Օգոստոսի 24-ից մեզ համար ամենադժվար օրերը սկսեցին հաշվել։ Ծանր մարտից հետո Գիորգի Կոբերիձեի հետ մենք նույնպես պարտվեցինք, բայց մեր Գիորգին՝ «Կուզնոն» դեռ մեզ համար հաղթող է։ Հաղթող, քանի որ կարճ ժամանակում հաջողության հասավ և մեծ տեղ զբաղեցրեց յուրաքանչյուրիս սրտում։

Նույնիսկ դժվարին պահերին նա բոլորիս քաջալերեց ու պայքարեց մինչև վերջ։ Նա մեզ թողեց մեծ ջերմությամբ, բարությամբ, սիրով ու հումորով, ինչի մասին խոսում ենք լրատվականում, հեռուստատեսության միջանցքներում, տանը նրա հետ և ամենուր, և որքան էլ դժվար լինի, ծիծաղում ենք՝ նշելով , որ «Կուզնո» առանց ժպիտի անհնար է պատկերացնել: Նրան լավ է հիշում հանդիսատեսը երկրի ներսում կամ դրսում ընթացիկ իրադարձությունները լուսաբանելիս։

Այսօր ձեզ կներկայացնեմ բոլորովին այլ Գիորգի Կոբերիձեի հետ՝ կուլիսներում, ինչպես նա էր մեզ համար՝ ընկերներ, հավատարիմ, անչափ բարի և միշտ պատրաստ լինել իր կողքին։ Այն տեսակը, որը ժպտերես էր, կյանքով ու հումորով լի գործընկերների համար։ Օգնություն խնդրելու կարիք չկար, նա մի կողմ էր դնում իր անձնական գործերը։ Մենք կորցրինք մեր լավագույն ընկերոջը։ Վրացական լրատվամիջոցները նրան համարում էին պրոֆեսիոնալ լրագրող, ով անչափ սիրահարված է իր գործին, ով կանգնած է իր գործընկերների կողքին։ Մի խոսքով, մեր ժպտերես տղան՝ Գիորգի Կոբերիձեն, մարդ, ում բոլորս անվերապահորեն սիրում ենք ու միշտ այդպիսին ենք լինելու։