ნინის
საკურთხეველი მისი
ძღვენით დამძიმებული
სისხლით დასვრილი
სიტყვით სულდგმული, შეირყა.
ჩვენ, შვილობილი ჯვარცმულები აღარ ვუყვარვართ!
რადგან წყლად ვაქცევთ იმათ ღვინოს, იმათ მუსაიფს.
შენ ლეღვის ხე ხარ- დაწყევლილი, ბერწი, უნაყოფო.
მე – ორმოცი დღე უდაბნოში, ფიქრის მორევი.
ორივეს, ორივეს უარგვყოფენ
ანუ ნეტარ ვართ ორივე.
მესამე დღეა, აკლდამაში ჩვენი გვამები
სიზმრებს ხედავენ ერთმანეთის, კლდეებს უსმენენ
და ყოველ ჯერზე , გულისხმობენ ჩვენი ლურსმნები
, რომ ვერასოდეს, ვერასოდეს დაგვამგვანებენ
საკუთარ შვილებს, ცეცხლს რომ მისცეს ჩვენი წიგნები.
საკუთარ შვილებს, მონებს, ახვრებს, ძუნწებს,
ნაძირლებს- რომლებმაც ჩვენი სამოსელი გაინაწილეს.
შენ დღესვე, დღესვე ჩემთან იქნები!.
