– თავიდან მიყვარდა, მერე მეიმედებოდა.
– კარგად გექცეოდა?!
– ყოველშემთხვევაში ისე არ მექცეოდა, როგორც მისი ძმები ექცეოდნენ ცოლებს. ხანდახან კარგადაც მექცეოდა, არ გახსოვს?
– საიდან მემახსოვრება, სამი წლის ვიყავი, რომ მოკვდა.
– ხო, პატარა იყავი. ძმების დასანახად მკაცრად მექცეოდა, მაგრამ რომ წავიდოდნენ, ისე შემომხედავდა, რომ ვგრძობდი, ბოდიშს მიხდიდა.
– არ გცემდა ხოლმე?!
– მხოლოდ ერთხელ დამარტყა. სტუმრები გვყავდა, ქათმის შეწვას შევყევი და ღომი გადამავიწყდა. რომ ამოვიღე, ქერქი მიმწვარი იყო, მამაშენს კი სადილისთვის ქერქის დაყოლება უყვარდა.
– და მაგის გამო დაგარტყა?!
– ხო, იქვე, მათ დასანახად. ოდნავ იყო მიმწვარი და მაინც გავიტანე სუფრაზე. შემომხედა და მკითხა: ” – ღორს ხედავ მაგიდასთან?!” მე ვერაფერს მივხვდი და სტუმრებს დაბნეულმა მოვავლე თვალი, რამაც კიდევ უფრო გააბრაზა: ” – ღორი ზის-მეთქი მაგიდასთან?!” ” – არა, ბატონო, როგორ გეკადრებათ!” – წავილუღლუღე, თუმცა მაინც ვერ მივხვდი ვერაფერს. ” – მე როგორ მეკადრება, ხომ?” – იყვირა და ხელუკუღმა გამარტყა, მერე ქერქიანი თეფში მაგიდიდან გადააგდო: ” – წაიღე ახლა ეს, წაქაში ჩაალბე და გოჭებს აჭამე!”
– მერე სტუმრებმა რა თქვეს?!
– რას იტყოდნენ. ჩემი ცრემლებისთვის არავის მიუქცევია ყურადღება, ავკრიფე ქერქი და თვითონ ვჭამე.
– შენ რატომ ჭამე, ის ხომ ღორებისთვის იყო?! რატომ ჭამე შენ?! – უკიოდა ბედისა ბაწაში დედას.
– იმიტომ ვჭამე, რომ მშიოდა.
– მერე ქათამი და ღომი გეჭამა.
– ბევრნი იყვნენ, არ ეყოფოდათ. რა გაკივლებს, ეს ხომ იმდენი ხნის წინ იყო…
– რა მნიშვნელობა აქვს როდს იყო. ეს არის ცუდად არ მექცეოდაო?!
– ერთხელ იყო-მეთქი. მეორე დღეს ურიების ბაზარი მოვიდა და მამაშენმა ახალი თავშალი მიყიდა, ჩემი სულ დახეული იყო.
– ეგ იმიტომ გიყიდა, რომ სტუმრებთან რცხვენოდა, დახეული თავშლით რომ ხვდებოდი!
– არ არის მასე!
– მასეა და ნუ მასწავლი. ჩვენი გვარის კაცებს მოხარშულს ვიცნობ. ამდენი ხანი როგორ იცხოვრე მასთან?!
– ის ხომ ადრე მოკვდა.
– ოთხი შვილი ხომ გაუჩინე?! ადრე რომ არ მომკვდარიყო, მიატოვებდი?!
– არა! – ამბობდა ქიონია და ხელებს დასცქეროდა.
ბედისა ბაწაში ცოტა ხანს უყურაბდა წელში მოხრილ, გაძვალტყავებულ, დაჩიავებულ დედას. მერე მივიდოდა, თავშლიდან გამოჩრილი ჭაღარა თმას გადაუწევდა, დანაოჭებულ, შავგრემან ლოყაზე აკოცებდა და მკერდზე მიიკრავდა.
– გენი თავისას შვება, თუმცა ეს მამაზე უარესია! – თავის უფროს ძმაზე ამბობდა. – მუცელში რატომ არ მოგიკვდა, ან მაშინ რატომ არ მოკვდა, ხე რომ დაეცა?!
