მცველი

ხშირად წავსულვარ წყნარი ბილიკით

წიფლის ხეების სვეტებს შორის ჩანჩქერისაკენ,

ხავსი რომ ფარავს ქვებს და. ერთხელაც

ჯერ ვიფიქრე, რომ ტერმიტების წერა გავხდები,

ისინი უხმოდ სხედან ყველგან და ჩემს გულსაც

მოუახლოვდნენ. და მეტყვის მცველი: ყური არ უგდო.

და ასე იწყებს ჩემში საუბარს, ხელის შეშლა სურს,

რაკი ამ ჩემს განძს სხვა პატრონი ჰყავს,

რაკიღა განძი არც კი არსებობს. მცველი მეტყვის რომ:

ყველაფერი ანარეკლია, ვერ მოახერხე გარეთ დარჩენა.

მაგრამ რას ნიშნავს ჩიტების ხმები,

რომელთაც, ახლა თუ გამოვტყდები,

ერთმანეთისგან ძნელად თუ ვარჩევ? ალბათ

ისინი გუნდს ეკუთვნოდნენ? და თუნდაც გამხმარ

კენწეროებზე, იქით, არა ქრის არც ერთი ქარი?

ამ ფანჯრის უკან, ჩემი შვილი თამაშობს ტყეში.

და მცველი მეტყვის: როგორც გითხარი,

არ გამოვა, ვერ გახვალ გარეთ…

ის სურათები რაღაც ამბების ანარეკლია

ძველ წიგნებიდან. მაგრამ გოგონა ტყიდან ბრუნდება,

ჩემთვის ჟოლო უგროვებია გზის ნაპირებზე

და აი, კიდეც წავეტანე, გამიწება უკვე თითები,

ერთმანეთს ვაჭმევთ ჟოლოს მე და ჩემი გოგონა

და იმ მომენტში, გატაცებით როცა მივირთმევთ,

(არ გამირეცხავს, სავარაუდოდ, მატლებიც ჰყავს,

ეს ნაცრისფერი წერტილები, ამას უნდა ნიშნავდეს მგონი)

მცირე ხნით, მაგრამ დავივიწყე ის ჩემი მცველი,

არ ვაპირებ, სასუსნავში რომ ჩავიზიარო, ის ხომ

ისედაც ჩემში ცხოვრობს და იკვებება ჩემი წილი

ბედნიერებით… ხშირად მივლია წყნარ ბილიკზე

წიფლის ხეების სვეტებს შორის, მჭირდებოდა ჰაერი,

გარეთ. და მეტყვის მცველი: არა, ვერ გახვალ,

მე კი ვარ მცველი, მაგრამ სახლი თვითონ შენა ხარ.