როდესაც
როდესაც თანმიმდევრულად და მწყობრად ჩაგეზარდა დანიშნულების ადგილამდე მიღწევის შეუძლებლობა სოკოს ბაქტერიით გაჯიუტებული ფრჩხილივით;
როდესაც ცხოვრებისგან კინწისკვრით გაგდებულს დაემსგავსა საუბარს ვერმორგებული შენი სათქმელი;
როდესაც შეუმჩნეველი თავბრუსხვევა თავშეკავებული ღიმილით შემოგეძარცვა და თავის დახრა ვიღაცის ხმალთან დახვედრამ გაგაბედინა;
როდესაც ლექსების წერით შიშებს შორის ომი დააზავე
და უკვდავების ყვავილის ბოლქვი იმ ქოთანში ჩარგე, მდედრი ოჩოკოჩის რძით ამოზელილი თიხით რომ ამოიყვანე და ქოთანი ცინიკური მინერალებით გაჟღენთილი მიწით ამოპირე – ყვავილმა დავიწყების უხილავი კვირტი გამოაჩინა, მიწამ ნესტიანი გმინვა ამოუშვა და ნაპრალები აახამხამა.
ამ ოღრო-ჩოღრო გზებზე ფეხაკრეფით მიმავალთან რა გესაქმება,
თუ ვერ შეძელი საკუთარი თავის მოგერიება…
