* * * *
შვილები არ ჰყავდათ. იმ (ცოტა იდუმალი) ქალის ექოიანი ხმა ახლაც გაკრთება ხოლმე ხსოვნის ორწოხებში. მახსოვს, სოფლის თავში, ვიწრო, წისქვილებიანი ხევის ბოლოში, ერთი მწვანე ბორცვი იყო, ალაგ ანწლით, ალაგ კი ტკბილსურნელოვანი იელის ბუჩქებით დაფარული. იქ ჩამოჯდებოდა ხოლმე მზის ჩასვლისას და გამაოგნებლად მაღალი, თითქმის აკივლებული ხმით ეხმიანებოდა შორს, ხევის გადაღმა, საძოვრებში ნახირის მოსადენად წასულ გლეხებს. იმის გარკვევას ცდილობდა, ჩემებს ხომ არ გადაწყდომიან სადმეო. გლეხები, ცხადია, ხმას არ სცემდნენ, ზოგს არც ესმოდა, ზოგი კიდევ მიჩვეული იყო მის ასეთ კივილ-წივილს და აინუნშიაც აღარ აგდებდა. ბოლოს თავადვე უხმობდა თავის “რჩეულ” ბეხრეკებს… “ლამროოოოოლ აააბშ” “ბონდოროოოოლ ააბშ” და აი, გაქრა ეს ხმა სამუდამოდ და გაქრა სიცოცხლე ამ სახლში.
ცხოვრებაში ისე არაფერი მთრგუნავს, როგორც სიცოცხლეჩამქრალი სახლები.