– ნუ ამბობ მასე, შენი სისხლი და ხორცია! – უჯავრდებოდა დედა.
– გიყვარს?!
– როგორ არ მიყვარს, პირველი შვილია.
დედის სანახავად, ხანდახან, ვაჩე ბაწაში ამოივლიდა ხოლმე, თარხუჯიც დადიოდა, როცა ცოცხალი იყო, ვამეხი კი ამ სახლში არადროს ყოფილა. სანამ შეეძლო, ქიონია თვითონ დადიოდა ძველ სახლში, სადაც ოთხივე შვილი გააჩინა. ბოლო რამდენიმე წელი იყო, რაც ვეკორთას გორის დაღმართს არ ჩასცდენია. როცა ბედისას სადმე წასულს დაიგულებდა, მოიხვევდა შალს, დაიჭერდა ხელჯოხს და კუს ნაბიჯებით დაადგებოდა გზას. როგორც წესი, ბედისა მანამდე ბრუნდებოდა შინ, სანამ ჭიშკრამდე მიაღწევდა და უკან აბრუნებდა. ყოფილა შემთხვევები, როცა ჭადრამდეც ჩაუღწევია, მაგრამ მერე დიდი დაღმართი იწყებოდა და ვეღარ ჩადიოდა, ვერც უკან ბრუნდებოდა, რადგან იმ პატარა აღმართზე ამოსვლაც უჭირდა, ამიტომ მზეში და წვიმაში, ჭადრის ამოყრილ, კოჟრიან ფესვებზე ჩამომჯდარი მანამ იცდიდა, სანამ ბედისა არ მოუსწრებდა. სიარულს მაინც არ იშლიდა, თითქოს მომდევნო წასვლისას ის დაღმართი გასწორებული დახვდებოდა. როცა ბედისას აგვიანდებოდა, იჯდა და შვილიშვილის ყურისწამღებ სტვენას აყურადებდა. ეძახდა, მაგრამ ვერ აწვდენდა ხმას ვეკორთას გორის წვერზე მეფესავით წამომჯდარ რატის. მხოლოდ მაშინ, როცა ეს უკანასკნელი სტვენით და ქვიშაზე უცნაური ფიგურების ხაზვით გულს იჯერებდა და შიმშილი შეაწუხებდა, სახლისკენ მომავალი გადაეყრებოდა ხოლმე ფესვებზე ჩამომჯდარ ბებიას და სახლში შეიყვანდა.
– ჭამე რამე, კარადაში იქნება საჭმელი! – ეტყოდა ქიონია შვილიშვილს, რადგან არ უნდოდა მისი გაშვება, ლაპარაკი უნდოდა, მაგრამ რატი ბაწაში მამას სასტიკად ჰყავდა გაფთხილებული, რომ სხვის სახლში საჭმლისთვის პირი არ დაეკარებინა, ვამეხი ბავშვობიდან ასე ზრდიდა სამივე შვილს. გოგოები მამიდასთან ჩვეულებრივად ჭამდნენ, მაგრამ რატი, რომც მომკვდარიყო, პირს არ დააკარებდა.
– მუდო ხარ! სად ხედავ აქ მამაშენს?! ან ამხელა კაცს მამის როგორ გეშინია. ჩემი ძაღლიც კი გჯობია, ყვერები მაინც აქვს! – ისევ უკან ჩაალაგებდა ხოლმე საჭმელს ბედისა ბაწაში, როცა მღვიმეში მიაკითხავდა, სადაც რატი ბამბუკის ტივს ჰკრავდა კანაფის თოკებით. რატის მტკივნეულად აეწიწკნებოდა ხოლმე ნაიარევები სათესლე პარკებზე და არაფერს ამბობდა, მხოლოდ ბედისას მოტანილ ღვინოს მოიყუდებდა.
– ნუ სვამ ამდენს ცარიელ კუჭზე, დათვრები და მოგკლავს ცხოველი მამაშენი, შე უბედურო! – უშლიდა სმას მამიდა ბაწაში, მაგრამ რატი უჩვეულოდ ჯიუტობდა, როცა საქმე ღვინოს შეეხებოდა. ხელიდან ბოთლს ვერ წაგლეჯდი.