რაც იმ ღამით, იმ საათებში მოხდა, ისეთი გამოუცნობია,

თითქოს არაფერი მომხდარიყოს.

მთელი შენი ცხოვრება ერთბაშად აზვირთდა და

დაემსგავსაგაუცნობიერებულ მისწრაფებას,  – დაბადებას,

შეტევას მემბრანაზე შენელებულ წამებს შორის,

გარღვევას; იმას, რაც მოხდა ისე, თითქოს

შეუძლებელია,მომხდარიყო,

ისე,თითქოს არც ხდებოდა. რამდენჯერ

დარეკა ტელეფონმა ცარიელ ოთახში,

შენ უსმენ ზარს ყურმილში –

ხაზის ორივე ბოლოს მიმქრალი ხმა ტვინში

თითქოს უკვე კვდება. ვითვლი,

რამდენჯერ გახვედი ტელეფონის ჯიხურში,

სენტ ჯორჯ ტერასაზე.

როცა არ უნდა გავიხედო, იქ ხარ, გრძელ შავ პალტოში

გახვეული, ფითზროი როუდიდან

უხვევ, შაქრის ბინძურ ნამქერში მიაბიჯებ,

დაწნული თმა კეფაზე გაქვს შეკრული და

მიდიხარ, ვეღარც მოძრაობ, ვეღარც იღვიძებ, და

უკვე ხდები მოსიარულე არავინ,

მიდიხარ, პრიმროუზ ჰილის ქვეშ ლიანდაგს მიუყვები,

მიიწევ ტელეფონის ჯიხურისკენ, რომელსაც ვერასოდეს მიაღწევ.

შუაღამემდე. შუაღამის მერე. ისევ.

ისევ. ისევ. და გამთენიისას, ისევ.

სად იდგა ჩემი მაჯის საათის ისრები,

როცა ამაოდ ცდილობდი

ჩემთან დარეკვას. აათრთოლა ბოლოჯერშენმა ზარმა

ბალიში ჩემს ცარიელ საწოლზე?  ააშრიალა უკანასკნელად

ჩემი წიგნები, ხელნაწერები?

შინ რომ მივედი, ტელეფონს უკვე ღრმად ეძინა.

ხელუხლებლად იდო ბალიში. ძილქუშში ჩაძირული ჩემი ოთახი

ივსებოდა თოვლში მოელვარე დილის ნათელით.
ცეცხლი დავანთე. ფურცლები ამოვიღე.

წერა დაწყებული მქონდა, როცა

როცა ტელეფონი ძილში შეხტა და განგაშით გაიღვიძა –

ყველაფერი გაახსენდა. დამშვიდდა როცა ხელში ავიღე.

და შემდეგ, ხმამ, საგულდაგულოდ შერჩეული იარაღივით,

თუ, ზუსტად გამოზომილი ინექციის დოზასავით ხმამ

ჩემთვის გამიზნული ოთხი სიტყვა

ყურში ღრმად დინჯად ჩამაჭედა:

„დღეს თქვენი ცოლი გარდაიცვალა.“

თარგმნა

დალილა გოგიამ