მოთხრობისთვის  თემას დავეძებ.

დიუსელდორფში ჩამოვედი და წვიმს. ამ ქალაქში მინდა ვიხეტიალო, მინდა დავაკვირდე იმას, რაც შორს არის და წერტილივით ციმციმებს, სულერთია,  რა იქნება ეს – ქალაქი, სახლი თუ ადამიანი. თვითმფრინავით რომ გადავუფრინე ღამის ქალაქებს, იქ ათასი სინათლე ციმციმებდა  და მე ვფიქრობდი, რა იყო ამ სინათლის წერტილებს შიგნით, რა სიხარული თუ ნაღველი იყო მათ წიაღში გახლართული.

ამ ქალაქში ჩამოსვლისთანავე, აეროპორტიდან გამოვყავი თუ არა თავი, ჭრელი ხალხის მასას შევეფეთე. ვინ აღარ ირეოდა აქ – ინდუსები, ჩინელები, იაპონელები, აფრიკელი ზანგები, პირტიტველა, გაურკვეველი რჯულისა და რასის ადამიანები. აქვე იყვნენ არაბები და თურქები, აგრეთვე  თვითონ გერმანელები. ეს ჭრელი მასა აეროპორტის გვირაბიდან გამოსვლისთანავე შემომეფეთა. იმ მიწისქვეშაშიც ჭრელი მასა იყო, ოღონდ იქ თითქოს სხვა რიტმით მოძრაობდა ხალხი, ისინი უფრო დაბნეული მგზავრები იყვნენ, აქ კი, ქალაქის ფართო მოედანზე სხვადასხვა მიმართულებით მიმსწრაფი ადამიანების წრეში მოვექეცი, რომლებიც მეტწილად აქაურებს ჰგავდნენ, ჭიანჭველებივით ირეოდნენ და სახეზე მიზანდასახულება ჰქონდათ აღბეჭდილი: იცოდნენ, რა სურდათ და საით მიემართებოდნენ. ზოგი მარტო კვეთდა ხალხის მასას, ინდუსები და ჩინელები კი ოჯახებით, წვრილფეხობით, საბავშვო ეტლებით, ველოსიპედებით, დიდი და პატარა ზურგჩანთებით ინაცვლებდნენ ადგილს. ეს გროვა ერთიან, შედედებულ, შემკვრივებულ, მაგრამ მაინც მოძრავ არსებას ჰგავდა. ჯერ ცალკეული ადამიანები ჩაიქროლებდნენ, მერე კი ისევ ინდუსებისა და ჩინელების ნელა მოძრავი ჯალაბობა ამოიზიდებოდა და ყოველივე ერთად ბრუნავდა, ზოგჯერ უფრო სწრაფად, ხანგამოშვებით უფრო ნელა, მაგრამ განურჩევლად, განუკითხავად, გულგრილად, წარბშეუხრელად. შენ შეგეძლო ამ მოფუთფუთე მასიდან გამოგერჩია რომელიმე ადამიანი და დაკვირვებოდი მას, ვინაიდან უცხო გარემოში იყავი, მაგრამ ცხოვრების ჩქარი რიტმი არ გაძლევდა ამის საშუალებას და, ისევე როგორც ყველა, შენც ჩქარობდი. თუმცა რა აზრი ჰქონდა ერთი ადამიანის გამორჩევას, ის ერთიც ხომ სხვების მსგავსი იყო და არაფრით არ განსხვავდებოდა დანარჩენებისგან.

