დედაჩემი მთელი ღამე ცეკვავდა, რობერტას დედა კი ავადმყოფობდა. ამიტომ მიგვაბარეს სენტ ბონიში. ხალხს სურვილი უჩნდება, გულში ჩაგიკრას, როდესაც ეუბნები, რომ ბავშვობაში თავშესაფარში მოხვდი, მაგრამ სინამდვილეში, იქ არც ისე ცუდი იყო. ბელვიუს თავშესაფრისგან განსხვავებით, ბავშვებს არ გვაძინებდნენ ერთ გრძელ, ასსაწოლიან ოთახში. ჩვენთან ერთ ოთახში ოთხი საწოლი იდგა, მაგრამ როდესაც მე და რობერტა მიგვიყვანეს, თავშესაფარში შტატის ბავშვების ნაკლებობას განიცდიდნენ და ამიტომ, ნომერ 406 ოთახში მხოლოდ ორნი ვცხოვრობდით და თუ მოვინდომებდით, შეგვეძლო ყოველ ღამე გვეცვალა საწოლი. რა თქმა უნდა, მოვინდომეთ: ყოველ ღამე სხვადასხვა საწოლში ვწვებოდით და მთელი ოთხი თვე ჩვენი საკუთარი საწოლი არ ამოგვირჩევია.

თუმცა, იქ ცხოვრება ასე საამურად არ დაგვიწყია. იმ წუთას, როდესაც თავშესაფარში მივედი და დიდმა ბოცომ ჩემი თავი სხვებს გააცნო, მაშინვე მუცლის ტკივილი დამეწყო. რთულია, როცა დილით ადრე შენი ლოგინიდან აგაყენებენ და უცხო ადგილას სხვა რასის გოგოსთან ერთად გამოგკეტავენ. თანაც, მერი, დედაჩემი, მართალი იყო: ის ცეკვის დროს წამდაუწუმ ჩერდებოდა, რომ რაღაც ყურადმისაღები ეთქვა ჩემთვის. ერთ-ერთი ასეთი რაღაც, რაც მაშინ მითხრა, ის იყო, რომ ისინი არასოდეს იბანენ თავს და სასაცილო სუნი ასდით. ასეთი სუნი ნადვილად ასდიოდა რობერტას. ანუ სასაცილო. როდესაც დიდმა ბოცომ (არავინ ეძახდა მას მისის იტკინს, ისევე, როგორც არავინ ამბობდა სენტ ბონავენტურას) მოგვმართა: „თვაილა, ეს რობერტაა, რობერტა, ეს თვაილაა. მიესალმეთ ერთმანეთს“, მე თვალებში შევხედე და ვუთხარი: „აქ თუ დამტოვებთ, დედა გაგიჟდება.“

„მშვენიერია.“ მიპასუხა ბოცომ. „მაშინ იქნებ მოვიდეს და სახლში წაგიყვანოს.“

როგორ მოგწონთ? რობერტას რომ გაეცინა, ნამდვილად მოვკლავდი, მაგრამ არ გაუცინია. ის ფანჯარასთან მივიდა და ზურგი შეგვაქცია.

„მობრუნდი,“ უთხრა ბოცომ. „ნუ იქცევი უზრდელურად. თვაილა, რობერტა, როდესაც ზარის ხმას გაიგონებთ, იცოდეთ, რომ სადილის დროა და პირველ სართულზე ჩამოდით. გახსოვდეთ, პატარა წაკინკლავება და ფილმს ვეღარ ნახავთ.“ მერე, რომ დაეზუსტებინა, რას დავკარგავდით, დაამატა: „ოზის ჯადოქარს.“

ალბათ რობერტამ იფიქრა, რომ დედაჩემი იმის გამო გაგიჟდებოდა, რომ თავშესაფარში მომიყვანეს, არა იმიტომ, რომ ოთახში მასთან ერთად მოვხვდი, რადგან  როგორც კი დიდი ბოცო ოთახიდან გავიდა, მკითხა:

„დედაშენიც ავადაა?“

„არა,“ ვუპასუხე. „მთელი ღამე ცეკვავს.“

„ოჰ,“ თავი დააქნია მან და ძალიან მესიამოვნა, რომ ყველაფერს ასე სწრაფად მიხვდა. მერე უკვე აღარ ჰქონდა მნიშვნელობა, რომ სხვა ბავშვები ზოგჯერ მარილ-პილპილს გვეძახდნენ, რადგან სულ გვერდიგვერდ ვიდექით. მაშინ რვა წლის ვიყავით და ყველა საგანში F’ ნიშანს გვიწერდნენ. მე, იმიტომ, რომ მეორე წუთს არც ის მახსოვდა, რასაც მასწავლებელი ამბობდა, და არც ის, რასაც წავიკითხავდი. რობერტას კი, იმიტომ, რომ კითხვა საერთოდ არ იცოდა და არც მასწავლებლებს უსმენდა. არაფერი გამოსდიოდა კენჭობანას გარდა, აქ ნამდვილი მკვლელი იყო: ააგდე, დაიჭირე, ააგდე, დაიჭირე, ააგდე, დაიჭირე.

