ციკლიდან – „საბრალო ბავშვებო“

I  (საბრალო ბავშვებო)

საბრალო ბავშვებო,

დამწნილებული დედის საშოდან ქუჩის ხმაურში შემთხვევით აღმოჩენილო

სამყაროში დაუსრულებლად მოხეტიალე სულებო

როდის შეჩერდა თანაგრძნობა თქვენს მიტოვებულ ფანჯრებთან

სკამებზე შემომდგარები

ლექსებს ხმის ჩაწყვეტამდე რომ კითხულობდით

თუ სახლის ეზოში პირველ ომს რომ ასაფლავებდით

და ხის ავტომატების ტარებისგან დაღლილ მაჯებში

ნერვიულად დაგიდიოდათ თავისუფლება

თქვენი მშობლები ქალაქის ყველაზე დიდ გამზირზე

ჰიმნის ხმაზე გაჰყვიროდნენ ამ საქართველოს

იმ საქართველოს, თქვენს უბადრუკ მემკვიდრეობას

თქვენ რომ მოკლულ ლეკვს სუდარასავით გადააფარეთ

და დაიჯერეთ, რომ სისასტიკე არის ზუსტად ის საქართველო

რომელსაც მამა – დედას, დედა – მეზობელს,

მეზობელი კი გამვლელ გოგოს გაუნაწილებს, –

მგონი, გეგონათ გაიზარდეთ. მგონი, დაკაცდით.

მგონი, არავის დაუნახავს. მგონი, აცივდა.

მგონი, ქარია რაღაც ძაან. მგონი, საკაცე

მოაქვთ. და მგონი, ქალი ჩამომდგარა დროის საცერთან.

მგონი, ხორბალი. მგონი, ქატო. მგონი, ნაცარი.

მგონი, ესაა, რაც გერგოთ, და მგონი, არც არის.

მგონი, ცხოვრებას გამოსტაცოთ უნდა წუთები

და დირექტორის კაბინეტშიც აღარ გაწითლდეთ,

როცა ქუჩაში ფეხს დაუდებთ ვინმეს „შემთხვევით“.

„აბლი-ბაბლი-ოქროს ტახტი

მზით ავიღე, მთვარით დავდგი“.

ყინულია და ყინული არ არის.

დედას ჰგავს და დედა არ არის.

მამად ჩანს და მამა არ არის.

მიწაა და სამშობლო არ არის.

სისხლია და ტკივილი არ არის.

ხვალ რომ ქალაქის ქუჩებს თავისუფლებას მიახატავდნენ

და ყველაზე დიდი დამცირების სანაცვლოდ გამარჯვებას იზეიმებდნენ

ვინ მოგიყვებოდათ თქვენს გამოტოვებულ ბედისწერაზე

ვინ გაიგებდა, სქესის პირველ შეგრძნებამდე როგორ გშიოდათ

როცა მეგობრის და პლასტელინის ასოს ძერწავდა

დაქალის ბიჭი კი ოფლიან თითებს თხელ საცვალში გიფათურებდათ