და მე:

მე არ ვიცი ის სიტყვები, ნინოს რომ დაამშვიდებს. ვეცლები ნინოს, მივდივარ ფანჯარასთან. ფანჯრიდან დიდი, წითელი მთვარე ღამეში. ამ მთვარემ ორი ფერმის თერთმეტი სული საქონელი შეინივთა და მერე გაწითლდა, – ვფიქრობ. ვუცქერ მთვარეს. ვხედავ ბილიკს, წითელ ბილიკს, მთვარიდან რომ დაიძრა, გამოსცდა ფიჭვნარს და ღამის ქუჩაზე წითელ ზოლად გაეფინა. ვხედავ სასულე ორკესტრის წევრებს, წითელ ბილიკს მოუყვებიან, ჟღალი ვალტერა მოუძღვით, თვალები დაუხუჭავთ; ბილიკზე შემდგარნი, არც მარჯვნივ, არც მარცხნივ ნაბიჯს არ დგამენ. მთვარეულები, მთვარეულები, – ვფიქრობ. ჟღალმა ვალტერამ თეფშებს შემოსცხო, მთვარეულებმა ჩემთვის უცნობი მელოდია წამოიწყეს. უკრავენ კარგად, შეწყობილად, მთვარის ბილიკს მთვარისაკენ მიუყვებიან; გასცდნენ ქუჩას, ფიჭვნარს შეუყვნენ, გასცდნენ ფიჭვნარს და ამაღლდნენ, ცაში გაჭიმულ წითელ ბილიკზე გააბიჯეს, მაგრამ რაც უფრი მშორდებიან,  მელოდია უფრო ხმამაღლა ისმის და – ნუციკო, ჩემი ნუციკო, – ვფიქრობ, – ბავშვი არ გამიღვიძონ, – ვფიქრობ, ფანჯრიდან ხელს ვუქნევ, – ჩუ, ჩუ, ჩუ! – ვთხოვ, მაგრამ ჩემი არავის ესმის, და ჰა, ლამის მთვარეში შეაღწიონ, მელოდია კი უფრო მჭახედ, უფრო ხმამაღლა ისმის, ნუციკო ძილში შფოთავს, შფოთავს ნინოც,

და ნინო:

ნუციკოს დათუნიას ვიღაცის უხეში, მკლავდაკაპიწებული ხელი მისწვდა. ხელს სახე არ ახლავს, არც – მხრები, მხოლოდ ხელია, დათუნიას ჩაბღაუჯებული, უხეში ხელი, რომელსაც ნინო უყვირის:

– თავი დაანებე დათუნიას, ნუციკოს სათამაშოა!

ხელს არაფერი ესმის, უხეში ხელი დათუნიას თავს ჭმუჭნის;ჩნდება მეორე ხელიც, ცალი ხელი დათუნიას თავს, მეორე – ტანს ებღაუჭება; გაქაჩეს, დათუნია გაგლიჯეს, გაინაწილეს, ერთს თავი ერგო, მეორეს – ტანი.

– არა, არა, არა! – კივის ნინო და

ნუციკო:

– არა, არა, არა! – ტირის ნუციკო და

მე:

– არა, არა, არა!

– ჩუ, ჩუ, ჩუ, – ისმის ნუციკოს დედის ხმა, მაგრამ ნუციკოს დედამ არ იცის, რომ დათუნიას თავი მოაგლიჯეს, ეს ჩვენ ვიცით და ნუციკო ტირის, მერე, დედის ხმას მიჰყვება, მიჰყვება თავის უღონობას, ისევ იძინებს და

ნუციკო:

საქანელადან ჩამოქააანდა, ჩამოსრილდააა, მოსრიალეებსს, მოექანებააა, მაგრამ მიწა არსადაა და მოსრიაალეებს, მოექანებაა, მაგრამ არაა მიწა, მიწა გასაოცრად დიდხანს არაა, ის კი მოსრიალეებსს, მოექანებაა და მიწა იმდენად არსადაა, რომ ქროლვაში ნუციკო იფსამს, სისველე აწუხებს და ისევ ტირის:

– არა, არა, არა!

– ჩუ, ჩუ, ჩუ, – ნუციკოს დედის ხმაა და

ნინო:

ყვითელი, წითელი, იასამნისფერი, მწვანე, თეთრი ფერები ერთად, ბღუჯა-ბღუჯა დაყრილი ფერები დიდ მინდორზე. ნინოს ნუციკო მიჰყავს, ეუბნება:

– გვირილების გვირგვინს მოგიწნავ, ბებო; აი, ასეთი ყვავილებისგან მოგიწნავ გვირგვინს, – და თეთრ გვირილას აჩვენებს ნუციკოს.

მიდიან მინდორზე, – ცისფერ ცაზე ერთი მსუყე, თეთრი ღრუბელი.

ნინო გვირილებს მიუახლოვდა, დაიხარა, გვირილას მისწვდა და იქ შენიშნა დათუნიას მოწყვეტილი თავი; იქ, გვირილებში, დათუნიას მოწყვეტილი თავი.

– არა, არა, არა, – ჩურჩულებს ნინო და

მე:

ღრუბელს ვუცქერ. დიდხანს, დაჟინებით ვუცქერ ღრუბელს, ვცდილობ ამოვიცნო, ვის ჰგავს ღრუბელი. იქნებ აქლემი, – ვფიქრობ, – იქნებ როიალი, – ვფიქრობ და მერე ვამჩნევ – თვალები, ცხვირი, ჰო, ნაცნობი, ძლიერ ნაცნობი, ყვრიმალები, – ისიც ნაცნობი და ნიკაპი, ჰო, სახე, სახე – მამაჩემი.

მამა! – ვეძახი, – მამა!

ღრუბელი დაიძრა. ვერ დავეწევი, – ვფიქრობ, – ღრუბელი მშორდება, – მამა , – ვფიქრობ, – გამომხედე, მამა, მე აქ ვარ! – ვეძახი, ღრუბელი მშორდება, მშორდება მამა და მე განვიცდი, მამა რომ მშორდება. მხარზე ხელის შეხებას ვგრძნობ. ჰალსტუხიანი უცნობი ჩემს ზურგსუკან. მიღიმის. წაწვეტებული ნიკაპი.ხშირი პარსვით შელურჯებული ლოყები. თვალები შავი, წარბებიც შავად დაფანჩული, აქა-იქ გამომსხლტარი შავი თმით, რაც მის მომღიმარ სახეს მოსარიდებელ იერსა სძენს.

– მამაშენს აგვიანდება, – თქვა უცნობმა.

– სად აგვიანდება?

– №20 ავტობუსზე აგვიანდება, – და გატრიალდა, მინდორზე გააბიჯა; აღარ გამოუხედავს, ისე გამომძახა:

– მეც №20 ავტობუსზე მაგვიანდება, – და წავიდა.

მე კი ვფიქრობ – იქნებ მეც მაგვიანდება სადმე? და ვხედავ – ღრუბელმა თითქოს ფორმა იცვალა, გამიქრა მამა და მენანება, მამა რომ გამიქრა. ვხედავ, ნინო და ნუციკო მოდიან ჩემკენ და