ბისმარკშტრასეზე მოვძებნე პატარა სასტუმრო „ბისმარკი“ და იქ დავბინავდი. პატარა სასტუმროები უამრავი კუთხე-კუნჭულის მქონეა, შესვლისთანავე ეძებ იმ ერთ ყველაზე უფრო მივარდნილ თუ მიუსაფარ წერტილს, სადაც საიმედოდ მიიყუჟები და თავისმისადრეკ და სულის მოსაოხებელ ადგილს ნახავ. ეს ამ სასტუმროს ვიწრო, ორადგილიანი ნომერია, სადაც შენ მარტო ხარ. ნომერში შესვლამდე კაფე-ბარიც მოვათვალიერე და აქაც მრავალი კუთხე და კუნჭული მოვინიშნე… ზიხარ ბარის კუთხეში და ამ ერთ მტკაველზე გაწყობილ ადგილსამყოფელს ათვალიერებ, თან იმასაც ფიქრობ, რომ ევროპის ერთ შეუმჩნეველ წერტილში იმყოფები, უცნობი ადამიანების გარემოცვაში. ეს ადამიანები უცხო ენაზე საუბრობენ, შენ მათთან არაფერი არ გაკავშირებს. ისინი გამჩნევენ, ან ვერ გამჩნევენ. ეს არის და ეს. გარეთ წვიმს, დიუსელდორფში წვიმს და ვგრძნობ, რომ წვიმა კიდევ დიდხანს გაგრძელდება. ბარიდან გამოხვალ, აუყვები ხის ვიწრო კიბეს, ასევე ვიწრო დერეფანს გაჰყვები და შედიხარ ნომერში. იქ, ისევე როგორც სხვა ოთახებში, სიჩუმე და სიცარიელეა, ცდილობ ამაზე არ იფიქრო, მაგრამ მაინც ფიქრობ ამ სიცარიელეზე. ეს ერთგვარი აკვიატებაა, რომელიც თითქმის  ცხოვრების დასაწყისიდან მოგყვება. სადაც შედიხარ, ყველგან სიცარიელის უცნაური განცდა გეუფლება და ახლაც ასე მოხდა, შეხვედი სასტუმროს ამ პატარა ოთახში და სხვა ფეშენებელური სასტუმროებისგან განსხვავებით, სადაც ფართო და ნათელი ოთახებია, რაღაც შინაურული სიცარიელის გრძნობა დაგეუფლა. შემოდგომაა, უმზეო ამინდია და ოთახშიც ბინდია ჩამოწოლილი. ჩერდები და შენთვის ფიქრობ:  რა მინდა აქ?  და ატყობ, ეს შეკითხვა გსიამოვნებს და აქ ყოფნაც. სიმარტოვის გამწვავებული გრძნობა თითქოს ყოვლისმომცველი გახდა. და ეს შენ გსიამოვნებს. გარშემო სრული სიუცხოვეა, უცხო ქვეყნის უცხო ქალაქში ყველასთვის უცნობი სასტუმროს ყველაზე განაპირა ვიწრო ოთახში ხარ შეკედლებული. წვიმამ გადაიღო და ოთახს ჩამავალი მზის სხივებიც დაეცა. იცი, რომ აქ არავინ არ შემოვა, დერეფნიდან ჩამიჩუმიც კი არ აღწევს. მიდიხარ ფანჯარასთან და იყურები. მეორე სართულზე ხარ, ფანჯარა ეზოში გადის. ეზოში სივრცეს მთლიანად ავსებს დროებით გაუქმებული აუზი და აუზამდე მისასვლელი პატარა მონაკვეთი. ამ მონაკვეთზე მრგვალი დაწნული საზაფხულო მაგიდა დგას. მაგიდას ირგვლივ ასეთივე სკამები აქვს შემოწყობილი; საღამოა და ერთიბეწო ეზოს  მუქი ჩრდილი ეფინება. და გარშემო  ჩადგმული მაღალი სახლების გარემოცვაში დგას ეს შენობაც სხვა ფართო ქუჩაზე გამავალ შენობებთან ერთად. ჩემი ფანჯრიდან მოჩანს მოპირდაპირე, ირიბად მდგარი სახლის მაღალი სართულის ვერანდაზე გამოსული ორი ადამიანი. მე ქვემოთ ვარ, ისინი კი ჩემზე გაცილებით მაღლა და შორს იმყოფებიან – მამაკაცი და ქალი. ორნი არიან და ეს არის უმნიშვნელო წერტილი სივრცეში, წერტილი, სადაც ადამიანური ვნებებია განფენილი. ისინი ჯერ მშვიდად საუბრობენ, მაგიდასთან მიმსხდარნი, მერე კი ნერვიული