„არ ისროლო“,

ჩაქუჩების კაკუნი არ მაღიზიანებს, ჩემ ქუჩაზე სახლი შენდება, პირველ თოვლამდე უნდა გადაიხუროს. სხვა მხრივ წყნარი დასახლებაა, ძაღლებიც არ ყეფენ, ღამღამობით არავინ ჩხუბობს, იჩხუბებენ და, ეჭვი არ არის, ვიღაც მაშინვე პოლიციას გამოუძახებს. შენ კი ალიკაპს გირჩევ თავის დასაცავად, რადგან ვისაც მოსმენა არ უნდა, მან არც უნდა… ხომ გესმის, სიწყნარე და წესრიგი, სუფთა, თეთრად შეფეთქილი ფასადები, მათ უკან კი თავიანთ ქონებას მიჯაჭვული მობინადრეები, სულ ეგ არის და ჭირი იქა, ლხინი აქა, ასე არ ამბობენ ხოლმე? მაგრამ ნამდვილი  ამბები ზღაპრებს არა ჰგავს, როზა ლ., ისინი ცოცხლდებიან ხოლმე, თავიანთი ცხოვრებით იწყებენ ცხოვრებას, თავიანთ თავს თვითონ ჰყვებიან, მათში ადამიანები ჩნდებიან, მერე ქრებიან, დრო მათ დავიწყებას აძლევს, შლის მათ ნაფეხურებს, აი, სიტყვებს კი ვერ ერევა. პატიმარი როზა ლ. წერდა თავისი საკნის ზამთრიდან: „…და ამ წყვდიადში ცხოვრებას ვუღიმი“.

„არ ისროლო“,

დუკის და ვიტის ამბავი არ გსმენიათ? ექვსი წლისები არიან და სხეულებით და ცალი ფეხით ერთმანეთზე შეზრდილები. ერთი მძიმედ ავად გამხდარა, მეორეს კი, სრულიად ჯანმრთელს, ამის გამო დიდი სულიერი ტრავმა გადაუტანია. უჩვეულო ამბავია, მაგრამ იქნებ ჩვენც სიამის ტყუპებივით ვართ და თვალებს ავიხვევთ, ყურებს დავიცობთ თუ ათობით აკრძალვის დაფას ამოვეფარებით, ჩვენი ცხოვრება მაინც სხვების ცხოვრებასთან შეზრდილი და მათზე დამოკიდებულები დარჩება?!

„არ ისროლო“,

ადრე თუ გვიან ხომ ისედაც მოვკვდებით, მაგრამ ეს გაგუდვა, გაძარცვა, განადგურება უფრო იოლი გვეჩვენება, ვიდრე ცხოვრების სწავლა. ნუთუ უსიყვარულობა სხვისი სიკვდილით თბება? რა აზრი აქვს ახალ ძალადობაზე თხრობას, იმაზე ხაზგასმას, იმის მტკიცებას, დამნაშავე მარტოსული, ფსიქიურად დაავადებული ადამიანი ყოფილაო. დღეს ცა მოწმენდილია, სინათლით ნაკვები და უღრუბლო, თითქოს ზაფხული უკან დაბრუნდაო, ჩალის ქუდს დავიხურავ და ზანზალაკების წკრიალს გავყვები, მობალახე ცხვრებს ვნახავ, ხის ჩრდილში მჯდარი პეპლის ჭუპრს ვიპოვი, ფრინველებს დავაკვირდები, გრძელთმიან კაცს შევხვდები და ჩიტების ჭიკჭიკს მისი ჭაღარა თმის კულულში სახეჩარგული დავუგდებ ყურს. როზა ლ., ღია ფანჯრის რაფაზე დიდ კატას დავინახავ, ოღონდაც ფაიფურისას. მაშინვე მისი ნამსხვრევები წარმომიდგება თვალწინ, ვენახებთან ახლოს ნიშანს შევამჩნევ, წარწერით – Keep clear radiation, ხმამაღლა წავიკითხავ და გავიმეორებ  keep clear, და მივხვდები, რომ იდილია ილუზიაა, რომ განსაცდელს ვერსად დაემალები, ვერ გაექცევი, ვერ განერიდები, როგორც ეს ნიშანი გაფრთხილებს, რომ ამა თუ იმ დროის ჭირი ადამიანების მოგონილია, რომ თვითონ ადამიანია ჭირი და ვერანაირი სასაზღვრო დაცვა და კარანტინი ვეღარ დაგვიცავს, ვეღარც დაზღვევა გვიშველის რამეს, თუ ჩვენ ხვალისთვის დღეს აშენებული საკუთარი სახლების დატოვება მოგვიწევს, იმ ყველაფრის დატოვება, რაც კი დღემდე მოგვიპოვებია და ცხვრებივით სადღაც, ტრიალ მინდორში დავრჩებით, ერთმანეთზე მიხუტებულები.

მაგრამ ჩაქუჩის კაკუნი ჯერ კიდევ ისმის მეზობელი მშენებლობიდან, როზა ლ., თოვითაც, ჯერ არ მოუთოვია. ამაღამ თურმე ცაზე ათასობით მეტეორმა უნდა გაიელვოს, კომეტის სახელიც ვიცით უკვე, ბეტონის ფილაზე გაუნძრევლად ასვენია პეპელა, ვუახლოვდები თუ არა, ფეხზე წამოდგომას ცდილობს – ღამის ფარშავანგთვალაა, დღე კი სადაცაა დასასრულს მიუახლოვდება, პეპლის ცხოვრებისეულ თავგადასავალთან ერთად.

აჰა, ტაშიც დასცხეს, მაგრამ ეს ტაში შენ არ გეკუთვნის, როზა ლ., უფრო სწორად უკვე აღარ; ის პიანისტს მიაცილებს, ფორტეპიანოს სკამზე რომ დაეშვა, ფრაკის კალთებს ისწორებს და მერე ფუმფულა, თეთრ ხელებს კლავიშებზე აწყობს, ამ მქუხარე ოვაციას სულ მალე პრელუდიები და ფუგები შეცვლის, იოჰან სებასტიანის უხილავი მრევლი ხეზე ამოკვეთილი გრავიურასავით გაშეშდება, მე კი ის უფრო დამაინტერესებს, რატომ მიატოვა პიანისტმა ჩემი ფირსაკრავი? იქნებ ჯობია, ასეთ ამბებზე საერთოდ არ ვიფიქროთ, არაფერი ვირწმუნოთ და ყოველდღიურმა შიშმა დაგვახრჩოს?

„არ ისროლო“,

ვკვებოთ ეს შიში ახალი მსხვერპლით, სიყვარულით სავსე ადამიანები ხომ ჯერ კიდევ არსებობენ, იმედიც არსებობს, რომ ამ საზარელი სიზმრიდან ერთხელაც გამოვიღვიძებთ.

„არ ისროლო“, თქვა ქალმა.

აბა, სხვა რა უნდა ეთქვა?!