«Երկրում միմյանց այլև չենք լսում, քանի որ տարբեր Վրաստաններ ենք կառուցում և անհնար է երկու Վրաստանում միաժամանակ ապրել»,- սոցցանցում գրում է Հանրային հեռարձակման հոգաբարձուների խորհրդի նախագահ Վասիլ Մաղլափերիձեն։

«Կախա Կալաձեի դեմ սկսված արշավը կարող է թվալ քաղաքական, բայց ժամանակ կանցնի և հոգեբույժները կուսումնասիրեն այս իրադարձությունը։ Գրականության մեջ արդեն նկարագրվել է նմանատիպ դեպք, երբ սատանայից ոգեշնչված մարդիկ միաժամանակ երգում էին ու չէին կարողանում կանգ առնել։

Ճիշտ նույնը կատարվում է մեզ հետ և, ցավոք, Հանրայինի հոգաբարձուների խորհրդի անդամներից մեկը միացավ այս «երգիչախմբին»։ Քանի որ այս տիկինը հասարակական կազմակերպությունների և քաղաքական կուսակցությունների կողմից լայն համաձայնությամբ ընտրվել է որպես խորհրդի անդամ, պարզ է, որ նա ունի համախոհներ հասարակության և հեռուստատեսության մեջ։

Հանրային հեռարձակողը հասարակության մի մասն է և բնականաբար, այստեղ զարգանում են նույն գործընթացները, ինչ ամբողջ երկրում, որտեղ մարդիկ բաժանված են աշխարհայացքի և ընկալում են ճշմարտությունն ու սուտը, լավն ու վատը, բարին ու չարը, պատմությունն ու ապագան բոլորովին այլ ձևերով: Այն, ինչը սուրբ է մեկի համար, զզվելի է մյուսի համար: Եվ այդ մարդիկ ուղղակի կամ անուղղակիորեն ազդում են հեռուստատեսության քաղաքականության վրա։

Օրենքով հանրային հեռարձակողը պետք է կատարի հասարակության պատվերը, սակայն, երբ հասարակությունը պառակտված է և այդքան արմատապես պառակտված, թե հասարակության որ հատվածը պետք է լինի հեռուստատեսության թիրախը, օրենքն այլևս ոչինչ չի ասում։

Երկփեղկված հասարակությունում հեռուստատեսությունը նույնպես երկփեղկված է և ի վերջո տեղի է ունենում այն, ինչ տեղի է ունենում, պրոդյուսերները, հաղորդավարները կամ լրագրողները գործում են՝ ելնելով իրենց համոզմունքներից և համընկնում այն ​​հասարակության հետ, որի համար պատասխանատվություն են զգում:

Արդյունքում մենք ստանում ենք, որ որոշակի հաղորդումներ, հաղորդավարներ, արտահայտված մտքեր և այլն, անընդունելի են և նյարդայնացնող (կտրականապես) հասարակության մի հատվածի համար։ Երկրորդ մասի համար այլ հաղորդավարներ ու հաղորդումներ ընդունելի չեն։

Եվ ահա մենք հասել ենք հոգաբարձուների խորհրդին։ Օրենքի համաձայն՝ հեռուստատեսության հեռարձակման քաղաքականությունը պետք է որոշի հոգաբարձուների խորհուրդը, սակայն ինչպես պետք է դա կառավարեն բոլորովին այլ աշխարհայացք ունեցող մարդիկ, ովքեր մեծ մասամբ ունեն բոլորովին այլ արժեքներ, տեսլականներ, ճաշակներ և մոտիվացիաներ։ , օրենքում գրված չէ.

Ինչո՞ւ եմ այս առավոտ վաղ գրում: Հոգաբարձուների խորհրդի անդամը հրապարակել է գրառում (բազմաթիվ նմանատիպ գրառումներ են հրապարակել ուրիշները), որտեղ ջրի կաթիլի պես երևում է, թե ինչպես է հասարակության որոշ հատված տեսնում երկրի ներկան ու ապագան, մարդկային հարաբերությունները, իմաստը. կյանքից, թե ինչն է նրանց համար բարի և ինչը՝ չար: Այս գրառմամբ նա արտահայտել է հասարակության որոշակի հատվածի կարծիքը, և պարզ է նաև, որ այս գրառմամբ հռչակված արժեքները ներկայացնում են իրենց հասարակության գաղափարական աջակցությունը։ Մենք ունենք նման իրավիճակ և չենք կարող փոխել այն։

Այնուամենայնիվ, հիմնավոր փաստ է նաև, որ որպես մեկ մարդ և խորհրդի անդամ, ես մարդակեր հասարակության արժեքներն ու բարքերը լիովին անընդունելի եմ համարում (վարչության որոշ անդամներ նույնն են մտածում, թեև իրենք կասեն իրենց ասելիքը ):

Այս իրավիճակում ինձ համար անհասկանալի է, թե բոլորովին այլ հայացք և մոտիվացիա ունեցող խորհուրդը ինչպես պետք է կարողանա քննարկել հեռարձակողի քաղաքականությունը կամ առաջնահերթությունները և առավել ևս՝ համաձայնության գալ։

Վաղ առավոտյան ես չէի գրի Հանրային հեռարձակողների խնդիրներից ելնելով։ Հանրային հեռարձակողը ողջ հասարակության մանրակերտ մոդելն է և ջրի կաթիլի պես արտացոլելու է ողջ հասարակության կերպարը։

Մենք երկրում չենք հասկանում միմյանց, քանի որ մենք տարբեր Վրաստաններ ենք կառուցում և անհնար է միաժամանակ երկու Վրաստանում ապրել»,- գրում է Վասիլ Մագլաֆերիձեն։