ჟესტიკულაციით განაგრძობენ ლაპარაკს. ქალი ზურგს აქცევს კაცს, ვერანდის ქვის მოაჯირზე გადმოდგება და თვალწინ გადაშლილ სივრცეს გადმოჰყურებს. ისინი მართლაც წერტილებივით ჩანან, მე ვერ ვხედავ მათი სახის გამომეტყველებას, მაგრამ ვხედავ მათს მოძრავ სხეულებს, მათს ჟესტიკულაციას. ჯერ ადგილებს იცვლიან, ერთმანეთს სახეში შეჰყურებენ და მერე კი უძრავად დგანან, ეტყობა, კვლავ საუბრობენ თუ ჩხუბობენ. ისინი ვერაფრით ვერ წარმოიდგენენ, რომ გარემომცველი შენობების თუნდაც ერთი რომელიმე ასეთივე შორეული წერტილიდან მათ ვიღაც უთვალთვალებს და, რომც წარმოიდგინონ, ვერ მიხვდებიან, რა აზრი აქვს ამგვარ თვალყურის დევნებას. მე კი თანდათანობით უფრო მიზიდავს ეს სურათი, რომელიც ასეთ დროს მხოლოდ ჩემთვის შეიძლება იყოს მიმზიდველი. მსიამოვნებს იმის შეგრძნება, რომ სადღაც უცხო ქვეყანაში უცხო წერტილებს ვაკვირდები. ამავე დროს ისიც  მაფიქრებს, რომ ნებისმიერ წერტილში ასეთი ან სხვანაირი დრამა თამაშდება. კანტს უთქვამს, ორი რამ მაკვირვებსო – ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა და მორალური კანონი ადამიანში; ჩემთვის კი ცხოვრებისეული ტკივილები, მორალობა და ამორალობაც ხომ ვარსკვლავებივით ქვეყნიერების ყველა წერტილში გამოსჭვივის.  წერტილები… რა შეიძლება გამოსჭვიოდეს რომელიმე შორეულ წერტილში, სადაც თანდათანობით საღამოს სინათლეები ინთება? მდურვა, ეჭვიანობა, გულგრილობა, ვნება, სასტიკი მარტოობა, ზნეობა ან ათასგვარი უზნეობა, ან კიდევ შიში, ცხოვრების შიში. დიუსელდორფში რომ მივფრინავდი, სრული წყვდიადი იყო, წყვდიადს აპობდა თვითმფრინავი და ზოგჯერ ისე შექანდებოდა, იფიქრებდი, რაღაცას გვერდი გაჰკრაო. ჩემი ილუმინატორიდან თვითმფრინავის წითელშუქნიშნიანი ფრთა მოჩანდა.  ამ ფრთის ქვეშაც სრული წყვდიადი იწვა, მხოლოდ ძალიან იშვიათად, დროდადრო, თუ კარგად დააკვირდებოდი, სიბნელის ფსკერზე მოლიცლიცე სინათლის წერტილები გაილანდებოდა. ქვემოთ ქალაქი იყო, რომელიღაც დიდი ქალაქი, მეგაპოლისი თავისი ელექტროანძებით, პოსტინდუსტრიული ხიდსაბჯენებით, კლაკნილი ხიდებით, კაზინოებით, ოტელებით და მივარდნილ ქუჩებზე  მბჟუტავი საროსკიპოებით. და იქაც, ქვემოთ წერტილები იყო, მოციმციმე წერტილები, რომელთა შიგნით თვალისთვის მიუწვდომელი დრამა თამაშდებოდა. იმ ნისლში გაზავებული ნახევრადბნელიდან ამომხედავისთვისაც ზემოთ წერტილი მოჩანდა, ნელა მოძრავი წითელი წერტილი, თვითმფრინავი, რომლის შიგნით მოუსვენარი, ქვეყნიდან წასული, ბედისმაძიებელი და ბედს მინდობილი მთვლემარე ადამიანები იყვნენ სამგზავრო სალონის მუქყვითელ ბინდში ჩაძირულები… თბილისში, ნუცუბიძის პლატოზე რამდენჯერ წამომიყვია თავი სიზმრებიდან, წამომდგარვარ და სრულ სიბნელეში მივლია უძილობისას ოთახებში, ფანჯრიდან გამიხედავს ნამძინარევს და თვალი მომიკრავს წითელი მაშუქით მანათობელი თვითმფრინავისთვის, ეს წამიერი თვალის შევლება იყო, მერე კი ისევ ვწვებოდი და ღრმა ძილში ვიძირებოდი…