| თქვენ ორი წიგნის ავტორი ბრძანდებით. თქვენს რომანს “ხაიმ ბირკნერის ოთხი შეღონება” („Die vier Ohnmachten des Chaim Birkner“) ახასიათებს მუსიკალური თხრობა – ტექსტი მუსიკასავით მოედინება, აქვს თავისი ტემპი, შეიცავს ლაიტმოტივებს. ამის დასტურად გადარჩენილი ორი თორას ისტორიაც საკმარისია. რომანი ერთიანობაში მუსიკალურ სტრუქტურასთან ახლოსაა. მუსიკისა და პროზის წერის განსხვავებულ შემოქმედებით პროცესებზე რას გვეტყოდით?
მუსიკისგან განსხვავებით, ტექსტით თხრობა საგნობრივად უფრო განსაზღვრულია. ზოგჯერ, როცა მთლიანად მუსიკით ვარ მოცული, სურვილი მიჩნდება, სათქმელი უფრო ნათლად და კონკრეტულად გამოვხატო. მე რომ ისრაელზე სიმფონიურ მუსიკით მომეთხრო, ძალიან აბსტრაქტული იქნებოდა, რაც სხვადასხვა ინტერპრეტაციის საშუალებას მოგვცემდა. რომანში კი ყველაფერზე თვალსაჩინოდ იწერება, რაც დიდი და ძლიერი ემოციების მომტანია. სწორედ ეს განასხვავებს ამ ორ მედიუმს ერთმანეთისგან. მადლიერი ვარ, რომ ორივეთი შემიძლია სათქმელი ვთქვა. თქვენი წიგნის – „შიში, რისკი და სიყვარული“ – კითხვისას, რომელიც მოცარტის სამ იტალიურ ოპერას ეძღვნება, მქონდა შეგრძნება, რომ მოცარტთან განსაკუთრებული, შინაგანი დიალოგი გაქვთ. თქვენს მონაყოლში ცნება „თავისუფლება“ მოცარტის მუსიკასთან მიმართებაში, ალბათ, უმთავრესია. შესაძლოა, რომ სწორედ ამ თავისუფლებაში მდგომარეობდეს მოცარტის საიდუმლოება თავისი უძლიერესი ენერგეტიკით? აბსოლუტურად ასეა! როგორც დიდ ებრაულ ტრადიციაში, ვგულისხმობ |
different from the language of film. It’s possible that the listener won’t “get it” right away during the performance, that is, where the challenge is and what it consists of, but he will definitely have a strong feeling of something new, of having changed for the better upon leaving the theater, which is good enough, or even better than good enough.
What is more important for you, love of music or love of mankind?
For me the boundary between those two loves no longer exists. Love of music is also love of mankind and both are equally important.
You have authored two books. Your book “The Four Times Chaim Birkner Fainted” is characterized by musical storytelling. The text flows like music, with its own tempo and leitmotifs. The story of the two rescued Torahs is enough to prove that. The book is almost a musical structure in its unity. What can you tell us about the different creative processes for writing music and prose?
Unlike with music, telling a story in text is more thematically constrained. Sometimes, when I am completely overcome by the music, I feel like I want to express myself more clearly and specifically. If I tried to tell a story about Israel with music it would be very abstract, which lets us interpret it in many different ways. In a novel you write everything out, |