თავიდან ერთმანეთს ამრეზით ვუყურებდით, მაგრამ სხვა რა გზა გვქონდა – არავის უნდოდა ჩვენთან თამაში, რადგან ნამდვილი ობლები არ ვიყავით და ცაში ლამაზი მშობლები არ გვყავდა. ბავშვებმა გაგვრიყეს. ნიუ-იორკელი პორტორიკოელები და ჩრდილოელი ინდიელებიც კი არ გველაპარაკებოდნენ. თავშესაფარში ჩვენთან ერთად ყველანაირი ბავშვი იყო: შავკანიანი, თეთრკანიანი, კორეელიც კი. კარგად გვაჭმევდნენ. ყოველ შემთხვევაში, მე მომწონდა. თუმცა, რობერტა იმ საჭმელს ვერ იტანდა და თეფშზე ყველაფერს ხელუხლებლად ტოვებდა: დაკონსერვებულ ხორცს, სოლსბერულ სტეიკს, არც ტკბილ ჟელესა და ხილის კოკტეილს აკარებდა პირს და არ ნაღვლობდა, რომ მის ულუფასაც მე ვჭამდი. სახლში მერის ჩემთვის ვახშმად პოპკორნი და შოკოლადის რძე მოჰქონდა ხოლმე. კარტოფილის ცხელი პიურე და ორი ცალი სოსისი ჩემთვის მადლიერების დღესასწაულს ნიშნავდა.

სენტ. ბონიზე ცუდს ვერაფერს ვიტყვი. ერთი ის იყო, რომ დიდი გოგოები პატარებს ვერ გვიტანდნენ და ხელს გვკრავდნენ ხოლმე. მათ ტუჩებზე პომადა და თვალებზე ფანქარი ესვათ და ტელევიზორის ყურებისას ფეხებს აქანავებდნენ. თხუთმეტის, თექვსმეტის და უფრო მეტისაც კი იყვნენ. ზოგი მშობლებმა მიატოვა, ზოგიც სახლიდან გამოიქცა. საწყალი შეშინებული პატარა გოგოები! მათ თავიანთ ბიძებს დააღწიეს თავი. მე და რობერტას ისინი ძალიან უხეშებად გვეჩვენებოდნენ, და საზიზღრებად. მაშინ მიგვაჩნდა, რომ ღმერთმა დაუშვა, ასეთი საზიზღრები ყოფილიყვნენ. თავშესაფარში ცდილობდნენ, დიდები უმცროსებისთვის მოერიდებინათ, მაგრამ როდესაც დიდი გოგოები ბაღში გადიოდნენ, რადიოს რთავდნენ და ცეკვავდნენ, მე და რობერტა მათ უჩუმრად ვუყურებდით ხოლმე. ზოგჯერ ისინი თავს წაგვადგებოდნენ ხოლმე და თმას გვაწიწკნიდნენ ან ხელებს გვიტრიალებდნენ, თუ გაქცევას მოვახერხებდით, უკან მოგვდევდნენ. ორივეს ძალიან გვეშინოდა მათი, მაგრამ არ ვაღიარებდით. ჩვენ ბინძური სიტყვების კარგა მოზრდილი მარაგი გვქონდა, რომლებსაც გოგოებს ვეძახდით, როდესაც ბაღში მათგან თავის დაღწევას ვცდილობდით. მე ხშირად ვხედავდი სიზმრებს და ის ბაღი თითქმის სულ მესიზმრებოდა. სულ ორი აკრი თუ იქნებოდა, ან შეიძლება ოთხიც, პატარა ვაშლის ხეების ბაღი. ასობით  ვაშლის ხე. როცა მივედი, ის მათხოვარივით ცარელა და მოკაკვული დამხვდა, ხოლო როდესაც წამოვედი, ყვავილებით სავსე დავტოვე. არ ვიცი, რატომ მესიზმრებოდა ის ბაღი ასე ხშირად. რეალურად იქ არაფერი მომხდარა. განსაკუთრებული არაფერი. უბრალოდ, დიდი გოგოები რადიოს რთავდნენ და ცეკვავდნენ. მე და რობერტა ვუყურებდით. ერთხელ მეგი დავარდა – ფრჩხილივით მრუდეფეხებიანი მოხუცი. დიდმა გოგოებმა სიცილი დაიწყეს. ვიცი, უნდა მივხმარებოდით და ფეხზე წამოგვეყენებინა, მაგრამ იმ ტუჩებზე პომადაწასმული და თვალებზე ფანქარგადასმული გოგოების შეგვეშინდა. მეგი ვერ ლაპარაკობდა. ბავშვები ამბობდნენ, რომ ენა ჰქონდა მოჭრილი, მაგრამ მე კი მგონია, რომ ასეთი დაიბადა: მდუმარე. მოხუცი იყო, ქვიშისფერი და სამზარეულოში მუშაობდა. არ ვიცი, კარგი ქალი იყო თუ არა. მხოლოდ მისი ფრჩხილებივით  მრუდე ფეხები მახსოვს და ის, რომ რწევა-რწევით დადიოდა. ადრეული დილიდან ორ საათამდე მუშაობდა და თუ ბევრი დასალაგებელი და დასასუფთავებელი გამოუჩნდებოდა, გამოსვლას დააგვიანებდა და სამის თხუთმეტ წუთს გადააცილებდა, მაშინ მოკლეზე ჭრიდა ბაღს, რომ ავტობუსისთვის მიესწრო და კიდევ ერთი საათი ლოდინი არ დასჭირვებოდა. თავზე ძალიან სულელური პატარა ბიჭის გაფშეკილყურებიანი ქუდი ეხურა და ჩვენზე მაღალი ძლივს იქნებოდა. მუნჯის კვალობაზეც კი ძალიან სულელურად ეცვა და ხმას არასოდეს იღებდა.