კითხულობს ავტორი - ვახტანგ ჯავახაძე

„…ყველგან შენ ხარ და შენ აღარ ხარ,

ყველა ნივთი და ყველა საგანი

შენ მიიზიდე, შენ მიითვისე,

შენ ამოავსე ჩვენი საკანი,

რომელიც თითქოს ცარიელია,

საიდუმლოა თითქოს სერობა,

სადაც ერთმანეთს ედავებიან

შენი შენობა და უშენობა…“