ხეებზე შეყვარებული
ჩვენს მხარეში ხომ უფრო ჯაგრცხილა ხარობს, რამდენიმე ცალს თუ წააწყდები სადმე ერთად ამოსულს, არც ისე ლამაზი ფორმის ხეა. ამიტომ ერთობ გაკვირვებული დავრჩი, მაღლა, მოსასვენებელ წიფლნარამდე არმისული (ასე ვეძახდით ტყეში ერთ ჩავარდნილ ადგილს, ტაფობს, სადაც წიფლებს შორის პატარა მოლი იყო და მთაში მიმავალნი იქ ვისვენებდით ხოლმე), ჩვენი ქოხის გასწვრივ, სადაც ადრე საკარტოფილე ნაკვეთიც გვქონდა, უცებ წავაწყდი ულამაზეს რცხილნარს. ასეთი მწყობრი, ერთი ზომის, ლამაზად ასვეტილი ამდენი რცხელა ერთდროულად არასდროს მენახა, საოცარი სანახაობა იყო. ხშირი, გარეული თხილის ბუჩქების იქით, პატარა ხრამს გადაევლები და უცებ ასეთი სილამაზე გეშლება თვალწინ. ისედაც, მიმალული ადგილია, რაღაცნაირად მივარდნილიც. მივხვდი, რომ შეცდომით ვეძებდი ამ ადგილებში ნახირს, შორი გზით შემოვლა დამეზარა, დროც არ მქონდა და გადავწყვიტე, პირდაპირ მომეჭრა გზა შიხულიაშის მხარეს. ასე შემთხვევით წავაწყდი. გაშტერებული ვუყურებდი და მაშინ მივხვდი, რომ ადამიანის შემდეგ არაფერი ისე არ მიყვარს, როგორც ხე, ზოგ შემთხვევაში ადამიანზე მეტადაც. რადგან შეუძლებელია, ისეთი სიმშვიდე ადამიანმა მომანიჭოს, როგორსაც ტყეების ყურება, ტყეში სიარული და მოქანავე ხეების მიყურადება მანიჭებს. ზოგჯერ ხორცშესხმულიც კი მგონია, ალბათ ადამიანად ყოფნას რომ მოვრჩები, სადმე, მიუვალ ადგილას ხედ ამოვალ. მეტის თქმა ახლა მეზედმეტება.
სიზმარ-ცხადი
მერამდენედ ვხედავ ამ სიზმარს, ისიც, ერთ სიზმარში, ერთი და იგივე კადრი მეორდება უსასრულოდ. ვიძაბები, ძილში კბილებს ვაკრაჭუნებ, ყბები მეღლება. არადა, რა უბრალოა, დედის ხელებს ვხედავ ლამპის მოციმციმე შუქზე, რაღაცნაირად ნათელ ხელებს, ასე გრაციოზულად და სწრაფად რომ მოძრაობენ და სულ რაღაც მილიმეტრებით სცდებიან საჩეჩელის მახათივით წვეტიან ლითონის კბილებს. ის კი დაბლა არც იხედება, ჩვენ გვიყურებს და რაღაც ძველებურ ამბებს გვიყვება, მე არაფერი მესმის, ხელებს მივშტერებივარ. ღამეა, სადღაც ალბათ ჭოტიც კივის, მაგრამ თოვლით ამოგმანულ ფანჯრებში ვერ აღწევს მისი ხმა.
ცისფერი
მე ასე ვიცი, სინამდვილეში ალბათ ასეც არის. პირუტყვი (ხარი, ძროხა, მოზვერი, უშობელი) შეიძლება იყოს შავი, წითელი, თეთრი, მუქი, ჭრელი და ა.შ. მაგრამ მე პირადად არასოდეს შემხვედრია ცისფერი. სწორედ ამან დამაბნია იმ დღეს.
იმ სამდღიანი გადაბმული წვიმების შემდეგ, მთაში, როცა მიწურის გარშემო ერთმანეთში აზელილ ტალახს და ფუნას ისე ღრმად და მკვეთრად აჩნდა საქონლის ნაკვალევი, რომ რაღაც მარადიულობის განცდას ტოვებდა, ხოლო ამ ქვეყნად თუ სადმე ნისლი იყო, იფიქრებდი, ყველა ამ ქედებშუა ჩაზნექილ ადგილას დაუგუბებია და ჩაუტკეპნიაო განგებას, ისე რომ, ერთი მეტრის მანძილზე ვირს და თხას ვერ გაარჩევდი ერთმანეთისგან. სწორედ იმ დროს მიწურის დაღრეჯილი კარი შემოაღო ჩემმა მეგობარმა ბიჭმა. ფეხებზე დავხედე და რადგან ყველი ამომყავდა შიგნით შემოსვლისგან თავის შეკავება ვურჩიე. კარს ჩამოეყრდნო და უცნაური რაღაც მითხრა:
-ბიჭო, გრიშას მოზვერი მგონი ცისფერია!
გაოცებულმა გადავხედე, მერე მასსა და ბოლომდე გაღებულ კარს შორის დავიწყე ყურება, თითქოს ის მოზვერი მის უკან ება.
-რას ბოდავ? რა ცისფერი კაცო, ნაცრისფერია!
– აუ, შენ რა მიუხვედრელი ხარ, პიდარასტია, ბიჭო, პიდარასტი!
უცებ, გადახარხარება მიმდოდა, მაგრამ თითქოს რაღაც გადამცდაო, ხველა ამივარდა, კინაღამ დავიხვრჩი.
– მართლა ასეა, – გააგრძელა სიცილით, – ძროხასავით არის, ბუღები ახტებიან და არც მოგერიებას ცდილობს და არც გარბის, არადა, რა ჯანიანი ჩანს, ეს სამგლე!
მთელი კვირა ვიცინოდი ამ ამბავზე, მთელი ხმით. მერე გავარკვიე და მართალს ამბობდა.
რატომღაც ახლა მომინდა ამაზე დაწერა, ამ სახალისო ამბავზე, რომელიც ჩვიდმეტი წლის წინ გამახსენდა ბარსელონაში, მეტროში, როცა ჩემ წინ მჯდარი ბიჭები გაცხარებული კოცნიდნენ ერთმანეთს, ჩემს გვერდით მდგარ ჩემს შეზარხოშებულ მეგობარს კი ძლივს ვაკავებდი – გინებით მათკენ იწევდა საცემად.