***
როგორ დაპატარავდა ასოები წიგნებში და გაიზარდა ჩემი ასაკი ჩემივე ხელის გაწვდენამდე.
***
ადამიანთა უმრავლესობას მოსაძიებელი და საპოვნელი ჰყავს თავისი „ნამდვილი თავი“, არადა, ყველანაირი საქმით არიან დაკავებული ამის გარდა.
***
ნეტავ ახლა ალალი გამომიქროლებდეს და წამიყვანდეს მაღლა მთაზედა, კილიმანჯაროზედა.
***
როცა სიკვდილი გიკლავს მეგობრებს, მეგობრების მეგობარ ბიჭებს, მშობლებს, ახლობლებს, ბავშვებსა და ღმერთსაც კი, ზოგჯერ, იცოდე, რომ შენი არკვდომა – მერამდენე, თან ვეღარც ითვლი, სიცოცხლედ არ ღირს, და ტყუილად გიფრიალებს გაშლილ თმას ქარი.
***
ზოგჯერ მენანება, “ვარდთა და ნეხვთა” მზე რომ “სწორად მოეფინების”, განსაკუთრებით შემოდგომის თბილი მზე.
***
არასოდეს იცრებოდა მისთვის დრო ფქვილივით წმინდად. არასოდეს ჰქონია მის დროს საათის ან წუთის ნიშნული, არც დილა-საღამო, დღეები, წლები. მარტო ერთად და დიდ ამბებად ეყრებოდა ის ყოველთვის თავზე. ეშინოდა ზვავად წამოსული, დაუცალკევებელი, ხრწნაშეპარული დროის.
***
დედაჩემი სახლს გვის და მეუბნება, ქალაქური მტვერი ჩამოიტანეო. ვიცი რასაც გულისხმობს, ბუერა მტვერს, პატარ-პატარა ფთილებად რომ ეფინება კედლის ძირებზე, მტვერსასრუტით ასაღები მტვერი რომ არის და არა დასაგველი. მე კიდევ, რაც აქ ჩამოვედი, სოფლურ ხმაურზე ვფიქრობ. არა, იმ ხმაურზე არა, სადაც მამლის ყივილი და ძროხების ზმუილი ისმის, ან მეზობლების ხმამაღალი გადაძახილ-გადმოძახილი. ნეტავ ასე მარტივად იყოს საქმე. ამ “ქალაქურ მტვერსა” და “სოფლურ ხმაურს” აქვთ რაღაც უცნაური საერთო. ვიკვლევ ჯერ, მძვინვარე ძიებაში ვარ – ხმაურისა და მტვრის ძიებაში.
***
ზოგჯერ პოეტი გოგოები იცვამენ უბრალოდ, სახლიდან გადიან, გზებს მიიყოლებენ, სურვილებს იკლავენ, დადიან, დადიან… ზოგჯერ პოეტი გოგოები მარტონი არიან.
***
თოვლიც კი, ასეთი თეთრი და კრიალა, მზე რომ დააჭერს, ტალახიან წყლად მიდის მიწაში. ჩვენ რაღა მოგვივა?!
***
ლეკვის თვალებით გამიშვი და
თეოზე მყოფი ძაღლის ყნოსვით დაგიბრუნდი.
მშვიდობა შენდა!
***
გზისპირა ოთახში რომ ზიხარ და ნახირი რომ ჩაივლის და მოაზმუვლებს შენს ფანჯარას, მერე მოტოციკლეტი რომ ჩაიტრახტრახებს, მერე ორთვალა რომ ჩაიხრიგინებს, მანამდე მამლები რომ იყივლებენ, ხუთი-ექვსი ერთად – თან მხნე და თან ხრინწნარევი ხმით, მამლებს რომ მოლა დაასწრებს, მერე ყურს ეკლესიიდან ზარის ხმა რომ მისწვდება, მერე კარს რომ გააღებ, გარეთ რომ გახვალ და ფუტკრები ბზუილით წრეში რომ მოგაქცევენ, მერე თათარას რომ შემოგაწვდის მეზობელი და შოთის პურს, ცხელ-ცხელს, მერე ბოსტანში რომ გახვალ და პირდაპირ წუხანდელი ნაწვიმარი კვლიდან რომ შეჭამ მწვანილს, მერე ხიდან კარალიოკს რომ მოწყვეტ და კაბაზე გაისვამ ჩაკბეჩამდე, მერე ყვითელი ხის ძირში რომ დაჯდები და უსმენ სულ “სხვა ხმებს”, სულ “სხვა ოთახებიდან”, მერე ზურგით რომ დადგები იმ ბილკთან, შენი ბავშვობის ბილიკი როა, რომელზეც ახლა სხვები დადიან და სადღაც შორს რომ მიდიხარ უცებ, მერე კიდევ უამრავი მერე როა და, ყველა რომ ჩამოთვალო, დღეები რომ არ გეყოფა და, ბოლო მერეს მერეღა რომ გახსენდება, რომ სოფელში ხარ, ნამდვილად ცხოვრობ.
***
რა უხერხული შესახედია ჩატეტკილი, ჩამუქებული შუა ასაკის ქალის სახე, რომელიც წელიწადის არც ერთ დროს, არც ერთ ამინდს, არც ერთ კაბას, არც ერთ ნატვრას აღარ უხდება.
***
არის დღეები, როცა ნაცხოვრები წლების სიმძიმე ერთიანად კოჭებში ჩაიხვეტება ხოლმე და გადაადგილება გიჭირს.
***
ერთი როგორ ხარ, როცა სხვა წერ, სხვა იცინი, სხვა ლაპარაკობ, და ფოტოდან სხვა იყურები?!
