სულ უბრალო,
დაბალ ამბებთან,
რადგან მკვდარს უკვე
კარები ვერ გამოგიხურეს.
***
სულ თავიდან როგორ იყო ვეღარ ვიხსენებ.
ახლა ქარხნის მუშასავით მექანიკურად
ვიმეორებ ერთი და იგივე მოძრაობას –
რასაც დღეს ვაწვდი, ფერფლად მიბრუნებს.
მერე ისევ ახალი დღე –
ეს მარტივია, თუ გაზაფხული წააწყვიტე წელიწადს,
როგორც მამალს თავი,
რომ არ იყივლოს აღარცერთი გათენება ისე მჭახედ,
თითქოს ქვის ღობეს ცელავდეს ვინმე.
შვება უკვე აღარსადაა.
ყველა ქოხი სხვადასხვა ზომის ქილებითაა ამოვსებული.
მათში ყრიან სამკურნალო მცენარეებს
და მდუღარე წყალს ასხამენ
და სიბნელეში ინახავენ,
რომ წამებით გამოსტყუონ სარგებელი.
შვება უკვე აღარსადაა.
მძინარე ბავშვი გადაბრუნდა პირით კედლისკენ.
წინათაგრძნობა ძვლების წყვეტილ გვირაბებში ფუვდება
და სახსრებს გუდავს
და ელვის წამიერი გაკრთომა –
როგორც ხელმოწერა საიდუმლო განკარგულებაზე –
წვიმდება ჩუმად.
როგორ უცებ ვხვდები ყველა საიდუმლოს,
როცა გაქცევა უკვე აღარ შეიძლება
და ვერც ვერავის დავუძახებ.
ასეა, დილის შუქს მუდამ დახრა უწევს
ჩვენს მიწურ სახლში რომ შემოვიდეს
და მთელი ღამით სიბნელეში მოტივტივე
ნივთები რომ სამშვიდობოს გაიყვანოს მორიგეობით.
შავწყალნაყლაპი ოთახები
ჯოჯოხეთიდან გამოქცეული ბავშვებივით დგანან –
ყველა ამბისგან მიტოვებულნი
და შუქის კალთას საღამომდე ხელს არ უშვებენ,
ვიდრე თითები არ ეღლებათ
და მორიგი დღეც ვიდრე არ გადის გარეთ
ისე უეცრად,
თითქოს მიტკალი კარის ღრიჭოდან გაასრიალეს.