ფილმის ჯადოსნური ეპიზოდი, როდესაც მოულოდნელად ვიზუალური მეტაფორით მაყურებელს ეხსნება ელაიზას პერსპექტივა და მისი და ადამიანი ამფიბიას ურთიერთობას კლასიკური ამერიკული მიუზიკლის სტილში ვხედავთ, არის კეთილშობილური მოწოდება იმისკენ, რომ სანამ რაიმე მოცემულობაზე რეაგირებას მოვახდენთ, საკუთარი მზერა იმ ადამიანის პრიზმაშიც გავატაროთ, რომლის შეფასებას თუ განსჯასაც ვაპირებთ. ამ სცენაში წყვილის ურთიერთობას დელ ტორო გვიჩვენებს ისე, როგორც მასში გრძნობს თავს მთავარი პერსონაჟი – სრულყოფილ ადამიანად. ჟან პოლ სარტრის პიესაში, „დახურულ კარს მიღმა“, ჯოჯოხეთში აღმოჩენილი ადამიანები ხედავენ, რომ კულტურაში მისი აღწერა, როგორც მუდმივი წამების ადგილი, სადაც ინფერნალური არსებები კუპრში ხარშავენ ცოდვილებს და ა.შ. რეალობას არ შეესაბამება. ჯოჯოხეთი უბრალო სასტუმრო ოთახია, სადაც მოხვედრილი სამი პერსონაჟი გააანალიზებს, რომ მთავარი სასჯელი მათი ერთმანეთის აღქმა, განწყობები და შეფასებებია. ნაწარმოები ცნობილი ფრაზით სრულდება: „ჯოჯოხეთი სხვა ადამიანებია“, რაც იმას გულისხმობს, რომ ყველა დამთრგუნველი ემოცია, იქნება ეს სირცხვილის გრძნობა რაიმე ფიზიკური შეზღუდულობის გამო, საკუთარი სურვილების შიში თუ სხვა, გამოწვეულია იმით, რომ ადამიანების მზერა გაქცევს საგნად, რომელიც მხოლოდ ზედაპირულად აღგიქვამს და გარდაგქმნის „უცხოდ“, გაკრავს იმ მახასიათებლებს, რომელიც არ გეკუთვნის. შესაბამისად უმაღლესი სასჯელი არა ჯოჯოხეთური ცეცხლი, არამედ სხვების შენს მიმართ მომართული მზერაა, რომელიც დამახინჯებულ ეგზისტენციალურ თარგმანს ეწევა. „წყლის ფორმა“ ცდილობს ეს მზერა, რომელიც თავისუფლებას ზღუდავს, ემპათიით ჩაანაცვლოს, თუმცა იმის ნაცვლად, რომ სიყვარული წყალქვეშ გადარჩეს, საჭიროა ის ზედაპირზე ამოვიდეს. ამისათვის კი პირველ რიგში აუცილებელია „სხვისთვის“ ბრძოლა ჩამოყალიბდეს ისეთივე ინსტინქტურ მდგომარეობად, როგორიც საკუთარი თავისთვის ბრძოლაა.

 

 

 

 

 

1 2 3